Ik heb de afgelopen week fraude gepleegd. Verblind door prestatiedrift heb ik mij verlaagd tot vals spel. In het aangezicht van de Wekelijkse Weging (uit deze initialen kunt u de naam van de betrokken organisatie opmaken) had ik het sterke gevoel dat ik deze keer niet zou scoren op het gebied van de fysieke slinking. En aangezien geregistreerde gewichtsvermeerdering een klap zou zijn voor de moraal besloot ik de joker in te zetten. Ik verving mijn robuuste wandelschoenen door nieuw vederlicht sportschoeisel. Het werkte: 1000 gram eraf en dat bracht het totaal op 10,1 kilo kwijtgespeeld lichaam. (Het hanteren van omschrijvingen als 1000 gram of 10 ons duidt al op een crisisje, met dit soort getallen lijkt de winst een stuk groter.) In het vervolg zal ik elke week op gymschoenen de weegschaal moeten beklimmen, anders poets ik een eventuele gewichtsafname met die wandelkisten aan onmiddellijk weer weg.
Totnutoe ben ik er telkens in geslaagd winst te boeken (een enkel gelijkspelletje daar gelaten) en kan ik trots zijn op een gemiddelde van bijna een 1 kilo per week. Het mag ook een compliment zijn voor methode en organisatie, die ik in een vorig leven regelmatig artistiek belachelijk heb gemaakt: 'Welkom aanwezigen, heel fijn dat u gekomen bent, heel moedig ook en ik zou zeggen: iedereen die de handen nog bij elkaar kan krijgen, geef u zelf even een applausje! Om te beginnen een niet zo leuk bericht. Mevrouw De Groot is niet meer onder ons. Of misschien juist wel. Volgens de patholoog-anatoom is zij overleden aan een overdosis grillburgers, waarbij het met name de polystirene bakjes zijn geweest die haar de das hebben omgedaan. De crematie is aanstaande zaterdag van twee tot zes.'
Maar daar zat deze grappenmaker dus met zijn dikke pens in de eerste week van september tussen enige tientallen volgevormde dames uit het zuidelijk deel van onze hoofdstad. Meegetroond door een lieve vriendin met een nauwelijks vergelijkbaar gewichtsprobleempje. Gelaten onderging ik de rituelen van inschrijving en eerste weging, staarde vervolgens somber naar de cijfers op mijn deelnemerskaart, die een waarde aangaven die nog net binnen het bereik van een huis, tuin -en keukenweegschaal viel. Mijn buddy probeerde me op te vrolijken met het verhaal over een intens dikke dame (elders is het altijd nog erger) die als gewicht 120 kilo opgaf. Bij nauwkeurige meting op een professionele schaal bleek ze zo'n 30 kilo meer te wegen. Maar ja, haar weegschaal gaf al jaren niet meer dan 120 aan.
Het was erg, lieve lezers(m/v), je zou zeggen dat van de aanblik van lotgenoten een troostende werking uitgaat, maar ik voelde mij de deerniswekkende kwab die ik was. Al kon ik mij in dit gezelschap iets beter in de menigte verstoppen, ik bleef de enige man in de groep die onder leiding van de moederlijke leidster de problemen van het afvallen uitputtend begon te bespreken. Volgens recent wetenschappelijk onderzoek verbruiken dames per dag gemiddeld 20.000 woorden, terwijl mannen met een schamele 8.000 woorden toekunnen. Hoewel ik zelf absoluut een uitzondering op die regel vorm, was deze sessie een verpletterend bewijs van dit bevinden. Zelf ben ik nog nooit zo stil geweest. Ik besloot het clublied van Feyenoord als motto te nemen. Je kan inmiddels goed zien dat het dieet heeft gewerkt, maar we zijn er nog niet. Als mijn daadkracht even dreigt te verslappen (de feestdagen!) houd ik mij voor dat de mogelijkheden om met oneigenlijk kledinggebruik mijn afvalrace te versnellen inmiddels beperkt zijn. Want om nu al enigszins eervol in louter vijgenblad het clublokaal vol Eva's te betreden, daarvoor is het nog te vroeg.

Marcel Verreck