De nachten lengen, de bomen zijn nog net volgroen, er zijn uitmarkten, aankomende studenten verlevendigen in vernederende posities het stadsbeeld, de kranten berichten over de voetbalcompetitie en iedere dag spoelt er iets van het zomerbruin van de gezichten en de ledematen. Opeens is de vakantie voorbij en klinkt er ambitieus getrappel: we gaan er weer eens lekker tegen aan. Laat ik mij dus scharen in de aanzienlijke rij lieden die iets stelligs menen te moeten zeggen over iets waar ze geen of weinig verstand van hebben. En zo brul ik u voor het komend jaar dit advies toe: houd nou toch eens een keer op met dat zielloze onnodige vergaderen!
Het is maandagmorgen, u kunt deze raad meteen meenemen naar het kantoor en in de praktijk toepassen.Kap gewoon met die rituele erediensten van het heilige poldergezeik.
Bevrijd je van de routine van het suf tegen elkaar aanhangen in sneue zaaltjes met weerzinwekkende collega's. Laat ze opdonderen met hun notulen en puntjes van orde. En voor degenen die nog twijfelen aan het nut van deze afschaffing: kijk om je heen naar die zwik bestropdaste sufferds, maar zie ook vooral jezelf. Daar hang je als een zak aardappelen op je vergaderstoel. Op de tafel voor je drie halflege koffiebekertjes, waarvan de randen afgeknabbeld zijn. Een gestaag gezoem vult de ruimte, het is een mix van de ziekmakende airco en het estafette-geneuzel van de kamergenoten. Dit is je leven, de culminatie van je bestaan, hiervoor zijn scholen bezocht, tranen geplengd, duizenden maaltijden verorberd, moeizame stoelgangen overwonnen, beledigende dienstorders uitgevoerd: je bent in vergadering.
Zelden hoef ik nog zo'n samenscholing bij te wonen, maar als het geschiedt ben ik blij dat ik na een uur gillend het pand kan verlaten. Soms dien ik mij te onderhouden met lucratieve opdrachtgevers voor wier bedrijf ik iets toepasselijks grappigs zal gaan doen. Men is altijd allerhartelijkst, maar daarmee alleen red je het niet. Zodra de koffiejuffrouw na achterlating van een onwaarschijnlijk hoeveelheid catering (het gaat goed met de firma!) met haar koffietrolley is weggetinkeld en de deuren gesloten zijn, geraken de gastheren in een staat van schier ondragelijke gewichtigheid. Woorden met meer dan drielettergrepen worden niet geschuwd, een hevige omslachtigheid maakt zich van de spreker meester en binnen tien minuten zit je zeeziek van het jargon te dobberen in je zitelement. Uiterste professionaliteit houd je op de been en dan heb ik nog de mazzel dat ik met een incorrecte opmerking (ik ben immers de grappigerd) het betoog kan bekorten.
Váák hoef ik bij zo'n exercitie van verbale oppomperij niet aanwezig te zijn, maar het vooruitzicht dat je dit soort meetings iedere dag en dan ook nog meermalen zou moeten meemaken, drijft mij op voorhand tot onomkeerbare gekte.
Het impotente hanengedrag, het uitentreure herhalen van reeds ter sprake gekomen standpunten, alleen maar om aan het woord te zijn (geweest), afijn, u vergaderaars bent, hoewel wellicht verdoofd door de gewoonte, beter op de hoogte van deze hemeltergende martelpraktijken. En let ook eens op uw collega's die na het ontvangen van de notulen van de vorige vergadering alleen geïnteresseerd zijn in hoe en hoe vaak hun woorden zijn vastgelegd. Ik zeg alleen: onderneem aktie!
In sommige slimme bedrijven is het staand vergaderen ingevoerd.Een goed begin, dunkt mij, maar ik zou nog wel wat verder willen gaan in het beteugelen van de vergaderwoede.
Staan okee, maar dan op een spijkerbed of in een bak gloeiende kolen. Of breng een beetje vaart in een vergadering met behulp van een radbraakwiel, een pijnbank of een gretig likkende toorts. Ik wens u een prettige week!
Succes!

Marcel Verreck