15-04-04   COLUMN STENDERS VROEG

Waar ben ik in Godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een onwaarschijnlijk tijdstip? Ook ik heb, in navolging van alle Nederlandse B tot en met Z-artiesten, het plan om mijn eigen realitysoap te beginnen. Ik dacht eerst dat ik daarvoor niet geschikt was, maar mijn omgeving heeft mij ervan overtuigd dat ik toch genoeg domheid, ijdelheid, onbenulligheid, smakeloosheid en ranzigheid bezit om een realitysucces te worden. Over de titel wordt nog gebrainstormd, maar een hele goeie kans maakt 'Verreck, wie hebben we daar' en 'Marcel lende', want narigheid zal er komen in mijn realitysoap. Dat scoorde bij Patty ook, daar gaat de reallife soap trouwens gewoon door ook nu de camera's niet meer draaien. Ik las in de Telegraaf dat ze haar exman Rene na hun flitsscheiding (flits staat niet voor de snelheid van de separatie maar voor het aantal aanwezige fotografen), dat ze haar exmuppet Rene € 8000 per maand alimentatie moet gaan betalen, wat ik nogal een fooi vindt voor iemand die weken lang als Jan Lul in Patties Posse figureerde. Maar alles beter dan dat die Rene de hele dag met zijn gitaar bij mijn Dirk van den Broek moet gaan zitten spelen. Je kan er niet vanuit gaan dat het personeel van deze Amsterdamse winkel altijd handelend optreedt, zeker niet nu een aantal slagvaardige personeelsleden elders vertoeven.
Maar goed, mijn realitysoap. Dat wordt een realitysoap die alles gaat overtreffen. Ik ga me er helemaal in storten, ik ga de wereld schokken en ik ga heel veel geld verdienen. Er komen camera's in en op mijn lichaam, zodat de stoelgang en het geslachtsleven permanent gefilmd worden, 24 uur per dag tegen betaling op internet, de hoogtepunten samengevat op tv via het decoderkanaal dat al zoveel menselijke hoogtepunten uitzendt en na elke stoelgang een nababbelprogramma onder leiding van een Dooske met de titel De Drol- The day after.
Ik ga er helemaal voor, dus ik zal in de loop van de serie ook een aantal overbodige lichaamsdelen nomineren: de blinde darm, de voorhuid, de milt, een nier, een long, het tussenschotje en dan is het aan de kijkers: sms (voor € 4 per ontvangen bericht) welk lichaamsdeel je eruit wil hebben. Zo word ik langzaam leger, maar mijn portemonnee steeds voller. En dat is geheel in overeenstemming met de trend.
Tja, mensen, het klinkt ranzig, het is ranzig en het moet nog ranziger. Want er zijn zoveel reallifesoaps die gewoon te braaf zijn. Neem het Koningshuis, binnenkort gaan Mabel en Friso trouwen. Je merkt aan alles dat die Mabel haar hoogtepunten allang gehad heeft. Prins Bernhard, onlangs nog net uit de Delftse grafkelder ontsnapt, lijkt op zich een interessante figuur, al word je helemaal duizelig van die op zijn bril gemonteerde camera. Staat in de krant dat hij binnenkort naar Wageningen gaat. Om de landbouwuniversiteit te bedanken omdat ze hem daar leerde hoe om te gaan met plantaardige wezens.
De realitysoap van Arjan Erkel had een happy end, maar ja, anderhalf jaar in een donker gat van 3 meter, dat is geen geile televisie. Komt die jongen eindelijk vrij, blijkt het een Feyenoord-supporter. Hebben we daar al die moeite voor gedaan? Maar het had nog erger gekund, hij is tenslotte een arts zonder grenzen, maar laat ik vanochtend over PSV maar zwijgen. Bij PSV schijnen ze ook artsen zonder grenzen te hebben, want iedereen raakt daar geblesseerd. Zoals Robben.
En die zeehondjes hadden toch al geen beste week. Ze zijn trouwens wel ideaal voor een real livesoap want het hoeft er in Canada niet in een take op te staan. Al is de term 'real life' in dit geval misschien niet helemaal goed gekozen.
Nee, kijk naar mijn realitysoap, een baanbrekend programma. Deze week ben ik al uitgebreid gefilmd op mijn nieuwe adres in Maastricht. Het is een heel leuk adres, zonder gevaar, want je hebt er geen balkonnetjes en het is heel goedkoop, gratis stroom, plenty hash en nauwelijks belasting. Een plek waar de door Balkenende en Donner zo gepropageerde deugden als gemeenschapszin en solidariteit hoog in het vaandel staan. En er worden gezamenlijke uitstapjes gemaakt, zoals gisteren naar de A2, waar enig afval werd aangeboden. Niet gescheiden, of flitsgescheiden, want scheiden daar zijn is men op het kamp net als Balkie en Donner tegen. De politie was op de A2 nergens te bekennen en dat snap ik wel, want die willen tegenwoordig bij demonstraties, popconcerten, voetbalwedstrijden en andere akties betaald worden. En betalen, dat doe je als Vinkenslagtoffer nooit. Maar blijkbaar heeft de politie vandaag wel betaald gekregen. Genoeg geluld, back to the real reality.
Vorige week was ik in het buitenland toen was ik even niet in dit land met al dit soort beuzelarijen, trieste egosoapjes, Villa Rubens Cellulitus Kontesten en andere Smulbossen, ontevreden herrieschopperij en welvaartsonlust. Als ik die André Kuipers was, die volgende week na Ubbo Wockels Neerlands tweede astronaut wordt en ze zouden me vragen hoe ik me voelde om even Nederland en de aarde te verlaten, dan zou ik zeggen: opgelucht!
Al ben ik aan gewichtsloosheid om me heen al lang gewend.

Marcel Verreck