Er zijn nog steeds dubieuze figuren die monkelen dat in De Oorlog de treinen tenminste wél op tijd reden. Tja. Nu wij van het Rijke Westen onder leiding van de grote Amerikaanse broer met onze kruisraketten alle Talibankamelen aan het opblazen zijn, en het dus feitelijk oorlog is, valt deze stelling - helaas voor de Nederlandse Spoorwegen - met geen mogelijkheid meer te verdedigen.
Afgelopen woensdag reisde ik weer eens per spoor. Even naar Utrecht heen en weer, omdat ik een afspraak had in een van de kantoren bij Hoog Catherijne. Op de terugweg heb ik met mijn eerste klas-kaartje inderdaad eerste klas gereisd, hangend aan een beugel weliswaar (en ik was bepaald niet de enige), maar wist -hoera!- nog wel op Amsterdam Centraal te geraken. Mijn trein was die dag zo ongeveer de laatste, die daar in slaagde. Eén stroomstoring en één zelfmoordpoging (dat die nog lukken!) waren voldoende om gansch het raderwerk stil te laten staan. De NS-reisleiding was het spoor bijster, het ontredderde personeel ging maar naar huis (!) en het station van de hoofdstad werd onbereikbaar.
In januari van dit jaar schreef ik in dit blad een wedstrijdverslag van een persoonlijk vergelijkend warenonderzoek tussen auto en trein. De trein behaalde toen nog een kleine overwinning. Maar ja, de tijden veranderen, zoals iedere dag op de diverse perrons wordt gedemonstreerd. Daar veranderen de tijden voortdurend.
Desalniettemin vind ik dat je flexibel moet zijn. Daar heb ik als ongeregeld reiziger in ieder geval de tijd voor. Alhoewel ik onlangs tot twee keer toe potverdorie de trein heb gemist, omdat hij op tijd vertrok! Maar neemt u van mij aan, ik houd van de spoorwegen. En daarom wil ik helpen om het imago van de NS op te krikken. Want ondanks het feit dat in ons Joop Zoetemelk-land de eeuwige verliezer op gulle sympathie kan rekenen, is de puinhoop nu iets te groot geworden.
Voorlopig resten de NS nog maar één wapen: de zelfspot.Ze moeten hun eigen ellende kapitaliseren op de wijze waarop Hans Dorrestijn al vele jaren triomfen viert. Kijk, volhouden dat het allemaal dikke mik is, heeft geen zin meer. Toegeven dat je de draad kwijt bent, dat is het parool. En vervolgens elke bloem op de mestvaalt tot volle bloei brengen. Breng de kwaliteiten van de nieuwe situatie onder de aandacht. Ik zal een en ander even in schelle foldertaal vervatten (en lees dit hardop als een ronkende voice-over):

Wat kunnen Nederlandse Spoorwegen jou bieden? Avontuurlijk reizen door het eigen land. Je weet immers nooit waar je terecht komt. En wanneer. Onderweg bijbetalen hoeft niet. Dat is nog eens waar voor je geld. En je ontmoet mensen. Heel veel mensen. Hele warme mensen. Mensen die jou aanraken. Mensen met wie je lief, leed en mobiele telefoon deelt. Wie weet vind jij tijdens zo'n NS-trip wel de ware. Of heb je in ieder geval even fijn lichamelijk contact. Geniet onderweg van het prachtige uitzicht op de natuur. Want de NS hebben speciaal voor jou kleine verrekijkertjes naast de raampjes gemonteerd. Zodat je tijdens die momenten van onthaasting naar de vogels in weiland kan turen. Samen met je nieuwe treinvrienden. Want de NS laten je weer voelen, dat je erbij hoort. De NS maken van ons land weer één gemeenschap! De vertrouwde familie Spoor. Zorg dat jij erbij komt.
Stap nu in! (Of blijf dat proberen!)

Marcel Verreck