20-03-03		COLUMN STENDERS VROEG Waar zijn wij in godsnaam terechtgekomen? In de oorlog! Dat maakt het tijdstip er nog verschrikkelijker op.Want oorlog zou en moest er komen, al is het alleen maar omdat de oorlog er nú moest komen. Ik zag tijdens het zappen langs de gezellige oorlogsvoorbeschouwingen bij Andries Knevel een man die beweerde dat de Amerikanen nu wel moesten aanvallen. Hij was een leeftijd, dat hij waarschijnlijk vanachter een boom de bevrijding dan wel bevrijing van zijn oudste zusje door een Amerikaanse bevrijder heeft mogen gadeslaan. Want als de Amerikanen binnenkomen, dan komen ze ook binnen. De man stelde dat je de Amerikaanse soldaten niet langer daar in het zand kon laten liggen. Het spul moest eruit. Een argument dat we van het weekend maar eens in de discotheek moeten gaan hanteren. Dat als je vanaf je André Hazes-kruk drie uur naar een leuk meisje hebt zitten kijken met een halve harde Adam Curryworst in je broek, dat het dan ook gewoon je recht is om deze dame vervolgens te gaan nemen. Mijn taal is onder invloed van het BNN-programma 'Geslachtsgemeenschap hebben doe je zo' en de nieuwe Veronica-programmering wat minder diplomatiek, maar goed, het failliet van de diplomatie is momenteel wereldwijd. Nee, de oorlog moest beginnen. Zo hebben de netmanagers het ook ingedeeld. De tijd is rijp. Idols hebben we gehad, Ajax naar de volgende ronde, de reclamezendtijd is verkocht en nu is het aan de Amerikanen of de reallifesoap 'Banging Bagdad' voor Koninginnedag en nog belangrijker voor het Eurovisiesongfestival zal zijn afgelopen. En doet Nederland eigenlijk mee? Politiek wel, militair niet. Redenering van Balkenende: er is geen draagvlak voor militaire assistentie. Maar we zij het er dus wel politiek mee eens dat de Veiligheidsraad rechts gepasseerd wordt? Misschien moet Balkenende minister Donner maar weer eens gaan afluisteren. Maar doen we nou mee? En als we mee doen, hoe? Welke wapens zetten we in? Moet Jamai, waarom rijmt die arme jongen zijn naam nou op lawaai, moet Jamai die de harten en de portemonnees van miljoenen zou goed weet te raken met zijn vrolijke lied 'Step right up' of 'Step right in' of 'Draag een step-in' nu gaan optreden voor de Amerikaanse troepen of als dat resultaat sorteert juist voor de Irakezen? Of kunnen we beter andere artiesten die kant opsturen. Eén uitvoering van de fiets van Piet en Saddam rent huilend zijn land uit. En ook de zonen van Saddam zijn zojuist gepasseerd. En moet onze Majesteit dan ook niet eens haar stimulerende postzegel laten zien? Maar die zit in Chili uit te hijgen van de recente schandalen. Ze is met Maxima alvast wat eerder gegaan om even te acclamatiseren. Het Kabinet van de Koningin had een korte zonvakantie gesuggeerd. Men wist nog een leuke aanbieding: Isla Margarita. Bea stampvoette, het was maar goed dat ze zich op dat moment niet in de Van der Pekstraat in Amsterdam-Noord bevond, zoals Schele Henk, die daar deze week werd omgelegd. Al deze roddels heb ik opgevangen via een exclusieve schroef. En Maxima gaat Bea nu het verschil uit leggen tussen Chili con carne en Argentina sin carne. Ach, denkt Beatrix, was Nederland maar Liechtenstein, dan had ik de absolute macht. Want dat denken koninginnen als het land in oorlog is en zij zelf naar overzeese gebieden zijn uitgeweken. Voor de jongere luisteraars, we hebben het hier over Wilhelmina, de oma van Bea, een van de schoonmoeders van prins Bernhard. Historisch bewustzijn, dat hebben we nu nodig. Ook voor de jeugd. Ik hoorde laatst een Jim-jongere tussen het sms'en en het zappen door vragen: Wie mag dan wel die Saddam Hoe zijn? De eliminatie van de massamoordenaar Saddam Hoessein kan een geluk bij het ongeluk zijn. Maar zijn er verder nog voordelen van deze oorlog? 'Als op het Leidseplein de lichtjes weer eens branden gaan,' zong Willy Walden in de vorige oorlog. En dan hadden de mensen, behalve die in de achterhuizen, even een knus gevoel. Willy Walden heeft de nieuwe oorlog niet meer gehaald. Dat betekent niet dat het niet gezellig kan zijn. Mensen weer gezellig bij elkaar, de kerken gezellig vol, en nou eens niet met uitgeprocedeerde asielzoekers, overal enorme gezellige campings en soms gezellige hartverwarmende demonstraties. En laat nu ook net het Leids Cabaret Festival 25 jaar bestaan. Dat wordt gevierd met een galavoorstelling in het Amsterdamse Carré met heel veel beroemde cabaretiers en dan ook nog eens mijn vriend Paul Pleijsier en ikzelf. Van 1 t/m 6 april, er zijn nog kaarten, dus bel met Carré. Dat je net als je opa kan zeggen: we hebben best gelachen in de oorlog. Tenslotte: in New York, zo gaat het verhaal, heeft een karper gesproken, in het hebreeuws, dat is heel knap voor een karper, dat het eind der tijden in aantocht is. Iemand zei tegen mij: dat is nou weer Amerika, dat maken wij niet mee. O nee, zei ik? In Nederland een pratende vis? Die hebben we ook! En voor het eerst was ik trots op onze minister-president. Marcel Verreck