Het was een idee geweest van Hannes. Hij haatte zijn schoonmoeder intens. Ze kon lekker koken, zeker met de Kerst, maar dat woog al jaren niet meer op tegen haar vlijmscherpe tong. Daar zat-ie dan tussen soep en wildbraad in een fonkelnieuw kersthemd met ballen en sterren. (Ideetje van Nelly, dus weigeren was er niet bij.) En dan schoonmama die zich met een vol glas installeerde voor de jaarlijkse evaluatie van zijn maatschappelijke carrière. Waarom hij als professioneel beleggingsadviseur zo onbekookt met zijn eigen aandeeltjes had zitten spelen dat hij de hypotheek op zijn huis wéér had moeten verhogen. Gezellig!
Hij had het huisje via internet geboekt. Het lag in een bosrijk, vast en zeker besneeuwd heuvellandschap, op een halve dagreis afstand. Na een heldhaftig 'nou dan ga je toch alleen naar je moeder' was Nelly mokkend accoord gegaan. Valentijn en Chinouk, de kersverse overburen waren ook uitgenodigd. Hun kat zou meegaan in een mandje. Voorts had Hannes zijn oude vriend Gradus geïnviteerd, een leptosome alleenstaande register-accountant met een puppy-blik en de geblokte nicht van Nelly, Ramona, die zich door middel van affaires met getrouwde mannen telkens maar weer door het ongeluk liet omhelzen. Maar momenteel was ze vrij van mannen en ellende en stiekum hoopte Hannes dat zij de verlate ontknaping van Gradus ter hand zou nemen.
Valentijn en Chinouk, beiden zoals zij stelden 'even tussen twee banen in' hadden verklaard niet zo veel geld te hebben voor 'lekker kersteten.'
'Geen probleem,' had Hannes gezegd. Het zou eindelijk weer eens een leuke kerst worden, al zou hij er failliet aan gaan. Hij was naar de Makro gereden en had de stationwagen afgevuld met boodschappen. Nelly, Valentijn en Chinouk pasten er nog net bij. Gradus en Ramona zouden met eigen vervoer komen. Bij een tankstation voorbij Eindhoven keek Hannes ongerust naar de volgeladen wagen. 'Ik ben bang dat hij te zwaar beladen is, straks lopen de wielen aan,' zei hij tegen Valentijn, terwijl de vrouwen voor de zekerheid nog even vier kilo chocola insloegen.
'Ach joh, dat valt wel mee,' sprak Valentijn met de kenmerkende indolentie van een professioneel inaktieve. Maar Hannes was er niet gerust op.
'We hebben gewoon te veel wijn mee,' concludeerde hij.
Hij greep twee flessen uit het doosje op de achterbank en gaf ze aan een verbouwereerd Opel-echtpaar dat stond te tanken. 'Ja nee, dat scheelt,' lachte Valentijn. De klootzak. Daar waren de meisjes weer. Bij hen zat de stemming er wél in. Chinouk had veertien CD's van Celine Dion bij zich, 'allemaal gebrand', en claimde de auto-CD-speler, want daar werd de kat zo rustig van. Hannes had pijn in zijn kop toen ze laat in de middag bij het huisje arriveerden.
'Goh, Hannes, we zijn er,' smaalde Nelly, 'je bent maar twee keer fout gereden.'
Naar mate ze ouder worden gaan ze steeds meer op hun moeder lijken, dacht Hannes. Maar hij zei: 'Ja, Valentijn was een paar keer te laat met kaartlezen.'
Op de stoep voor het huisje (sleutel afhalen bij Mme Boulanger twee dorpen verder) zaten Gradus en Ramona magistraal te zwijgen. De chemie was er nog niet echt, constateerde Hannes. Maar dat kwam wel. Hij begon de wagen uit te laden, zag vanuit zijn ooghoeken hoe Valentijn zich uitstrekte op de afgesleten lederen bank en hoe Chinouk achter de ontsnapte kat aan de heuvel oprende. Gradus had een bierflesje geopend en keek belangstellend naar zijn gesjouw. De nichtjes waren de slaapkamers aan het verkennen, hij hoorde hun hoge stemmen aan een honende recensie van het sanitair beginnen. Het was even regelen, maar dit werd een Kerst als nooit tevoren!

Marcel Verreck