Waar zijn we in godsnaam terecht gekomen? Terschelling/Oerol! Maar dan ben je er nog niet. Want dit eiland heeft heel veel mogelijkheden om de weg helemaal kwijt te raken. En dan heb ik het nog niet eens over de artistieke resultaten daarvan.
De drukte maakt het eiland nog groter, want je kan elkaar moeilijker van een afstand zien. En voor je het weet ben je dus zoek. En vooral ik, want ik ben een dolende in de woestijn. Ik ben namelijk de enige Nederlander die nog geen mobiele telefoon heeft. Burgers Dierenpark en Archeon hebben al een bod op me uitgebracht.
Ik leef dus nog in de premobiele historie en belangstellende jongeren vragen wel eens aan me: hoe dat vroeger ging, zo zonder mobiele? Ik kan het me nog wel herinneren. Dan sprak je af in een kroeg of bij een bepaalde paal op het strand of als je iets ondeugender was bij een bepaalde paal op het naaktstrand. Of je zei: ik zie je wel bij die en die voorstelling of op het festivalterrein of nog spannender op de boot.
Toen ik afgelopen vrijdag uiteindelijk op die boot stond, want de wachtlijsten van rederij Doeksen waren dit weekend langer dan in de zorg, keek ik nieuwsgierig uit naar mijn Vara-vrienden Berend en Jeroen, die zich daar ook zouden bevinden. Met een geleende mobiele konden wij elkaar in de wurmende massa traceren. Ze hadden zich aan de andere kant van de grote schoorsteenpijp tegen de reling klem gezet.
Waarom heb ik toch geen mobiele? Het is toch zo handig. Jaja, dat weet ik ook wel. Maar het is ook gekmakend. Door een mobiele telefoon verdwijnt de exclusiviteit van de fysieke wereld waarin je je bevindt. Je loopt op een schitterend duinpad, de zee glinstert tussen twee bosjes helm, maar daar gaat de mobiele dictator en iemand begint aan je kop te zeuren over de kabinetsformatie. En dan zie je in plaats van een pittoreske zeehond opeens de kop van Mat Herben. En dan denkt je meteen: god, is dat robbenvirus al weer aktief.
Maar goed, voorlopig is de enige Rob die ik heb gezien Rob Stenders, want die lag met Fred en vooral ook Eric op een zandplaat en dat trok niet bepaald soortgenoten aan. Maar laat ik dit tafereel niet verder schilderen, er zijn veel luisteraars die nog niet ontbeten hebben. Iedereen is op Terschelling dus de hele dag aan het bellen. Ook fietsers hebben doorgaans een mobieltje aan het oor.Vaak moet je hun luidkeelse getetter ook nog aanhoren: Ik ben nu hier. Waar? Ja hier. Ja, even kijken. Ik ben nu weer iets verder dan hier. Waar dan? Nou net was ik nog daar, maar nu ben ik, even kijken, o sorry, ik rijd net een greppel in. Wat? O, in welke greppel lig jij dan? Zie je dat kerk rechtsmiddenvoor. Ik ook. Hè. O, je ligt naast me. Ja, ik kom bij je, even mijn telefoongesprek afmaken.
En dan moeten ze vervolgens het grote avontuur beginnen een gesprek te voeren zonder mobiele telefoon.
Het is eigenlijk permanent locatietheater. Wat dat betreft had ik nog wel ideetjes gehad voor een Mobiele Oerol Voorstelling. Ik put nu uit eigen ervaring. Ik zat ooit in de tram in Amsterdam, bij het beginpunt aan het Centraal Station. We moesten nog even wachten aleer de tram zou vertrekken. Dus graaide een meisje, het zijn ook altijd weer meisjes, in haar handtasje, pakte haar mobiele en begon ongeremd te kwekken dat ze net in de tram was gestapt, dat-ie zo ging rijden en dat ze er dan na een paar haltes uit zou stappen. Er zat een oudere vrouw achter haar, die op een zeker moment het woord nam en brulde: KAN HET WAT ZACHTER!!!!!
Maar nu hoor ik al over het eiland schallen: 'Waar ben je? Is het daar leuk? Hoe lang duurt het nog? Ik bel je zo! Klim even in die vlaggenmast dan heb je bereik. Ja, ik zit nu bij een mimevoorstelling, ja, iets met touwen en vuur, ja, weet ik veel waar het over gaat, ze leggen het ook niet uit, en ze zeggen niets, ja, ze zitten nu wel allemaal naar mij te kijken.' Ik zit in een modern kringgesprek, alle aanwezigen behalve ik zitten tijdens het praten te SMS-en, het yuppenknuppeltje tussen de bene geklemd in een openbare onaneersessie. Je denkt een gesprek te hebben en je zegt bijvoorbeeld: Mij ligt die nederlaag van die Belgen nog zwaar op de maag. Ze hadden de overwinning voor het grijpen, maar weigerden hun verantwoordelijkheid te nemen. De laffe honden. Liever eervol van Brazilië verliezen…
Maar je wordt al niet meer gehoord, omdat er vanaf elders geSMSd wordt dat er weer iemand in een greppel is gereden.
En dan heb je van de week ook nog eens SMS-tóchten. Dat heb ik helemaal geen verstand van, dat zijn voor mij SOS-tochten. Maar goed, de kans dat ik zoek raak op dit eiland wordt alsmaar groter. Misschien kom ik dan toch toe aan de rust en stilte die ik op de Wadden zoek. En nou was ik hier vanochtend bijna te laat, ik stond te wachten bij de haven in West, maar ze waren me bijna vergeten. En ik had natuurlijk geen mobiele telefoon!

Marcel Verreck