Ik ken een vrouw, die deze zomer in het prinselijke stadje Delft is getrouwd. Kort voor de grote gebeurtenis sprak ik haar en zij vertelde me dat alle voorbereidingen perfect verliepen. De jurk was uitgezocht, er was een bruidegom bereid gevonden, de vrijgezellenavond was doorstaan en voor de hele oude familieleden waren mobiele invalidestoelen geregeld, zodat echt alles op rolletjes zou lopen. Slechts één persoon kon nog roet in het eten gooien. Prins Claus, doordat hij zou komen te overlijden. Ik stelde haar gerust, want Prins Claus was natuurlijk ook mijn held en ik zei tegen haar: 'Dat doet Prins Claus niet.' En plichtsgetrouw zoals we hem kennen, bleef hij leven.
Tot afgelopen zondag. Toen was het op. Hij stierf volgens de RVD op het moment dat Studio Sport begon, met daarin de kraker Feijenoord-Ajax. Maar die werd ons niet onthouden, het nieuws werd pas na Studio Sport bekend gemaakt. De prins bleef een dienaar van het volk. Zijn overlijden zorgde er verder voor dat we even verlost werden van het ruziënd buurtcomité van de LPF. Deze partij heet een bom onder het politieke bestel te zijn, maar dan wel een atoombom, aangezien ze zich in steeds kleinere deeltjes splitst. De dood van de prins behoedde ons ook voor de 'Week van de Jaren Zeventig' op Radio 2. Deze retro-gebeurtenis ging vorig jaar al in rook op vanwege 11 september en was voorzichtigheidshalve een maand verplaatst. Laten wij hier uit leren dat als de week van de jaren zeventig in aantocht is de kans op een ramp groot is. Als ze hem alsnog gaan uitzenden, zal Amerika waarschijnlijk Irak gaan aanvallen. Want de VS zijn op oorlogspad, je moet daar heel lang geen president meer van zijn geweest om de Nobelprijs van de Vrede te krijgen. Tja, onndanks alles is Nederland toch een beschaafder land, in de VS word je bij een willekeurig benzinestation gewoon neergeknald, in Nederland krijg je de kogels keurig per post.
Zelf had ik afgelopen zondag een gezellige avond, dus zonder televisie, en toen ik na twaalven in mijn wagen stapte, hoorde ik niet het NCRV-radioprogramma 'Nachtlicht', maar de stem van Jan Pronk die sprak over een 'enige man'en'een vriend', die hij zou missen. Jan Pronk een vriend? Dat kon alleen maar Prins Claus zijn. Toen wist ik meteen hoe laat het was. Over dat programma Nachtlicht zou ik nog wel wat demoniserende teksten willen uitspreken, over die presentator die zijn kinderen dwingt allerlei veel te wijze normen en waarden-teksten in de microfoon te roepen, maar laat ik voorzichtig zijn, de NCRV zou mij kunnen aanklagen, om wat geld terug te verdienen dat door toedoen van het programma Herberg De Leeuw wegvloeit naar de slachtofferhulp.
Paul de Leeuw blijft toch een genie, nog geen half jaar bij de NCRV en hij heeft deze omroep al op AEX-niveau. Misschien is het wel een strategie van de VARA, waar hij straks natuurlijk zal terugkeren, om hem af en toe een jaartje uit te lenen aan een andere omroep, om die wat armlastiger te maken. Inmiddels schijnt de NCRV het door te hebben, want gisteren werd de Herberg niet eens geopend.
Prins Claus is dood, een verlossing lijkt mij voor deze goede man en het land rouwt. 'Het was een hele schok,' vertelde een jeugdige kennis aan me, 'Ik zat naar operatie Robinson te kijken, het werd net heel spannend en toen verscheen er opeens een foto in beeld. Ik dacht: komt er een nieuwe bewoner, of waar is het SMS-nummer waarmee ik hem kan nomineren. En de rest van de avond was er verder niets op televisie.'
Ondernemend Nederland was ondertussen in tweeën gespleten. De ene helft dacht: wat gaat me dit kosten? De andere helft dacht: wat gaat het me opleveren? En dan denk ik nog niet eens aan de Delftse kruimelaars, die hun balkonnetje aan rouwvoyeurs verhuren voor bedragen waarmee je elk beursverlies kan compenseren.
En binnen een verdacht korte tijd lagen de herdenkingsbladen in de winkel. Je zou bijna denken dat ze al van te voren gemaakt waren. We kunnen het nu en straks na de bijzetting in Delft allemaal nalezen en nakijken in full-color. En het is met recht een typisch Hollandse tragedie:
De Prins was een gigant in het polderland, maar werd op zijn plaats gezet als prins-gemaal. Maar je kan er op wachten: Een gemaal wordt uiteindelijk malende. Met pijn en moeite probeerde de plichtsgetrouwe prins, het lijkt op een hele droeve aflevering van Suske en Wiske, probeerde de plichtsgetrouwe prins om door te gaan en werd definitief een held. Kijk, en dat zijn zoon in het watermanagement terecht is gekomen is dan ook niet meer dan logisch, met een vader als gemaal.

Marcel Verreck