Waar zijn wij in godsnaam terechtgekomen? Terschelling/Oerol! Terschelling dat schitterende waddeneiland, dat ondanks de Oeroldrukte plekken van grote stilte herbergt. Al zouden de hier aanwezige stedelingen misschien mopperen: ja, maar daar maakt die natuur weer zo ongelofelijk veel lawaai. En inderdaad, de vogels zitten nergens mee, op hen heeft de decibellenpolitie geen vat, de zee stelt nooit teleur in zijn nimmer aflatend geruis en dan de wind, die zwoel fluistert, het helmgras doet buigen en rimpelingen trekt door duinmeertjes. Het verbaast en verheugt mij dat er in de duinen vele prettige pannen en nollen onbezet zijn, want deze kleine paradijzen vormen de ideale afwerkplek voor de rechtgeaarde natuurliefhebber.
Jullie horen aan mijn serene stemming, dat ik temidden van de Oeroldrukte de Waddenrust heb hervonden. Ik wandelde van het festivalterrein Westerkeyn, dat enigszins centraal op het eiland gelegen is, westwaarts richting de havenplaats, die dan ook vrij terecht West-Terschelling genoemd is. Daar bevindt zich mijn pittoreske pensionnetje, waar ik enige dagen geleden ingetrokken ben en waar ik ook een nacht heb mogen doorbrengen met de sympathieke niet geheel geluidloos slapende Eric Dikeb, maar daar is inmiddels een oplossing voor gevonden, zodat déze natuurgeluiden de slaapkamer niet langer doen trillen.
De eerste twee dagen op Terschelling, toen ik aktief was voor Spijkers met Koppen sliep ik in een ander hotel. Mijn verhuizing was hilarisch, berugzakt zat ik zwabberend op een mountainbike met vrij bewegend zadel, zodat je ze na afloop wel moet natellen, terwijl ik mijn koffer op wieltjes naast mij meevoerde, tegen toen nog wind en regen in de heuvel op, permanent belaagd door geirriteerd bellende fietsers. Maar ook werd ik regelmatig staande gehouden door mensen die het een leuke voorstelling vonden en vroegen waar ik nog meer te zien was.
Dit vergroot de behoefte om af en toe onzichtbaar te zijn alleen maar. En dat lukte, tijdens die wandeling over het eiland, waarbij ik de gebaande paden verliet en door verlaten duinvalleien doolde. Ik zal u niet zeggen waar ik ging, want alles van waarde is weerloos en zeg je dat het ergens mooi of leuk is, dan komen de mobiele telefoons en SMSjes in werking en dan is het mooie plekje binnen de kortste keren tot puin vertrapt.
Want er zijn toch meer mensen die azen op exclusief natuurgenot. Liggend in een pittoreske greppel hoorde ik twee belanghebbenden keihard onderhandelen.
'Ík weet een heel mooi bospaadje'
'Een bospaadje?'
'Ja, een bospaadje met dennebomen'
'Vertel me waar!
'Ik ben daar gek'
'Heb ik voor jou een duinkom met uitzicht op een meertje met watervogels'
'Ruilen?'
'Voor een bospaadje zeker'
'Doe ik er een weilandje bij met echte koeien, maar dan wil ik wel ook nog een mooi stukje stil strand voor terug'
Maar over het algemeen was het stil, warm en heerlijk.
Totdat de route mij bracht op een van de slagaderlijke fietspaden die het eiland doorsnijden. Daar heerst een permanente spitssituatie. Mensen jakkeren voort, het stadse ritme is nog lang niet afgelegd. Ook hoor je in het voorbijflitsen veel familiestress en partnerleed voorbijkomen. 'Ik zeg toch, je moet niet zo slingeren met je fiets,' snauwt een vrouw naar haar voortsukkelende man. Even later zie ik een lijvige zwaar hijgende dame die van haar geliefde partner krijgt toegebruld: 'Schiet nou toch op, Christien, we moeten hier naar rechts!'
Ik weet genoeg en schiet snel een konijnenpaadje in, de brandnetels neem ik voor lief en wordt weer verzwolgen door de louterende eenzaamheid. Ook het wereldnieuws sijpelt hier nog maar mondjesmaat door, af en toe zie ik nog wat voetbalflitsen, Hiddink laat zijn Koreaanse jongens consequent penalties missen (de Hollandse school!).Het is warm, ook verderop in het land. En NOVA moet nu helemaal op Barend en Van Dorp gaan lijken, het moet een locatie-inzending worden, misschien een speciale uitvoering van 'De Bus' in Israel. Tenslotte bereikte ons het bericht dat Vanessa tussen andersoortige grootheden voor de Amerikaanse president gaat optreden bij de herdenking van 11 september. Waarschijnlijk om te laten zien dat er ook nog andere rampen zijn.
De conclusie van vandaag moet weer zijn: Oerol is net drank, geniet met mate. Of stel je eigen Oerol samen, met vooral heel veel stil Terschelling. Tot morgen.

Marcel Verreck