06-08-2000   Column Metro
DE TOURIST ZAL ER NIET TE ZWAAR AN TILLEN

Het schijnt een enorme puinhoop te zijn op de Antillen, maar daar merk ik, gelegen onder een Bonairiaanse palmboom op het strand van dit luxe resort, weinig van. Op mijn door toedoen van de tropenzon flamingo-kleurende buik rust een kostbaar (8 Antilliaanse gulden, ongeveer 9 gulden) exemplaar van de erkende vakantiepretkrant De Telegraaf. Het diepteartikel dat voorligt liegt er niet om: 'Bonaire siddert. Vriendelijk vakantie-eiland in de ban van criminaliteit.' Ik kijk eens om mij heen: soezende dikbuiken vergezeld van overrijpe roekeloze topless echtgenoten. En verderop in het water zwevende cellulitusbolwerken met een snorkel. Tja, de strijd tegen de zwaartekracht wordt in dit oord alom verloren, maar dat er hier een oorlog tegen de misdaad gevoerd wordt...
Ik zwaai even naar de vriendelijke resortbewakers, oudere Antillianen in zandgeel uniform met paarse baret, die loom onder de klapperbomen zitten te spieden. Goed, er zijn onlangs twee moorden gepleegd op dit eiland, statistisch moet dat natuurlijk een keer gebeuren, maar de daders zijn al gepakt. Goed, er is een protestdemonstratie geweest in de nabijgelegen hoofdplaats Kralendijk, waar 5000 inwoners, zijnde eenderde van de bevolking, aan mee hebben gedaan. Maar ja, zoveel gebeurt er nou ook weer niet op dit eiland. Dat weet ik als part-time tourist inmiddels.
Dankzij bemiddeling van een bevriende acteur vertoef ik in ruil voor een drietal optredens in dit fantastische coconut-compatible resort. Met veel Nederlandse gasten, want Bonaire is dan wel het eiland van pelikaan en flamingo, inmiddels is hier ook de toekan neergestreken.
'Vertrouwd in de tropen' is de slagzin van de bijbehorende reisorganisatie, die zoals u wel kunt raden genoemd is naar die familie met weer een andere vogel in de naam.
'Vertrouwd in de tropen' luidt de slagzin van de bijbehorende reisorganisatie en zo is het. De airconditioning doet het prima en vrijwaart je 's nachts van muggen en ander vliegend geteisem. Want de muskieten slaan toe op deze heetste plekjes van Nederland. Ik heb de landkaart van Bonaire op mijn kuit. In braille. En het zijn bepaald geen Nederlandse muggen, laten we zeggen Oranje-muskieten. Want daarvoor geldt: zes keer proberen te steken, vijf keer mis. Shit, was ik dat EK net eindelijk even vergeten. Ik lees in de Caraïbische editie van het AD dat de Antilliaanse regering een noodwet heeft aangenomen en dat men om meer geld aan het moederland vraagt. Om de problemen op te lossen. Welke problemen? Ik hef met mijn artistieke vrienden en vriendinnen maar weer eens een flesje Amstel Bright, de verfrissende Antilliaanse variant van Corona, teken mijn bonnetje af en groet de lokale tuinmannen die permanent bezig zijn met het groene cordon rond het zwembad en bij onze suites.
En zodadelijk, voordat de zon snel maar fraai achter de koraalrijkdom van Klein Bonaire de zee in glibbert, nog even snorkelen. Alhoewel de zeebodem hier onlangs door de orkaan Lenny werd geteisterd, is er voor de visvoyeur een ongekende rijkdom aan kleur en vorm waar te nemen. De eerste keer toen ik tussen deze gastvrije wondertjes door laveerde, bemerkte ik bij mijzelf een vreemde vanzelfsprekendheid. Te veel films van Jacques Cousteau gezien!Het kostte me echt moeite en enige knepen in de arm om te realiseren dat ik mij, zwevend in het blauw, op een van de mooiste onderwaterplekken van de wereld bevond. Toen pas viel mijn mond open van verbazing, op zich vrij lastig onder water.
Toch vreemd dat ik zo in de ban was van die virtual reality. Die er bijvoorbeeld ook voor zorgt dat je niet bang bent in een vliegtuig: wat je uit het raampje ziet, 10 kilometer beneden, dat ben je gewend, dat heb je op tv gezien. Misschien dat ik ook daarom niets gezien heb van de grote, ontegenzeggelijk aanwezige Antilliaanse problemen. Ik zat gewoon in een andere film.

Marcel Verreck