Luisteraars, ik ben een gulzig mannetje, ik wil niets missen, maar ik geef toe ik ben vorige week te ver doorgeschoten. Sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry guieta, sorry, sorry, sorry, ja dat gaat mij een stuk makkelijker af dan presidènWahid, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, en voor de mensen die denken wat zegt hij toch vaak sorry, die zouden eens wat vaker naar de Nederlandse regering moeten luisteren, want dat is tegenwoordig ook alleen nog maar sorry, sorry, sorry, Frank de Grave zegt sorry, sorry, sorry, staats Van Hoof zegt sorry en Els Borst kan haar naam bijna veranderen in sorry, sorry, het hele sorrymorrie komt om in de sorry en ik zou daaraan willen toevoegen: sorry. Wat heb ik vorige week gezegd, luisteraars? Ik citeer mijzelf: Maandag is het Koninginnedag, ik voorzie als Amsterdammer een verschrikkelijke dag, want de provindialen zullen er stuitje aan stuitje paraderen. Want hoe stiller het op het platteland wordt, hoe drukker het in de stad zal zijn. Misschien dat de NS een handje willen helpen om de vervoersstromen naar de hoofdstad te beperken. We weten dat ze dat kunnen. Leg dat ganse raderwerk maar stil maandag. Ik had van die ongehoorzame NS niet verwacht dat ze mijn schalkse oproep nauwgezet zouden honoreren. Sorry dus. Maar het gevolg was bijna nostalgisch: traangas op Koninginnedag. Dat was weer even geleden, in 1980 om precies te zijn, toen Beatrix aantrad en de ME optrad. Het was indertijd mijn eerste oorlogservaring. Toch liep Nederland met de Stationspleinrelletjes in 2001 weer voorop in Europa. Een dag later, afgelopen dinsdag 1 mei, brak in de rest van Europa de pleuris uit. Op 1 mei, de Dag van de Arbeid was ik in Den Haag, een stad waar je nooit veel arbeidsactiviteit merkt en ik was er getuige van een 1 mansdemonstratie bij het Mauritshuis tegen het arbeidsethos. Dat is tussen twee haakjes geen drogist, want het is het arbeidsethos en niet de arbeids-etos. De solitaire demonstrant propageerde door zijn megafoon het zelfbeschikkingsrecht op arbeid: 'Iedereen heeft het recht om zijn tijd in te vullen zoals hij zelf wil.' Vijf minuten later was hij weg, de inspanning was hem wellicht te veel geworden. Gebrek aan arbeidslust kunnen we Bram Peper in ieder geval niet verwijten. Hij is ook geenszins van plan 'sorry' te zeggen of geld te retourneren. Al heeft hij de eerste penning al aan Rotterdam teruggeven. Maar naar die andere 63.999 dukaten kunnen ze fluiten in Rotjeknor. Sorry hoor. Ja, zo'n burgemeesterschap van Rotterdam, het is een riskante baan, al is-ie niet zo gevaarlijk als de achtbaan in Phantasialand. Want dat soort banen moet je niet momenteel niet in Nederland hebben, want bij ons staken de huisartsen. Sorry, sorry, sorry. Nou, ze hebben helemaal gelijk, die huisartsen, ook zij moeten de gelegenheid krijgen om net als hun meeste patiënten een keer te zeuren. En aan hun situatie mankeert echt wat. Maar voor de patiënt is het, zelfs zonder pilletjes, dubbel slikken: hij belt de huisarts en krijgt de voice-mail. Ergo geen hulp en ook nog eens opeens extra betalen. Want dat heeft de KPN schielijk ingevoerd, voice-mail niet meer gratis, ik zat er al op te wachten, en het enige verfrissende is dat de KPN in hun reactie op de protesten één woord niet gebruikt en dat is het woord: SORRY. Het is 4 mei, a day of sorrow and sorry, en ieder jaar houd ik mijn hart meer vast voor de ontheiliging van die 2 minuten stilte in deze steeds lawaaierige Yorin-wereld. Laten we hopen dat het ondanks al het gekrakeel toch lukt, die 2 minuten stilte. Uniek is dat de NS dit keer het goede voorbeeld hebben gegeven. Al gingen ze kwa stilte ver over die 2 minuten heen. Daarom voor degenen die nu nog steeds op Amsterdam Centraal zitten, u raadt het al: sorry!

Marcel Verreck