Ik ben op de bruiloft van een vriendin, met wie ik ooit ben 'gegaan'. Daar is moeder, zus en vrienden die ik jaren niet heb gezien. Toen waren ze mijn intimi, logeerde ik in hun huizen. Naadloos schuif ik terug in de tijd. Hier en daar heeft de herinnering even tijd nodig om zich op te bouwen, als een website die wordt gedownload, maar steeds helderder worden de plaatjes. De draad van het gesprek kan zo weer worden opgepakt, hoeveel nieuwgeboren kinderen, partnerwisselingen en jobgehop het ook geleden is. En ja hoor, de leukerds zijn nog steeds leuk en de eikels nog steeds eikelig. Ik voer het woord bij de opening van een expositie die door een bevriend stel is georganiseerd. Ik vestig de aandacht op 'de schoonheid van het onvolmaakte'. Ik ginnegap dat mijn vrienden zelf de inspiratie voor dit thema waren. Maar voeg er wijselijk aan toe, dat we hier ook de rode draad van míjn leven en carrière te pakken hebben.
Na afloop zie ik tot mijn grote verrassing dat mijn oude tekenleraar zich onder de aanwezigen bevindt. Hij was op mijn middelbare school, het Haagse VCL (hofleverancier van kennis), één van de schaarse linkse gestalten. Een imponerende kunstenaar met felle ogen, die zijn mening niet onder stoelen of banken stak. Hij kon de tekenles aanvangen met een vlammend betoog over evidente kapitalistische misstanden en was alleen al daarom temidden van de vele nuffige hockeyballen mijn held. Zelf werd ik door enige klasgenoten, die reeds op 14-jarige leeftijd angstaanjagend op hun vader leken, toen ik gewaagde van mijn sympathieën voor Joop den Uyl, voor 'communist' uitgemaakt.
Hij is nu vijfenzeventig, maar hij lacht nog altijd dezelfde vitale lach. En hij schildert natuurlijk: een kunstenaar gaat nooit met pensioen. Binnen de kortste keren gaat het gesprek over politiek. Werelden van vroeger schuiven op mijn netvlies. Het tekenlokaal, verf aan je vingers, herfstregens die de ruiten verblinden, de lichten al vroeg in de middag aan.
Het is bijna een week na de aanslagen in Amerika en ik lig wakker. Een paar jaar geleden bevond ik mij met mijn toenmalige geliefde op het World Trade Centre: We staan te kijken naar de pieken van Manhattan/En in de dalen kruipen gele dinkytoys/ 't Is eind december, warm en droog/ Vierhonderdtwintig meter hoog/ Jij bent Mindy en ik Mork. Een onwaarschijnlijke plek: Daar is de Chrysler-kathedraal, de brug van Brooklyn/ En in de verte wenkt het groen van Central Park/ Een veerboot snijdt op Hudson Bay/ Een tapijt van rimpeltjes in twee /Ja, dit is dus New York. Zo vaak heb ik de afgelopen dagen flabbergasted die gruwelijke B-film-beelden gezien, maar nu, in bed liggend in het holst van de nacht, huiver ik. De vakantiefoto's hoef ik niet te raadplegen: ik zie ons haarscherp voor de twee reuzen staan, die om dreigen te tuimelen, maar dat komt door de voortijlende wolken nog hoger. En binnen, in de rij voor de liften, in de uitgelaten vakantiesfeer van het nog kerstversierde New York. En boven op het dak, vanwaar je de hele wereld kon zien. Vooral de stoere wolkenkrabbers die als dreumesen aan de voeten van deze tweeling speelden. Het was een stralende dag, die heb je in The Big Apple wel vaker, zoals wij weten. En door de ruiten van het restaurant kon je strak de tomeloze diepte in kijken. Ik stel mezelf voor hoe ìk in doodsangst honderden trappen afroffel, terwijl boven me het gebouw steunt, kreunt en danSZo'n dag had het ook kunnen zijn. Nu bén ik er geweest, anders wás ik er geweest.

Marcel Verreck

Zie ook 'Nooit meer nieuw' dat ik samen met Mike Boddé (gedeeltelijk) ten gehore bracht tijdens de uitzending van Spijkers met Koppen op 16-9-'01.