Morgen vindt in Apeldoorn het Vroege Vogels-festival plaats. Het wordt gehouden ter gelegenheid van het feit dat ik dit prachtige radioprogramma over de natuur op de zondagochtend al 25 jaar heb gemist. Ik ben zelf niet zo'n hele vroege vogel, er zijn dagen geweest dat ik de wekker moest zetten om boodschappen te doen.
Desalniettemin houd ik ontzettend van de natuur. Ik ben momenteel weer eens bezig met lichaamsversmalling, dus ik word de hele dag omringd door groen. Komkommers, slablaadjes, tomaten, ooft, als een slinkende slak knaag ik mij er een weg doorheen. Bovendien hijs ik mij vrijwel iedere dag op mijn racefiets en ga dan naar de natuur. Binnen 10 minuten ben je Amsterdam uit en daar wenken Amstelland of Waterland, schitterende Hollandse natuur, zoals het hoort keurig verpakt, de weiden in stukjes prikkeldraad en de watertjes tussen dijkjes, althans als die verpakking niet scheurt, zoals onlangs in Wilnis. Dat was even morsen, maar over het algemeen is in ons land de natuur een spelend kind. Je laat het zijn gang gaan en pleegt af en toe een kleine correctie. Al peddelend-op de fiets bedoel ik- ruik ik het gras, het water van de rivier en ik verlustig me aan donkerbruine geuren die je midden in de stad doen kokhalzen. Want in de natuur hanteer je onmiddellijk hele andere normen, al is dat niet altijd zo geweest. Toen ik een tijdje geleden dan eindelijk mijn wettelijk voorgeschreven burn-out had, zei men tegen mij: 'Joh, ga eens naar de natuur.'
Echt rustig werd ik er niet van. Het was er een teringherrie en overal zag ik geweld en seks. Want dieren zijn wel vaak de lul, maar mogen in de natuur wél dingen doen waar voor wij worden beboet. En dan wijs ik even op de nuderende Gerard Spong, nu advocaat van zijn eigen onfrisse zaakje. Is er al een uitspraak of hangt de zaak nog?
Zij hadden toen ook tegen mij gezegd: 'Ga naar de koeien kijken, daar word je rustig van.'
Dus ik naar dat weiland, ik ga zitten in het gras en ik kijk naar die koe. En die koe kijkt naar mij. En ik kijk weer naar die koe en terwijl dat beest me aankijkt begint-ie me een partij te schijten. Sorry, daar werd ik niet rustig van.
En toen zeiden ze tegen mij: Marcel, in natuur zie je het wonder van het leven. De natuur zit zo mooi in mekaar. Neem de natuur als een voorbeeld. Nou dan moet je bijvoorbeeld de kikkers nemen. De kikkers, ken je die? De kikkers, die hebben 3 basisregels:

1. alles wat groter is daar loop je voor weg
2. alles wat kleiner is dat vreet je op
en
3. alles wat even groot is dat ga je neuken
Als ik dat als mens zou moeten naleven, dan zou ik elke glasbak moeten bespringen.
De natuur, dat is survival of the fittest en dus is de natuur hartstikke rechts, heel vreemd dat vooral linkse mensen zich zo druk maken voor natuurbehoud. Is het omdat ze zich tijdens het vogelen en sprinkhaanspotten aan dingen kunnen vergapen die ze zichzelf niet toestaan? Omdat ze menen dat zij door hun edele gemoed boven de platte moraal van de natuur kunnen uitstijgen.
Ja, mensen, zo was ik er aan toe, al waren niet al mijn overspannen gevolgtrekkingen onzinnig. Maar inmiddels ben ik gekalmeerd en gebruik al fietsend of wandelend de natuur als vluchtplaats voor de waanzin van de wereld. Een wereld waarin Jaap de HS het grootste leger van de planeet aanvoert, tegennatuurlijk. De man die hem wellicht opvolgt moet diplomatiek zijn, maar is Bot. Tegennatuurlijk. Twarres gaat uit elkaar. Natuurlijk. Ik dacht trouwens dat ze mekaar al jaren kwijt waren, want ik hoorde ze alleen maar roepen 'Wer bisto'. Een chemicus in Heerlen heeft zijn vriendin vergiftigd door iets op de pindakaas te smeren. Wie is er niet groot mee geworden? Die vriendin. Maar wel tegennatuurlijk.
Maar veel vaker laat iedereen zich 'natuurlijk' meedrijven op de grote verwoestende stroom, het alomtegenwoordige consumentisme, neo-liberalisme, amerikanisme monetairisme, balkenendeïsme of het isme wat. Zoals de rivieren traag maar onstopbaar door ons laagland naar de zee stromen. En zo keer ik zelf ook weer telkens uit de natuur met de stroom mee langs de Amstel naar mijn Sodom en Gomorra terug. Tot laatst. De Amstel stroomde opeens de andere kant op, door machinaties van het waterschap. En ik heb drie weken in Uithoorn moeten logeren. Inmiddels is de loop hersteld, maar ik put moed uit een rivier die tegen de moedeloze stroom in terugzwemt naar de bron. Tegennatuurlijk, door mensenhanden, maar het kan.

Marcel Verreck