20-12-2000   Column Metro
HET GAAT NU PAS ECHT BEGINNEN

Aanstaande zondag word ik veertig. U snapt, ik zit me in de handen te wrijven van de voorpret. Want het leven gaat nu pas echt beginnen. Tot voor kort was alles kinderspel, gemodder in de marge, kansarm spelevaren in de Vijver der Jeugdige Onnozelheid, gratuit gevlinder, geef het maar een naam. Vanaf 24 december 2000 zal alles anders zijn.
Ik herinner me nog hoe ik als knaapje des nachts wakker lag en deze duizelingwekkende berekening maakte: in het jaar 2000 ben ik veertig.
Veertig, dat waren mijn ouders toen nog niet eens.
Veertig jaar. Ik herinner me de gouden bruiloften van mijn grootouders. Als ik nog zoiets wil, dan is thans de tijd gekomen om er mee te beginnen. Totnutoe heb ik geleefd volgens de principes van de Twee Pinten (of waren het De Havenzangers?): 'Trouw niet voor je veertig bent.' Ik ben in ieder geval ook niet gescheiden voor mijn veertigste. Aan die nieuwe rage kan ik niet meer meedoen. En zo heb ik wel meer dingen voor mijn veertigste niet gedaan. Maar dat zal nu veranderen.
Logischerwijs heb ik veel vrienden die ook rond deze tijd de magische grens overschrijden. Een vriendin van mij zegt dat ze sinds haar veertigste weer jonger geschat wordt. 'Ze vragen of ik de dochter van mijn broer ben!'. Nou ziet die broer, een bekend progressief politiek hoofd dat als testbeeld op de diverse lokale en nationale media fungeert, er door zijn unieke wijze van kalen een stuk ouder uit. Maar het zijn bemoedigende berichten.
Al is het verwerven van de Eeuwige Jeugd allang niet meer mijn hoogste doel. Nu ik de laatste tijd weer over de vrije vleesmarkt strompel, valt het me op dat ik me helemaal niet meer aangetrokken voel tot meisjes van 20. En omgekeerd....zelden zo'n harmonie in mijn liefdesleven meegemaakt. Eén wederzijdse blik en we zijn het eens. Desalniettemin heb ik weleens een gesprek met een meisje van 20 gevoerd. Dat kan heel goed, als je maar precies weet te timen tussen twee mobiele telefoongesprekken. Wat bleek? Ze had een vriendin en die had een relatie met een oudere man. Moeilijk, moeilijk, moeilijk...En die jongen was 33!
Dan zeg ik: geef mij maar een vrouw die door het leven geteisterd is. Met een charmant uitgewoond lichaam. Een rimpeltjesprinses. Een cellulitiskoningin! Een vrouw die je niet hoeft uit te leggen wie Rob Rensenbrink is. Of Johan Neeskens. Of Catweazle. Het moet in ieder geval een vrouw zijn met gevoel voor humor, want als je mij onder de douche vandaan heb zien komen, dan moet je wel kunnen relativeren.
Maar goed, dat komt dus allemaal goed na mijn veertigste. Door sport en gezond leven word ik weer de Hercules die zich in mij schuil houdt. Kalm, waardig, maar ook snel, aardig en aantrekkelijk zal ik door het leven gaan. Met een schitterende, sympathieke schone aan mijn zijde en enig kroost aan mijn voeten. (Dat alleen al is een reden om aan mijn conditie te gaan werken). Mijn shows zullen nog beter worden, het publiek zal nog meer toestromen, ik schrijf eindelijk dat literaire meesterwerk dat mij uit het verachte hoekje van de grappenmakers rukt, maar alles in een dynamische balans van inspiratie, concentratie en gelukzalige rust. Ik zal een god zijn, maar ook een mens. Een brenger van liefde en geluk, maar ook een scherp commentator en poëet, een Vriend der Mensen, ijdel als het moet, bescheiden als het kan.
Kijk, als je weet dat dat allemaal zodadelijk gaat gebeuren, dan is veertig jaar wachten eigenlijk helemaal niet zo lang.

Marcel Verreck