22-04-04   COLUMN STENDERS VROEG

Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een heikel tijdstip? Want het is een heikel tijdstip. Waarom? Omdat heikel rijmt op eikel. En dan hebben we het weer over onze premier JP Balkenende. Ik zag hem zitten slijmen met onze André Kuipers, die vrolijk lachte want die zat in de ruimte en dan heb je genoeg afstand van Balkenende.
Ik zou het weleens niet over Balkenende willen hebben en ik neem aan, vele landgenoten met mij, maar het moet. Want het land is in gevaar. Waarschijnlijk zal Balkenende binnenkort de gevangenis in moeten. Want er is deze week een man veroordeeld tot 2 jaar cel met tbs en weten jullie waarom: hij was gefascineerd door Bianca Balkenende.
Dat is dus strafbaar. Dan hebben wij dus binnenkort Donner als premier, de Michael Boogerd van het CDA, want altijd tweede. Het is de week van de jaren tachtig en dat was voor mij de epoche waarin ik het leed van de jaren 70 probeerde te verwerken. Mijn jaren 70 werden bepaald door mijn puberteitspuistjes, het trieste brilletje dat ik liever niet op had, waardoor ik op de fiets net zo blind was als Michael Boogerd en bij het versieren van meisjes pas van dichtbij zag dat het een nijlpaard was. En dan kan je er niets meer aan doen. Dan ging die enorme muil open en tongen maar. Ik ging er voor naar de huisarts, uren wachten in de wachtkamer, gekreun vanuit de behandelkamer, waar de medicus zijn klanten aan het afwerken was.
Ja, de huisartsen en sex, een op de 25 artsen doet het met een patiënt, ik begrijp steeds beter dat de werkdruk zo hoog is. Als je ziek thuis ligt en je krijgt te horen van de assistente: 'De dokter komt zo' dan weet je hoe laat of het is.
Het was natuurlijk niet mijn huisarts, dat was een goeie peer, maar ik was de verkeerde praktijk binnengelopen, omdat ik mijn bril niet op had.
Ook had ik als jongeling natuurlijk problemen met mijn Rebeccalozingen, zoals die tegenwoordig heten. Pas deze week kon ik door het Algemeen Dagblad gerustgesteld worden. In een fijn artikel met als kop 'Klaarkomen is niet riskant'. Ik weet niet of David Beckham daar ook zo over denkt. Veelvuldig orgasmeren is niet slecht voor de prostaat, aldus het stuk,maar ik had er nog wel een privé-sessie met mijn vrouwelijke huisarts voor nodig om dit ten volle te beseffen.
Geweldige krant trouwens, dat AD. De voorpagina van gisteren bijvoorbeeld. We zien een foto van een Arabische tv-presentatrice die door haar man helemaal in elkaar is gebeukt. Opgezwollen gezicht, blauwe ogen, ik zou in zo'n geval zeggen: draag dan maar een sluier. Maar heel erg natuurlijk. Wat lezen we in de kop onder de foto's:
'Deukje? Gewoon doorrijden.' Twee koppen die leuk met elkaar samen gaan.
Het artikel gaat weliswaar over het tanend moreel niveau van de brokkenmakende automobilist, maar het staat toch raar. Te meer daar dan weer links van deze kop te vinden is: Meer kinderen dood in het verkeer. En daar dan weer onder valt te lezen: ouders zetten kind te koop op internet. Het hoogste bod was slechts € 25 en toen riepen de ouders snel dat het een grapje was.
En daarnaast stond het bericht dat er wéér een belager van Balkenende was gesignaleerd. Je wilt het niet over die man hebben, maar het gaat vanzelf. Trouwens, ook bij de kop 'Deukje?Gewoon doorrijden!' dacht ik aan onze premier.
Maar goed, ik had het over de jaren 70 en dat ik er toen zo ongelukkig uitzag als...als...als een...Balkenende, ik wil die man zijn naam niet meer horen. Maar het grootste trauma was natuurlijk het verlies van de WK-finale in 1974. Deze week werden door het programma 'Andere Tijden' de oude wonden weer eens opengereten. Op het andere net werd er aktueel gevoetbald, in de geldmachine van de Champions League, ook daar haakte ik af, de voetbalmannen had ik wel gezien, ik bleef hangen bij 'Het leven van een voetbalvrouw'. Dat is ook geen makkelijk leven. Welke bankstellen bestel je deze week? En hoe regeer je op de belangstelling van al die andere meisjes Loos? Of als je man Maradona heet, wanneer is het bezoekuur? En moet je dingen roepen als: 'Schat je hebt je tussenschotje laten slingeren.' Het was niet echt een cliché-ontkrachtend programma.
Wordt het niet eens tijd voor een serie als 'Het leven van een politiekvrouwen'. Met onder meer natuurlijk...Bianca, nee ik wil die naam niet meer zeggen.
Als die serie in Hamasland zou worden uitgezonden dan zou hij heette 'Het leven van een politiekweduwe', want daar zijn de mensen haast net zo opvliegend als André Kuipers. Een beetje controle op de schietclub helpt daar allang niet meer.
Verder las ik in een klein hoekje van het AD dat er weer een half miljoen mensen in Bangladesh meer dan natte voeten hebben gekregen, maar gelukkig stond er verderop een hele grote foto van een blije mevrouw met een rollator, waarop gemonteerd een grote paraplu. De Nederlandse bodem is op 600.000 plekken vervuild en de laatste handtekening van John Lennon is verkocht voor 250.000 euro. Het ligt niet aan de kranten, het ligt aan de wereld, maar wees gerust, de jaren '80 waren ook niet al te vrolijk, maar we kijken er nu met weemoed op terug. Ook deze jaren zal in de toekomst met nostalgie bekeken worden, er zal zelfs vertedering ontstaan voor, ik noem zijn naam nog eenmaal, Jan Peter Balkenende, de premier uit de jaren nul.

Marcel Verreck