Waar ben ik nu weer in Godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een verdacht tijdstip. Maar goed, ik ben allang blij dat ik niet in België zit. Als je daar überhaupt al zou kunnen komen. Met het vliegtuig. Dat is toch droevig. Dat doet toch pijn. Voor den Sabena. Je had vroeger dat grapje: waarom heeft België niet meegedaan aan de oorlog?
De piloot was ziek. En nu is de hele vloot vleugellam. Misschien hadden ze ook nooit moeten uitbreiden en was één piloot gewoon genoeg.
Ik had het onlangs over de autoloze zondag, dat dat niets voorstelde vergeleken bij Amerika: daar hadden ze laatst een vliegtuigloze week. Welnu, moeten de Belgen gehad hebben,wat de Amerikanen kunnen, dat kunnen wij ook. Maar het is zielig voor de stewardessen. Ik zag ze op een foto bij elkaar. Voor het eerst sedert jaren werd er niet gelachen.
Ik had ooit een vriendin, ik zal haar haarkleur niet verraden, en deze vriendin wilde een wending aan haar leven geven. Ze zei tegen mij: ik neem een baan! In Amsterdam is dat niet zo vanzelfsprekend. Ik zei: Maar lieve schat, je kan helemaal niets. Toen zei ze: daar heb ik over nagedacht. Toen zei ik: zo dat is nieuws. Toen zei zij: Ik wil wel stewardess worden. Toen zei ik: O, maar dan kan het wel. Ik zei: Ik ben zelfs solidair, ik ga je helpen. Wij gaan hier thuis oefenen. Dag en nacht. En we beginnen meteen. Eén whisky-soda, graag! En toen heb ik een lied over haar droevig lot geschreven, waaruit ik graag enige strofen citeer:

Ze staat er maar ze is er niet
Als ze het zwemvest demonstreert
Soms vraag ik mij ook af
Hoe je een stewardess monteert
Dan worden alle leden
Aan elkaar geschroefd
En als het hoofd is gesneden
Wordt die lach er in gegroefd

Blijven lachen
Blijven lachen
Ach, die steenpuist in uw nek
Lekt in die juist ontdooide snack
Blijven lachen
Blijven lachen
Eindigt dit koket gehuppel
Weer op de copiloot zijn knuppel

Enzovoorts enzovoorts.
Maar er is nog meer verdriet in België. Koning Albert wil de Prijs der Nederlandse Letteren niet uitreiken aan Gerard Reve. Omdat zijn liefdesvriend Matroos Vos alias de bekende jongetjesliefhebber Joop S. een proces aan de broek heeft gekregen. Hoewel áán de broek misschien niet zo'n toepasselijke formulering is. Joop S. heeft een 13-jarige jongen op een warme augustusdag verleid tot het afstropen van zijn broekje en het vervolgens aan de hitsige Matroos laten zien van zijn zogeheten 'pielemuisje'. Deze jongen deed klusjes rond het huis van de familie Reve.
Nou wordt er vaak over België gezegd dat ze er dom, ja zelfs achtelijk zijn. En dat moet je dan tegenspreken, maar welke ouder laat zijn 13-jarig zoontje klusjes doen in de achtertuin van Joop Schafthuizen op een hete augustusdag?!
Joop beweert dat hij alleen maar gekeken heeft, maar dat is tegenwoordig al erg genoeg, zo ondervond een der vice-presidenten van de rechtbank in Maastricht, bij wie blote plaatjes van te jonge kinderen werden aangetroffen op zijn uiteraard veel te harde schijf.
Maastricht, het ligt praktisch in België, maar laat ik daar ook maar geen conclusies uit trekken. Imam Haselhoef is met opfrisverlof, dus die kan als homowatcher geen commentaar geven op dit zaakje. En dan bedoel ik natuurlijk niet het zaakje van de 13-jarige jongen. Zou Schafthuizen trouwens veroordeeld worden? Als het maar niet, net zoals bij Ron Brandsteder een taakstraf wordt, want wie weet huurt hij dan van het prijzengeld van vriend Gerard een klusjesman en dan begint de ellende weer opnieuw. Trouwens, waar zou die taakstraf van Ron Brandsteder uit bestaan? 40 uur, dat moet hopelijk toch niet op tv. Het is overigens niet bewezen dat hij gedronken had. Maar volgens ooggetuigen sprak hij na het ongeval met dubbele tong de legendarische woorden: Wie ben ik?
Maar ook, en dat klinkt ons bekend in de oren: Waar ben ik in Godsnaam terecht gekomen!

Marcel Verreck