21-04-06		COLUMN Ontbijtradio Wat is er mooier dan het ochtendgloren? AC Milan van Barcelona verloren? Een bodyscan van een stewardess van voren? Nooit meer een lied van Van Dikhout te horen? Wat is er mooier dan het ochtendgloren? Als je het mij persoonlijk vraagt: mijn bed. Maar altijd als ik een dageraad persoonlijk meemaak, dan denk ik: Jaha, jaha, dat is toch wel mooi. Jammer dat het zo vroeg is. Kan het ochtendgloren niet midden op de dag georganiseerd worden. Dat moet John de Mol toch kunnen produceren. Want die kan alles produceren. Behalve Talpakijkers. Vooralsnog. Daarom komt hij binnenkort met het programma 'De Gouden Kooi', waarin de winnaar zijn medebewoners uit een villa wegpest. Misschien wel een autobiografisch idee van John de Mol zelf, maar ik denk dat ook dit programma het niet lang zal volhouden. Rita Verdonk komt een middagje langs en de villa is van haar. Rita Verdonk! Haar naam klinkt als een krachtterm, Verdonknogantoe! (goedgekeurd door de Bond tegen het Vloeken), maar we mogen Rita Verdank donkbaar zijn, eh, Verdonk dankbaar zijn. Want er is weer polarisatie in de politiek. Ze vliegen elkaar in de zorgvuldig gestyleerde haartjes. De VVD een slagveld. Zo zie ik het graag. Bolkestein wilde dat Henk Kamp van Defensie ook mee zou doen om het partijleiderschap, maar dat zou oneerlijk zijn. Die heeft de krijgsmacht achter zich. Weliswaar zit een groot gedeelte daarvan in zijn broek te schijten in Afghanistan, maar toch, het moet een faire strijd wezen. En de marine staat nu helemaal op scherp. De Jantjes moeten weken op zee en dat zonder porno en met maar drie biertjes per dag. En dan denken de marinepsychologen dat vrouwelijke matrozen onder die omstandigheden wél met rust zullen worden gelaten. Misschien wordt het nu tijd dat ze die Natalee Holloway weer op Aruba afzetten. Kamp kan niet meedoen, want dan krijg je spraakverwarring en stigmatisering van stotteraars, wanneer er gesproken zou moeten worden van het Kamp-Kamp. Nee dan Rita Verdonk. Daar stond ze op de bouwbeurs, onherkenbaar witgepoederd als een deelnemer aan 'Extreem make over Vlaanderen', het is al een paar weken geleden, maar ik ben er nog steeds niet overheen. Dankzij Rita is het weer helemaal de jaren zeventig, Den Uyl, Wiegel, Hedy d'Ancona, oliecrisis, Nederlands Elftal naar het WK in Duitsland en uiteindelijk geen kampioen worden en zelfs op de radio lijkt het wel alsof ze alleen nog maar plaatjes uit de jaren zeventig draaien. De jaren zeventig, toen was ik jong en onbedorven, luisteraars. En ik was fan, ik kan het niet genoeg herhalen, van The Middle of the Road en dan met name van, zeg het maar Hans, Sally Carr, de blonde zangeres met de hotpants. Ze zingt nog steeds, maar , zo zag ik laatst gezien op internet, niet meer in hotpants. Godzijdank. Waar vroeger twee benen in pasten, afijn...u begrijpt het. Middle of the road, dat kon ook makkelijk in de jaren zeventig, want toen had je autoloze zondagen en dan kon je zonder problemen midden op de weg fietsen. Inmiddels hebben we vooral nog zonloze autodagen, maar ja. Maar politiek was het geen Middle of the road, je had links en rechts en je had toen ook nog D'66 en niemand had nog een piercing, behalve dan een baby met een onhandige jonge moeder die een veiligheidsspeld iets te gretig door een luier heen had gehaald. Want toen had je nog geen minimumleeftijd voor zelfdoorboorders, zoals nu, want dat was niet nodig, want niemand kwam op het idee. Misschien was die baby Lousewies van der Laan wel, die nu fractieleidster is. Ze heeft als zelfcriticaster haar partij een vier gegeven, helaas noemt Maurice de Hond iedere week nog lagere cijfers. Want D'66 is net zo'n beroerde stijger als die in de Amer-centrale stond. De jaren zeventig, wat zijn ze ver weg en wat zijn ze dichtbij. Ook toen werden er Japanners ontdekt die sinds de Tweede Wereldoorlog zoek waren. Nieuw is dat er straks 1000 banen in Limburg zoek zijn sinds de Japanners. De werknemers van NedCar gaan staken, naar ik vrees om alvast aan de toelomst te wennen. En ook een honderdtal Neckerman-postorderpersoneelsleden kan voortaan nu zélf thuis gaan bestellen. Maar er is ook goed nieuws, in de Amsterdamse onderwereld is sinds gisteren weer een vacature. De jaren zeventig, nog een paar uur en ze zijn weer voorbij. Wat zijn we tienduizend ochtendglorens verder opgeschoten? Als ik in de spiegel kijk, zie ik het antwoord. Ooit ontmoette ik jaren zeventig-ikoon George Baker. Prachtig zwart geverfd haar, maar zijn sik was zo blanca als een paloma. Dat vond ik mooi, heden en verleden in een gezicht. Doorgaan dus maar, het ochtendgloren tegemoet. Want wie had ooit kunnen vermoeden dat D'66 in dit heden nog zou bestaan. En neem tenslotte Ajax, ondanks alles nog steeds in de race. Ik las dat ze een eigen tv-kanaal op internet gaan beginnen en dat is logisch want hoewel ze gisteren waarschijnlijk tot hun stomme verbazing plotseling wonnen (met 3-0 van Feyenoord nog wel), hebben ze het afgelopen seizoen voldoende materiaal verzameld voor een hartstikke leuke show vol bloopers. Marcel Verreck