07-11-2000		Column Metro DE DIEPE DUIK IN DE DIGITALE DARKROOM Een kleine stap voor de mensheid, maar een grote stap voor mij. Het is eindelijk gebeurd: ik ben digitaal. Uw columnist heeft een e-mailadres en dat is reeds met succes gebruikt! Met mijn cabaret-collega's van het radio-programma 'Spijkers met koppen' heb ik via het web sketches in elkaar geknutseld en zodadelijk ga ik dit artikel naar redactie@metronieuws.nl sturen! Ook heb ik inmiddels de eerste internet-poëzie ervaren. Ik mailde 'iemand' (laat ik de privacy respecteren, zolang dat nog schijnt te kunnen) om deze persoon van mijn nieuwe status te verwittigen : 'ik heb een e-mailadres, mail mij en bevestig mijn bestaan'. Het antwoord volgde prompt: 'Voor wie ik lief heb wil ik mailen'. De erudietere lezers van Metro herkennen in deze woorden citaten uit het werk van de dichteres Neeltje Maria Min. Die voortaan dus door het leven zal gaan als Mailtje Maria Min. Mijn omgeving vindt het enthousiasme van deze digitale starter van bijna veertig aandoenlijk. Zij, allen vertrouwd met de diepste geheimen van het internet, zien mijn opgewonden gedoe geamuseerd aan. Alsof ze horen dat oma, na het overlijden van opa, in het bejaardentehuis een nieuwe hoogbejaarde minnaar heeft opgeduikeld. Bemoedigend knikken ze me toe als ik hen vertel over mijn eerste surf-avonturen. En dat ik natuurlijk, ja hoe gaat zoiets, op een gegeven moment op een hele vieze site belandde. Met mevrouwen zonder veel kleren in hele ingewikkelde posities en met een diversiteit aan zogenaamde 'voorkeuren'. Jaja, internet is heel leerzaam! Goed dat ik dat zelf nu ook eens ervaar. En ja hoor, dat hadden zij ook gehad, dat er dan op het lijstje 'favorieten' opeens een heel bedenkelijk rijtje staat van 'kletsnatte' sites. En dat je toch niet wil dat een ander die even jouw computer leent inzicht krijgt in jouw surf-'history'. Zodat je een hele goede vriend (en computer-expert) in vertrouwen moet nemen, zodat hij jou kan uitleggen hoe je deze schandvlekken uit je iMac kan poetsen. Afijn, het is allemaal gesneden koek voor de digitale goegemeente, die voortdurend groeit, alhoewel ik in de krant lees dat er in de Verenigde Staten nog veel sceptische digibeten rondlopen. Maar dat ik er nu 'bijhoor' is voor niemand echt een gebeurtenis. Edoch, niet voor niets luidt mijn eeuwige motto 'alles is al gedaan, maar niet door mij'. Dus die prachtige Marcel Verreck-website (Waar treedt hij op? Lees zijn verzamelde columns en andere teksten na! Hoe kan ik hem uitnodigen voor een romantisch diner?) zal ook binnenkort wel aan te clicken zijn. Ik kan nu alvast mijn e-mail-adres doorgeven (voor reacties, opmerkingen en ongepaste voorstellen), maar ik doe dat niet zonder schroom. Kan ik eigenlijk gedigistalkt worden? Ooit heb ik als beginnend cabaretier tijdens een Cabaretmarathon mijn telefoonnummer op de radio vermeld. Toen ik thuis kwam knipperde het antwoordapparaat hysterisch. Ik heb het bandje met de bellers nog ergens bewaard. De reacties varieerden van 'heel erg leuk'tot 'je optreden was kut'. Eigenlijk vond ik dat directe contact behoorlijk leuk, dus daar komt-ie: marcel.verreck@ps.nl . Ik mail altijd terug, zo enthousiast ben ik nog steeds. Een ander verwarrend aspect van mijn nieuwe positie als webbewoner is dat ik voor een hoop dingen mijn huis niet meer uithoef. Ging ik vroeger mijn stukje naar Metro brengen, dan liep ik over straat en zat in de tram, waar zoals u weet veel inspirerende voorvallen plaatsvinden. Dat moet ik nu allemaal missen. En dan de gezelligheid op de Metro-redactie met zijn vele leuke vrijgezelle meisjes. Dat is nu allemaal voorbij. Met een variatie op de wijze woorden van mijn idool Johan Cruijff: 'elke voordeel heb se nadeel.' Marcel Verreck