Luisteraars, waar was ik gisteren nou in godsnaam terecht gekomen. Het tijdstip doet er niet toe. Nou, wat denken jullie? In het stemlokaal. Ja, ikke wel. En ik moet zeggen, ik had het rijk alleen. Eenmaal in de vier jaar weet ik waar ik heen moet als ik wil onthaasten: het stemlokaal. Ik woon in de Amsterdamse wijk de Pijp en als ik ga stemmen dan moet ik altijd naar de fameuze boksschool op de Albert Cuyp, zeg maar het centrum van Knokbaar Nederland. En dat is echt ouderwets stemmen. Bij de ingang zit een welwillende senior, aan zijn neus te zien een voormalig bokskampioen, maar daarom niet minder dwingend, die je de weg wijst naar het juiste stembureau. Er zijn in de boksschool vanwege de bevolkingsdichtheid namelijk vier stembureaus gevestigd. Maar volgens mij hadden ze het gisteren met één ook wel afgekund.
Amsterdam, centrum van de wereld, hipste plek van de globe, woonplaats van een Rob Stenders, stemt nog met een rood potlood. Terwijl de meest obscure gehuchten zich bedienen van computers en stemmachines is het bij ons gewoon ouderwets kleuren. Ik neem daar altijd lekker de tijd voor. En niet zoals de Belg die na het verzoek om het hokje rood te kleuren begon met het schilderen van het hele stemhokje.
Nee, deze keer ging ik er eens echt lekker voor staan. Want ik mocht wel twee keer stemmen. Voor de gemeente en voor de deelraad. De deelraad, het opvangoord voor mensen met een slecht huwelijk, een alcoholprobleem, een stagnerende carriëre of gewoon een hele, hele, hele kleine piemel. Meestal hebben ze dat allemaal, ook de dames.
Maar goed, het werk moet gedaan worden, en de plantenbakken bij ons in straat staan hartstikke leuk, al breek je telkens je nek erover. Maar ja, dat is democratie.
Omdat ik de laatste tijd nogal veel op vakantie ben geweest, was ik slecht geïnformeerd over de politieke standpunten van de vele partijtjes en lijstjes. Maar een vluchtig doornemen van de stapel folders in mijn brievenbus leerde dat ze allemaal hetzelfde wilden. Een betere wereld natuurlijk, en veiligheid op straat en geen parkeerklem op je auto en noem maar op. De gemeente Amsterdam had op internet een stemmenwijzer geïnstalleerd. Aan de hand van je antwoorden (eens/niet mee eens) op de gestelde vragen kwam je vanzelf bij de partij met de meeste door jouw gewenste standpunten. In mijn geval bleek dat de Democratische Arabische Partij. Goed om te weten. Misschien dat Pim Fortuyn deze test ook maar eens moet maken. De verwarring kan altijd nog completer.
Daar stond ik in het hokje met het stembiljet als zwevende kiezer met een smekend rood potlood mijn hand. Ik keek naar de namen, zag een paar bekenden op een hele foute lijst staan en trachtte wegwijs te worden in de wirwar van afsplitsingen en lijstverbindingen.
Mijn gedachten dwaalden af. Een zeehond was er in de Biesbosch gezien. Moest Leni 't Hart nu gaan verhuizen? En moest ze dan per volmacht laten stemmen? In België was de beruchte dominee Pandy en zijn al even lekkere dochter veroordeeld. Hij had de rest van zijn familie uitgemoord, hoewel er van de slachtoffers nooit iets gevonden was. Dominee Pandy zorgde voor een primeur: hij was de eerste misdadiger die zijn eigen misdrijf had opgelost: in zoutzuur of een vergelijkbaar goedje. Ik geloof gootsteenontstopper. Nee, dan had ik toch liever een Belg die het stemhokje rood kleurde. En van gootsteenontstopper is het maar een kleine stap naar Veronica. Want Veronica komt weer op de buis. Die waren namelijk een tijdje Yorout en daarom een zwevende omroep. Ik was vergeten dat ze nog bestonden. En ik voelde daar heel prima bij.
Goed, allemaal redenen om eens even goed te stemmen. Ik dacht aan de gang van zaken in Vinkeveen, waar André Hazes zich heeft opgeworpen als lijstduwer van een lokale partij. Want duwen kan je wel aan hem overlaten. Zijn bijdrage aan de verkiezingswinst was uniek. Het stemlokaal was gevestigd in zijn stamcafé. André brulde vanaf zijn vaste stek de kiezers toe op welke partij ze moesten stemmen. Tot op het moment natuurlijk dat hij die naam niet meer kon uitspreken. Maar toen was de stembus al vol. En André ook. Maar hij is wel in de raad gekozen. Dat wordt dus weer een lege kruk. In de raad waarschijnlijk, niet in het stemcafé.
Kom, ik moest nu echt een keuze gaan maken. Binnen vijf minuten kon er een andere kiezer zijn. Nog eenmaal gleed mijn blik over de namen van de goedwillende, dappere kandidaten, die het bastion van volgevreten onverschilligheid trachtten te attaqueren. Bij een mij redelijk sympathieke partij bleef mijn oog haken aan een bekende naam. De voornaam was Ingrid, maar de achternaam, die deed het hem: Hazes.
Ik zweer het je, ik heb gisteren op een Hazes gestemd. Net als de rest van Nederland heb óók ik van de verkiezingen een beetje potje gemaakt. Of een poot, daar wil ik vanaf zijn.

Marcel Verreck