Waar ben ik in Godsnaam terecht gekomen? Dat dacht ik toen ik me in de donkere dagen voor Kerstmis op een onwaarschijnlijk tijdstip in de fotostudio van Patricia Steur bevond. Voor de Stenderskalender voor War Child moest ik me laten schieten als de leeuw in 'The Wizzard of Oz' en met de Wizzard of Oz, vrij vertaald de tovenaar van Oz, werd duidelijk niet SP-hoofdman Jan Marijnissen bedoeld, al komt die natuurlijk wel uit Oss. Ik bevond mij, luisteraar, in een gezelschap dat zo mogelijk nog bonter was dan de kandidatenlijst van Leefbaar Nederland. Althans dat vind ik, dat is om het zo te zeggen 'een mening'. Deze zogeheten Bekende Nederlanders werden door vaardige grime, pruik -en kostuumkunstenaars op passende wijze toegetakeld. Aan sommigen hoefden weinig tijd besteed te worden. Sylvana als Diana Ross, dat is een eitje. Alleen een paar rimpeltjes wegwerken. En om Georgina Verbaan in een landloopster te veranderen, daar is ook vrij weinig voor nodig. Tenminste dat is 'een mening'. Zelf werd ik met heftige leeuwenkleuren beschilderd, behangen met een pruik en in een elastisch leeuwenpak gehesen, maar het piece de resistance was Kees Jansma die in een blauwgrijze schoorsteenveger werd omgewizzard. Kees en ik zaten giechelend naast elkaar tijdens deze grime-operatie. Af en toe keek ik opzij en zag dat Kees door de doortastende grimeuse zelfs aan de binnenkant van zijn oren werd geschminkt en ik vroeg me af op wie hij nu het meest begon te lijken. Umberto Tan? Of wellicht toch Hans Kraay. Eén ding was duidelijk: het was maar goed dat hij achter de decoder zat. Laten we wel zijn, dat is 'een mening'. Het reinigen van Kees na de sessie nam ook even in beslag en was nog niet helemaal voltooid toen hij werd opgehaald voor een volgende afspraak. Op zijn vriendelijke niet al te zeer door haar ontsierde hoofd twinkelden tientallen sterretjes. Hij zag er absoluut radio-actief uit. Ook dit, jullie raden het al, is 'een mening'. Als ik terugdenk aan deze sessie, dan vraag ik mij af welke aktuele scenes wij deze week met ons postmoderne viertal hadden kunnen uitbeelden. Allereerst natuurlijk het interview met de Oranjetjes. Kees als Paul Witteman, Sylvana als Maartje, Georgina als Maxima en ikzelf als prins WA. Want het is altijd leuk om een domoor te spelen. Althans, dat is maar 'een mening.' En dan zouden we wandelen bij de vijver van Huis Ten Bosch en dan zou ik het huwelijksaanzoek nog een keer over doen. Dat er geen ijs ligt maakt niet uit, volgens het zangstel Marco Borsita kunnen we toch lopen over het water. Volgens wetenschappers betwijfelbaar, maar goed we hebben het hier weer over 'een mening'. De andere aktuele foto die we hadden kunnen maken gaat over onze beroemde en beruchte voetballers. Maar goed, dat wordt dan natuurlijk een plaatje voor achter de decoder. Bovendien heb ik de laatste tijd al te veel bekende ontklede mensen gezien. Hoe valt het anders te verklaren dat ik bij het bericht dat de PTT een nieuwe brievenbus heeft onmiddellijk moet denken aan de foto's van Kelly in de Playboy. Maar ja, ook dat is 'een mening'. Het is duidelijk dat ik aan vakantie toe ben. Dan kan ik mijn eigen foto's maken. En dan hoef ik dat hele zogenaamde Oranjefeest van de volgevreten burgerij niet mee te maken. Daarom ga ik naar Cuba, ik zag op tv beelden van een resort waar de kamers zelfs een open dak hebben. En je hebt permanent een begeleider. Het enige nadeel is dat je een oranje pakje aanmoet en die kleur kan nou net eventjes niet meer zien. Uiteraard is dit ook maar een mening. Maar wel van mij!

Marcel Verreck