03-02-05		COLUMN STENDERS VROEG OP Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een extreem tijdstip? Want, luisteraars, het is extreem hier in Nieuw Zeeland. Extreem ver weg, maar ook extreem mooi. Ik ben nu op het zuidereiland, en het extreem schitterende natuurschoon is overweldigend. Het is ook nog eens extreem mooi zomerweer.Maar extreem mooi natuurschoon is voor de Nieuw Zeelander nog niet extreem genoeg. Een extreem mooie fjord aan een extreem blauw meer is voor de Nieuw Zeelander niet alleen iets om in gepaste stilte naar te staren, nee, hij moet er ook nog met alle geweld tegenaan klauteren, en er in ieder geval van af pletteren. Met een parachute, ondersteboven aan een hangglider, aan een bungeejumpkoord stuiterend onderaan een helicopter, aan een ballon achter een speedboat of in een jet-raft rechtstandig vanaf een waterval. Want Nieuw Zeeland is het land van de 'extreme sports'. Bijna alle hoge posten in dit land worden door vrouwen ingenomen. Als eerste land, de locale Balkenende is dan ook geen premier, maar een premiere. Misschien omdat de NZ-mannen allemaal iets te vaak hebben gebungeejumpt wat uiteraard effect heeft op de hersenen. Ik vroeg aan een NZ-man: "Al dat gebungeejump, heeft dat geen effect op jullie hersenen?". Het antwoord luidde: "Huh?". Ze praten hier sowieso raar. Als jij zegt 'hello', zeggen zij 'howyoudoinmate'. Draai je dit antwoord met de remote control nog eens rustig af, dan blijken ze te zeggen 'how are you doing, mate?'. Ze houden hier nog meer van inslikken dan Kim Holland. Nogmaals, het ideale emigratieland voor onze oude zeeuw J.P. Balkenende, zelf befaamd inslikker, maar dan anders dan Kim Holland, die als snelheidsduivel en woest carter natuurlijk ook als extreme sporter kan doorgaan. En landgenoten genoeg, die hier sinds de jaren '50 zijn dus die zijn bril en voorkomen onmiddellijk zullen herkennen. Want de oude NL-normen en waarden worden gekoesterd, evenals de taal. Ik sprak een NL-immigrante die 40 jaar hier woonde. En die zei: "De taal verleer je nooit.". Extreme sporten. De natuur geeft ook hier weer het voorbeeld. Vulkanen borrelen en er zijn elke week weer nieuwe aardbevingen en dat is niet omdat de NZ-mannen telkens weer met hun koppen op de grond beuken omdat ze al zoveel gebungeejumpt hebben dat ze de lengte van het bungeejump-koord niet meer kunnen berekenen. Ook in de levende natuur vind je voortdurend voorbeelden van extreme sports. De kiwi, het nationaal symbool, is een vogel met vleugels van 3 centimeter, lekker risky. Dus extreme sport. Vandaar dat ie dreigt uit te sterven. Ik heb twee kiwi's gezien, schuwe nachtdieren, levenslang monogaam en zeer stil: onbegrijpelijk dat de Nieuw Zeelanders zich daarmee identificeren. Extreme wishful thinking. Maar deze kiwi levert een exteme sportprestatie, het beest weegt 2,5 kilo en legt een ei van een halve kilo. Daar verbleken de prestaties in Patty's Fort toch bij. Veel kiwi's, en dan heb ik het over de NZ-mensen, zien er overigens wel uit alsof zij een ei bij zich dragen (onder hun shirt), alhoewel ze hier niet zo vet en getatoeeerd zijn als in Australie. Maar dat komt door al die extreme sportbeoefening en tatoeages hoeven ze niet, want ze hebben al littekens genoeg. Vanwege die extreme sports. Extreme sporters zijn ook de possums. Eekhoornachtige katten, waarvan ik er al vele heb gezien, nimmer nog in leven en altijd op de snelweg, waar ze alle vormen kunnen aannemen, meestal liggen ze helemaal languit op de weg te lummelen. Extreem knap hoe deze beesten toch telkens weer van die schaarse auto's weten te vinden om tegenaan te jumpen. Extreme sporten, zelf heb ik daar tot nu toe op bescheiden wijze aan meegedaan, luisteraars. Om het eerste rechte stuk snelweg sinds twee weken te vieren liet ik mijn huurauto eens even flink grommen. Helaas was mijn tegenligger van dat uur een politiewagen. Deze activiteit kostte 230 NZ dollars. Want extreme sporten kosten geld. Voorts heb ik een helihike gedaan: met een helicopter op een gletsjer en dan op die ijsmassa een beetje bewegen a la Johannes Paulus de Tweede. En ook heel vaak de grond kussen. En ik heb gerodeld. Rodelen is anders dan jodelen, meer een voorstadium, want als je niet goed remt met je rodelslee, dan ga je vanzelf jodelen. En die bergen hebben een hele goeie acoustiek. 'En Marcel, heb je in dat extreme sportland ook nog geskied?' Lieve luisteraars, ik ben ooit eenmaal op wintersport geweest. In Zwitserland, je komt er heel makkelijk: je volgt gewoon met de borden met het opschrift STAU. En ik vond mezelf daar op een gegeven moment terug op een berghelling, met mijn gezicht in de sneeuw, langzaam naar beneden glijdend in de richting van enige naaldbomen, de skies als een soort Andreaskruis achter mijn rug gevouwen. Toen kwam er een landgenoot op een snowboard voorbij, en die riep: " Ah joh, skieen is gewoon geen sport voor jou!". Uit zo'n vernederende positie kan je maar op een manier ontsnappen, zoals jullie weten: je een uitweg door de sneeuw piesen. Kunnen wij tenslotte nog iets van NZ leren? Jawel, het land kent een permanente geschiedenis van immigratie en botsende rassen, zowel in de mensen- als in de dierenwereld. Er is hier al heel wat uitgestorven, veel onheil geimporteerd, maar dat hoort bij de geschiedenis. In het voormalig goudzoekersstadje Arrowtown waar cowboys en indianen nu vervangen zijn door goudzoekende toeristen, bezocht ik de restanten van een Chinese goudzoekersnederzetting. De armoedige Chinezen waren indertijd zwaar gediscrimineerd, pas enige jaren geleden heeft de regering van NZ zich officieel verontschuldigd. Dat heet politiek correct, een begrip waar in het Oude, niet minder verwilderde Westen, tegenwoordig vaak minachtend over gesproken wordt. Maar waarom niet die verzoening, die wederzijdse erkenning en respect? De wereldgeschiedenis houdt toch een permanente vernieuwing van bevolkingsamenstelling in? Of willen we nog meer extreme sporters a la Mohammed B.? Tenslotte nog even een NZ-raadseltje: Hoe noemen wij Marcel Verreck, bekend van www.marcelverreck.nl, die probeert aan de andere kant van de wereld wel op een berghelling op de been te blijven? Een skiwi! Marcel Verreck