19-08-04		COLUMN STENDERS VROEG OLYMPIA ! Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een roemrucht tijdstip? Want sinds gisteren is het echt 'code oranje': ik heb onze kroonprins c.q. koninklijke sinaasappel nog nooit zo vaak in aktie gezien, lebberend aan oranje sporthelden. Leontien werd na haar gouden plak geplet tussen de Prins en Erica T. en haar eerste commentaar was dan ook dat ze 'verschrikkelijke hoofdpijn' had. (Het kan ook zijn dat ze teveel pijnstillers had genomen.) Het was maar goed allerlei wijze lieden wisten te voorkomen dat deze twee superbobo's onze gouden Pieter van den Hoogenband op vergelijkbare wijze in het zwembad konden feliciteren. Dan was het Nederlands record 'bommetje' zeker gebroken. Dat is sowieso gebroken, maar dan in Irak, waar weer een landgenoot is gesneuveld. Er werd onmiddellijk een extra nieuwsbulletin uitgezonden. Zelf woon ik in Amsterdam, als daar voor iedere omgelegde stadgenoot een extra nieuwsbulletin zou worden uitgezonden, dan had je 24 uur per dag televisie. En dat heb je in Amsterdam dan ook. (Bij AT5) Het overlijden van de Nederlandse soldaat bracht ons enige plaatsen hoger in het internationale slachtofferklassement, zeg maar de Irakese medaillespiegel. Ook hier staan natuurlijk weer de Amerikanen bovenaan. De strebers! Terug naar de Spelen. Gelukkig dat er gisteren goud gescoord werd, want ik kreeg het bange voorgevoel dat dat vier jaar na de succesvolle Games in Sydney misschien niet meer zou gebeuren. Ik zag hoe de jonge schoolslagzwemmer Thijs van Valkengoed op het laatste stukje zowat verdronk en uit het water moest worden gedregd. En ook hoe een aantal andere atleten de finish bereikten op een wijze die deed denken aan de paus in Lourdes. Leontien dacht tijdens de wegwedstrijd zondag blijkbaar ook aan Sydney en bewees dat omzien niet altijd verstandig is. Schermster Sonja Tol werd in 6 minuten kansloos aan een sabel geprikt, het badmintonechtpaar Bruil werd in een half uur als een mak wespenduo weggemept. Jullie horen het, ik volg alles. Ik zag een aantal schutters zo ernstig de roos missen dat ik blij was dat ze niet in Irak waren. Ze leken me een gevaar voor de eigen mensen. Er was een zwaar teleurgestelde schutter waarvan ik eerst dacht: die gaat zich voor de kop schieten. Maar gerustgesteld wist ik meteen: die schiet toch mis. Ik heb mij afgevraagd waarom die handboogschutter niet heeft geoefend via de methode-Willem Tell. Appel op het hoofd van Anton Geesink en mikken maar, veel schade kan je dan toch niet aanrichten. Maar goed, de successen beginnen nu te komen. Inge gaat vanelfsprekend die 100 meter winnen, als ze maar niet vergeet met haar kin aan te tikken. En door dat aantikken is ze in één klap een nog mooiere vrouw. Ongetwijfeld straks een prooi voor de kroonprins die zijn zinnen heeft gezet op een stevige omhelzing met Inge. Dat weet ik uit betrouwbare bron uit zijn Familie, vorige week had zijn nichtje Margarita haar tas nu eens bij míj voor de deur laten slingeren. Maar luister Margarita, ik blijf hem niet terugbrengen. Voortaan hang ik hem gewoon naast mijn deur aan een schroef (en dat is geen microfoon!) Sport verbroedert, daarom is het maar goed dat de LPF bijna failliet is en dat minister Verdonk nog maar zo kort aan het bewind is. Want een groot deel van de Nederlandse successen komt op naam van niet geheel volbloed autochtonen als Mia Audina, Deborah Gravenstijn en die duitse zwemmer van de estafette ploeg wiens ik niet eens kan uitspreken. Buitenlanders domineren dus het succesteam, zeker als we daar de Brabanders ook bij rekenen. En onze oerhollandse heldin Inge heet niet voor niets van haar achternaam 'de Bruijn'. Sport verbroedert. Er wordt gevochten, maar niet zoals in Najaf. Er wordt gehuild en gelachen. Men ontsteekt het Olympisch vuur en niet zijn eigen vriendin zoals een doorgedraaide rapper deed. De Olympische Spelen zijn één groot feest. Zelfs de commercie vind ik dragelijk, alhoewel wij weten dat dit motto eigenlijk omgekeerd geldt: deelnemen is belangrijker dan pinnen. Tenslotte nog even over de doping. In Nederland schijnt de jeneverbes uit te sterven, maar tegelijkertijd komt het bericht dat veel oudere hoogopgeleide vrouw aan de drank zijn. Hoezo uitstervende jeneverbessen? Daar schrikken jullie trouwens van hè? Bonny St Claire hoogopgeleid! Voorts zien wij hier voortdurend een tv-reclame, waarin twee dames keuvelen over hun stoelgang. De ene muts beveelt de andere taart een drankje aan dat al na twee weken werkt. Al na twee weken! Dan komt het toch sowieso je oren uit! Nou laten ze daar dan maar snel een Olympische sport van maken, alhoewel, als je vrouwelijke gewichtheffers ziet hurken en kreunen, dan zou je denken dat die er al is. Genoeg! Ik ga weer snel kijken naar de series wildwaterroeien, want daar doet een man uit Burundi aan mee en die is gelukkig nog niet uitgeroeid. Leve de Spelen! Marcel Verreck