Marcel!
Ik ben bezig met een toneelstuk over een modern telecombedrijf, waar ze gsmmetjes testen. Tijdens het hele stuk gaan er overal van die krengen af. Door al dat gebliep en getsjingel en ge-Vierde-Symphonie-van-Mahler-in-Japanse techno-arrangement lopen dan de dialogen. Dialogen die uiteraard voor het publiek niet te volgen zijn. Dat geeft een zekere abstractie, die heel artistiek kan werken. Het maakt het schrijven ook wat gemakkelijker, want de teksten hoeven nergens over te gaan. Ze worden toch niet gehoord, laat staan begrepen. En dat is ook weer heel modern tenslotte. Het is zelfs zo erg, dat het publiek zijn eigen gsmmetjes niet meer hoort afgaan. En dat geeft dan weer een wending aan het geheel. Dat je de toeschouwer een spiegel voorhoudt. Dat ze telkens als ze denken hún telefoontje te horen rinkelen, bliepen en Koreaanse AbbA-remixen ten beste te geven, graaien ze vergeefs met een schaamteblos op de wangen in hun handtasjes en jaszakken. Ik ben alleen bang dat ze zich op een gegeven moment zo gaan irriteren, dat ze de zaal uitgaan en in de foyer gaan staan bellen. Maar ja, als de zaal uitverkocht is, dan is dat een op zich als vrij traag in te schatten bijkomstigheid. Wat denk je? Is dit koekje van eigen deeg een kassakraker in wording?

Met groet,
RJ. Rueb

RJ!
Zelf ben ik nog 06-vrij, maar ik overweeg een tussenoplossing: ik neem een Ben. Wel een mobiele telefoon, maar toch telefonisch onbereikbaar. Het idee van je voorstelling is briljant, maar of het een kassakraker wordt weet het niet. Op zich zijn mensen wel geneigd zich te begeven in situaties en op plekken waar ze voor gek zullen staan. Als ze maar met genoeg andere snobjes zijn. Het hondentoneelstuk van Wim Schippers was indertijd ook een groot succes. Bovendien zijn veel toeschouwers ware masochisten. Ik hoorde van een kerel die bij Youp van 't Hek op de eerste rij ging zitten bellen. Nota bene met iemand verderop in de zaal: even de grap bespreken. Toch zijn er grenzen aan de schaamteloosheid!Ooit zag ik in de pauze van een voorstelling van dezelfde Youp een man die zich in een moeizame positie achter een foyerplant had gewurmd. Nieuwsgierig kwam ik dichterbij: hij had een geruite broek aan. In de overvolle foyer oogde de cirkel van eenzaamheid om hem heen als een gedemilitariseerde zone. Want ook tijdens een theatervoorstelling gelden alle wrede wetten van de dierenwereld: de prooi hoeft niet op hulp te rekenen.
Bij die voorstelling van jou moet ik denken aan een pinguinkolonie (en niet alleen omdat ik vroeger bij V.U.C. heb gevoetbald). Zo'n ijsschots vol brevierende oude mannetjes die elkaar dankzij dierlijke GSM-geluiden in de volte moeiteloos kunnen vinden. Overweeg eens om echte pinguins (hebben nog geen eigen ziekte) als acteurs te gebruiken. Het ziet er hooguit een beetje katholiek uit, maar dan heb je wel gelijk een alibi voor een aantal smeuïge sex-scenes (Het Vaticaan heeft toegegeven dat het er tussen paters en nonnen heet aan toe gaat). O ja, op de dinsdagen 1 en 22 mei try-out ik in Theater PePijn voor mijn nieuwe show 'Van Mars'. Om te reserveren kan er (desnoods mobiel) gebeld worden: 0900-4104104. Vantevoren, niet tijdens.
Tot dan, groetjes,

Marcel Verreck
(binnenkort www.marcelverreck.nl)