Er bevindt zich in mijn buurt een hele grote videotheek. Zo eentje waarvan de ramen geblindeerd zijn. Op die geblindeerde ramen staat de naam van de videotheek. Het is een meisjesnaam, die onmiddellijk refereert aan de televisieprogramma's die je 's nachts op de commerciele zenders ziet. De mensen die nu reageren, kijken daar weleens naar.
Ze hadden de videotheek ook moeiteloos naar mijn buurt kunnen noemen, want ik woon in de Pijp. Hoewel, de Pijp, dat zou het assortiment tekort doen. Op die geblindeerde ramen kun je namelijk ook lezen hoeveel video-banden dan wel dvd‚s deze videotheek in voorraad heeft. Het is een getal met vele nullen, dat duidelijk maakt dat iedereen hier aan zijn trekken kan komen. Onder deze inhoudsopgave staat een zinsnede die ik altijd nogal luguber heb gevonden: alle denkbare genres.
Alle denkbare genres, dan hoef je echt geen Felix Meurders te zijn om te weten waar je dan onmiddellijk aan gaat denken. Toen ik lang geleden in het bezit kwam van een videorecorder ben ik ook ooit eens, klapperend van de schaamte, naar zo‚n videotheek geweest.
Blind van de zenuwen deed ik een graai in de groezelige stapel en kwam er pas thuis achter wat ik had gehuurd. De beelden waren, waarschijnlijk door overmatig kopiëren, want daar draait het om in deze business: overmatig copiëren, de beelden waren net zo aangetast als de schoonheid van de acteurs, die in die tijd nog allemaal zwaar behaard waren op de cruciale plekken. Je zag ze af en echt zoeken waar ze moesten wezen, maar ze probeerde met de van pornografie bekende droeve blijmoedigheid de zaak nog overeind te houden. Hun verkeerd nagesynchroniseerde gehijg vermengde zich met de ruis van de afgeleefde videoband. Je moest om de viezigheid te ervaren in ieder geval moeite doen en dat is iets dat heden ten dage ondenkbaar is.
Want inmiddels is het seksuele vertier letterlijk ingeburgerd. Bekende Nederlanders tonen hun verbouwde vleselijke tempeltjes in de publiciteit, gelukkig zijn er nog een paar die zich beheersen(!), Kamasutra-beurzen zijn zo gewoon als postzegelverzamelaars-samenscholingen (je hebt ze in alle kleuren en formaten! En je kan eraan likken) en het verschijnsel parenclub staat tegenwoordig toch vooral bekend als een soort padvinderij voor de middelbare mens, compleet met bizarre verknopingen als de driedubbele strik en de paalsteek.
In het heerlijk hypocriete Amerika, waar de meeste genotsknotskunst vandaan komt, heerst een duidelijker scheiding der vleeswaren. Als de Rolling Stones bij een familiegebeurtenis als de Superbowl zingen 'she makes a dead man come'‚ dan wordt er gecensureerd, terwijl de Rollator Stones toch alles over deze problematiek weten. Dat kan omdat de tv-uitzending een vertraging heeft van 5 seconden. Volgens kenners hebben de Rolling Stones een vertraging van 30 jaar. Maar, hoor je het superieure westen zeggen, dat is nog niets vergeleken bij de vertraging van sommige moslim-fundamentalisten. Kijk, ik snap wel dat die mensen gekwetst en woedend zijn, wij hebben in 1566 ook de beeldenstorm gehad. Het is hun goed recht om, ongetwijfeld opgehitst door lokale politici met een verborgen agenda, tegen die Deense grapjes te protesteren en ze hebben in het Midden-Oosten nu eenmaal een kort lontje. En dat lontje zit ook regelmatig aan zo'n heethoofd vast, want ze blazen daar de zaak nou eenmaal wat sneller op.
En hier verhitten de Ayaans en de Wildersen onder het mom van de persvrijheid de zaak ook nog verder, maar tevergeefs, want ook deze rel zal worden gesmoord door geldelijke belangen, politiek realistische lafheid en de tijd.
De tijd die ons decadente westerlingen het geheim van het seksuele geniep ontnam en die er straks voor zal zorgen dat moslims mijn buurtvideotheek met 'alle denkbare genres' zullen betreden en zullen vragen om een romantische speelfilm over het leven van de profeet Mohammed. Of misschien zelfs een andere denkbare variant daarop.

Marcel Verreck