Het oorlogsnieuws bleef zich herhalen en dus belandde ik zappenderwijs bij MTV. Het programma heet, meen ik, 'MTV Cribbs'(de beeldwisselingen op deze zender gaan nogal snel) en we zagen een vriendelijke atletische Afro-Amerikaan die ons uitnodigde zijn nederige stulpje te komen bekijken. De villa was geheel ingericht volgens de codes van de Nieuwe Rijkdom. Zoals we in tijden van crisis en verkiezingen in menig programma Herman Heinsbroek minuten door zijn toonzalen zagen marcheren, zo was deze beroemde basketballer de enthousiaste gids in zijn walhalla van de wansmaak. Aan een enorme tafel in de smetteloze keuken-vleugel van dit nouveau riche-paleis zat zijn moeder, een nog jonge donkere vrouw, die de mensonterende luxe van dit nieuwe getto gelaten over zich heen liet komen. Zij ontving van zoonlief een tedere kus op het hoofd (de camera's draaiden!) en werd door de dankbare basketbalheld en passant zonder scrupules aangewezen als de hoofdschuldige van deze woekering der ontspoorde binnenhuisarchitectuur.
Begeesterd liep de sportman door zijn museum en toonde zijn collectie oversized banken en gerieflijke fauteuils, wier verdachte onberispelijkheid het vermoeden opriep dat ze nog nooit bezeten waren. Speciale aandacht besteedde de rondleider aan de tientallen flat screen televisies, zelfs tijdens het scheren kon hij zich laven aan beeld en geluid. Hij nam ons mee naar kledingkasten waar de gemiddelde Kalverstraat-boetiek koppeltje in kon duikelen. Ontroerend werd zijn geestdrift toen hij demonstreerde hoe hij met een afstandbediening zijn eigen 'open haardvuur' kon aanwakkeren. De man moet in zijn jeugd wel heel arm geweest zijn. In een van de slaapzalen begroette hij een klein bang jongetje, het zoontje, dat de overhoedse knuffelpartij die volgde zichtbaar verbaasd onderging. Wat deed pappa raar! De camera's draaiden door en zwenkten naar het rek met de tweehonderd T-shirts die dit jonge slachtoffer van de All American Dream nimmer allemaal zou dragen.
Good old Patty Brard heeft het in haar open huis-programma 'Patty's Posse' geloofwaardiger aangepakt: zij maakt van haar zwakte haar kracht, hetgeen resulteert in niet opgeprikte chaostelevisie met veel weenmomenten. Het gaat overigens nergens over, maar dat hoort bij het genre. Haar vriendin Patricia Paay en mannetje Curry tonen in hun krampachtige pogingen tot polderglamour wel weer meer de tragiek van de teloorgang. Aan pijnlijke details (Patries verkoopt achter Adams rug om maar liefst drie auto's) is te zien dat hun zelfverworven welvaart over zijn top is, maar hun exhibitionisme zal niet alleen financiële redenen hebben. De inmiddels beroemde badkamer-scene van de filmende Adam met geheven Curry-worst vat alles treffend samen: van (televisie)aandacht krijgt deze man een harde.
De wereld brandt, we zien haar de hele dag flakkeren op CNN c.s., en misschien is het daarom ook logisch dat er behoefte is aan een parallel media-universum vol geruststellende onzin. Te meer daar het reality-gehalte van de oorlogsbeelden zeer betwijfelbaar is. En aanzienlijk minder haarscherp van beeld. De meeste Irakese paleizen krijgen wij te zien vanaf schimmige satellietfoto's, al is er zeker zicht op het interieur, aangezien in de meeste gevallen inmiddels het dak ontbreekt.
Ik zag enige jaren geleden op het IDFA de Iraakse versie van Patty's Posse, een film met de treffende titel'Uncle Saddam.' In deze documentaire geen hysterische ruzies over een mislukte Botox-behandeling, maar het relaas van de wrede wijze waarop de Iraakse leider zich ontdoet van uit de gratie geraakte vertrouwelingen en familieleden. Als je dat ziet, verbaas je je er over dat er überhaupt nog een paar zoons over zijn.
Maar als het een beetje mee zit kunnen de Irakezen binnenkort de eerste afleveringen van 'MTV Cribbs' ook in hun tentenkampen ontvangen.

Marcel Verreck