Lieve VARA-vrienden!
Ik heb nogal eens last van slapeloosheid. Dan zeggen vrienden van mij: daar moet je niet van wakker liggen. Tot zover de theorie. Maar ook jullie kennen de praktijk: je moet vroeg op, dus je moet slapen, maar omdat je moet slapen, kun je niet slapen, en op de wekker radio zie je steeds kleinere engere cijfertjes verschijnen. 007 is nog leuk, 123 daar kan je nog om lachen, maar het aftellen naar 659 is begonnen, maar nog steeds luidt het lichaamscommando 'Rem slaap!' en badend in het zweet maak je mee dat 538 op je radio verschijnt, alleen is het bijbehorende station gelukkig niet te horen. En niet geheel toevallig bij 555 denk je: ik moet hulp.
Gelukkig is er dan nu een nieuw Teleac-programma voor mensen met slaapproblemen. De eerste aflevering stond van de week om kwart voor twaalf gepland, dus ik dacht, ik ga kijken en dan meteen onder zeil. Volgde een opsomming van schrijnende verhalen van dodelijk vermoeide mensen met slaapproblemen waar ik nog nooit van gehoord had. Je raadt het al, die nacht heb ik geen oog dichtgedaan.
Ik had beter naar een willekeurig ander nederlands televisieprogramma kunnen kijken. Big Brother wordt waarschijnlijk als handreiking naar mijn doelgroep op een laat tijdstip herhaald.Toch is het staren naar dit wezenloze geouwehoer geen garantie voor onmiddelijke inslaping.
Ik woon namelijk in het Centrum van Amsterdam en daar klinken dezer dagen om de haverklap schoten. Want dan zijn er weer nieuwe lieden met een slaapprobleem, bijvoorbeeld dat ze een gaatje in hun slaap hebben. En dan weer de mensen en voertuigen van de criminelenopruimingsdienst op de stoep, probeer dan de slaap maar weer te vatten.
Zouden er in Amsterdam binnenkort nog wel mensen over zijn om de liquidaties te verzorgen? Of moeten die van buiten worden aangetrokken, net als bij Ajax, waar de eigen kweek zelden met scherp schiet. Dan ligt hier toch een edele taak voor mevrouw Verdonk om de juiste vreemdelingen uit het land te weren. Zij heeft gezegd dat er op Schiphol-Oost, met recht een brandende kwestie, adequaat gehandeld is. Dat mag toch wel een niet mis te verstaan signaal zijn voor welke vreemdeling dan ook: Kom je hierheen, dan is dit ons warme onthaal.
Maar ondertussen probeer ik dromenland te bereiken. Laatst droomde ik dat ik sliep en toen die droom voorbij was, vroeg ik me af of ik nou had geslapen. Van deze vraag lig ik dan weer eindeloos wakker.
Wat is slapen? Slapen is durven loslaten. Wat dat betreft kan je zeggen dat die bewakers op Schiphol-Oost niet hebben zitten slapen. Slapen is het beste medicijn, dat is misschien ook het goede aan deze column, als je hem saai vindt dan is-ie in ieder geval genezend.
Maar deze week sliep ik slecht. Van al het denken, het herdenken, het gedenken en het verdenken. Hoe het nou verder moet met ons land met al die woedende meninkjes, die onverdraagzame woorden, het belachelijk maken van Job Cohen omdat hij de boel bij elkaar wil houden. Nee wat wil je dan, dat het hier een soort Bagdad wordt, waar de boel zeker niet bij elkaar gehouden wordt, sterker nog alle kanten opspat. Het verschil: hier blazen de media de zaak op. Wat doe je dan als je toch wilt slapen? Dan ga je denken aan de goede dingen: dat er bij de grote steden nog maar 80 kilometer per uur gereden mag worden en dat iedereen zich daar, zeker in de spits, moeiteloos aan houdt.
Dat de integratie soms onroerend onbeholpen verloopt: zo zag ik een collectant van de diabetesstichting en dat in de week van het suikerfeest. En dat nu de Ramadan afgelopen is, de viagra niet aan te slepen is en dat BNN daar een programma over heeft gemaakt: Slikken en spuiten! Denkend aan de bijbehorende taferelen lig ik weer wakker. Misschien moet toch luisteren naar de vriend die zei: Joh, neem gewoon een kind, dan lig je ook iedere nacht wakker, maar dan weet je tenminste waarom!

Marcel Verreck