De kop is eraf! We schrijven half tien des ochtends en ik heb al f 72,50 mogen betalen aan de wakkere dienaren van Stadstoezicht. Nee, dat gaat lekker! Vijf minuten onbetaald parkeren op een kade in een ander stadsdeel (even iets wegbrengen) en het opperwezen dirigeerde met zijn omnipotente joystick twee noeste parkeerwachters in de richting van mijn Bordeaux-rode Peugeotje. Als ik bij de auto arriveer zie ik hun blauwe overhemden ontspannen maar voldaan om de hoek verdwijnen. Het briefje dat zij hebben achtergelaten vermeldt behalve de omschrijving van het delict een verlangd bedrag van f 2,50. Dat valt mee, denk ik, maar als ik verder lees, wordt mij duidelijk dat het opleggen van deze 'naheffing' 70 piek kost. Ik heb dit inmiddels vaak genoeg meegemaakt om mij te kunnen verbazen over de volstrekt onterechte en onredelijke overwegingen die zo'n bekeuring in de stadsmens oproept: 'Ja, maar ik was gewoon alleen maar heel even naar boven!' Of: 'En ik betaal ook al geld voor mijn parkeervergunning in dat andere stadsdeel !' En zelfs: 'Maar ik betaal anders altijd wel!' Het is natuurlijk allemaal volkomen stierenschijt, je had gewoon moeten betalen, je hebt de gok genomen en je hebt verloren. Fundamentele discussies over het opeens zo fastoïde parkeerregime van de gemeente Amsterdam zijn onnutte oprispingen van machteloosheid: gewoon dokken. Deze waarheid wordt door mij in monterheid aanvaard en ik scheur 'om er van af te zijn' naar het loket op de Weesperstraat waar ik mijn boete kan voldoen. Vier keer schiet ik door rood, hier en daar worden snelheidslimieten getrotseerd en ook het principe van de eenrichtingsstraat, in Amsterdam al niet al te fanatiek beleden, wordt diverse malen met voeten getreden. Alsof ik extra waar voor mijn geld wil hebben: moet ik toch betalen, dan wil ik er nog even lol van hebben. Ondanks de reguliere Amsterdamse verkeersopstipatie arriveer ik bij het Stadstoezichtkantoor voordat mijn overtreding aan de centrale gemeld is. Geen probleem, betalen kan altijd. Ik heb mijn wagen om de hoek op een grachtje geparkeerd en ben nu wel zo slim geweest om voor een gulden parkeertijd te kopen. Hetgeen wel betekent dat ik deze transactie binnen 10 minuten moet afronden. Dat lukt net, al fantaseer ik met de dienstdoende ambtenaar, die zich enigszins over mijn vrolijkheid verbaast (hij krijgt wel andere gemoedsgestemden aan zijn balie!), over het volgende perpetuum mobile: dat je terwijl je je parkeerboete betaalt een wielklem krijgt en dat je terwijl je die betaalt weer een prent krijgt, die dan weer - omdat je helemaal geen zin meer hebt om nog íets te doneren- etcetera etcetera. Bij de onredelijke gedachten die een bekeurde genereert hoort immers ook het misverstand dat je minder 'totaalschuld' hebt, wanneer je binnen korte tijd meerdere vergrijpen van dezelfde soort pleegt. Drie keer binnen een uur geflitst worden, dat is voor je gevoel toch maar één overtreding. Lariekoek. Alsof een seriemoordenaar bij zijn veroordeling kwantumkorting krijgt!
Het is een prachtige dag, ik heb de raampjes open, steek de Amstel over en voel de zwoele stadswind. Glimlachend denk ik aan enige historische opwindinkjes: toen ik op de smalle wegen van Zeeland een zich met een snelheid van 67 km per uur voortslepende caravan eindelijk kon passeren, iets harder dan tachtig reed en accuut werd geflitst. Toen mijn oude brikje werd weggesleept (bij een heel onduidelijk bord) en ik dat pas twee dagen later ontdekte, zodat ik het vehikel moest vrijkopen voor twee maal de aktuele waarde. Vandaag is alles vergeten, want ik mag u op deze plek mijn wederwaardigdheden en overwegingen schenken. En daar krijg ik, uiteraard, een honorarium voor. Nooit gedacht dat ik deze researchkosten er nog eens uit zou krijgen!

Marcel Verreck