17-02-04		COLUMN STENDERS VROEG OP Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een onthaast tijdstip. Want ik ben in het plaatsje Levuka op het eiland Ovalau en dat behoort weer tot de Fiji-archipel. In de Stille Oceaan. Zo dat is eruit. Even uitrusten. Want je moet hier niet te veel tegelijk doen. Of te snel. Dat doet niemand hier. En dat is niet voor niets. Het is hier tropisch en ook nog eens zomer. De dagindeling is als volgt. Je wordt wakker. Je staat op om te kijken of het inderdaad weer zinderend tropisch heet is. Dat is zo. Dan ga je weer naar je bed om uit te rusten. Een uurtje of zo. Dan ga je ontbijten. Daarna probeer je je bed weer te bereiken om een een beetje uit te rusten. Je wordt wakker, maakt een foto van een maffe plant of een leip exotisch dier en dan ga je weer even dommelen. Ik ben hier nu vier dagen en gisteren heb ik voor het eerst het down town dorp, 300 meter verderop, weten te bereiken. Een prachtig dorp aan de hemelsblauwe Stille Zuidzee. Geloof ik, want ik ben halverwege de terugweg in slaap gevallen onder een palmboom. Ik werd gewekt door een behulpzame kokosnoot die kennis wilde maken met mijn eigen kokosnoot. Want dat willen alle planten, vruchten, dieren en mensen hier graag met je: kennismaken. De mensen van Fiji zijn heel vriendelijk en gastvrij, ze vinden je van oudsher al echt om te vreten. Een paar honderd jaar geleden deden ze dat ook letterlijk. Er zijn hier vooral een hoop zendelingen in de kookpot verdwenen. Ja, de missionarispositie betekende hier toen nog: met de knieën bij elkaar opgevouwen in een pan heet water. Je zou bijna respect voor deze kannibalen krijgen, want die zendelingen waren zoals bekend taaie lui. Ik hoorde een verhaal van een zendeling die met schoenen aan de pot in was gegaan. En die schoenen intrigeerden de zendelingsnoepers mateloos: een afschuifbare voet, dat moest wel het lekkerste gedeelte zijn. Ze kookten de schoen helemaal suf, maar kregen het canvas, ondanks hun geoefende kaken, niet helemaal weg. De halve zolen! De rest van de zendeling werd trouwens als overbodig vlees in de struiken gemikt. Goedenmorgen Nederland, gaat u vooral lekker door met ontbijten! Maar uiteindelijk hebben de zendelingen gewonnen, men is bekeerd en zingt des zondags langdurig vrome gezangen in de houten kerkjes. De bekering was dus een kwestie van even doorbijten. Fiji is nu onafhankelijk, maar het Engelse Koningshuis wordt hier nog steeds enorm vereerd. Prins Charles heeft hier twee keer in het dorp gelogeerd en waarschijnlijk heeft hij hier inspiratie opgedaan voor het tempo waarin hij de liefde van zijn leven uiteindelijk tot echtgenote zal gaan maken. Men is hier verheugd dat Charles en Camilla elkaar binnenkort het ja-woord kunnen toehinneken. Die Charles en Camilla, toen ze nog aan telefoonsex deden had Charles gezegd dat hij de tampon van Camilla wilde zijn. Had het gedaan, heb ik toen gezegd, dan was de zaak niet uitgelekt. Nu mag het zonder tampon, wat ook wel logisch is gezien de leeftijd van Camilla. Nee, de harde sex in het Engelse koningshuis wordt nu verzorgd door National Guards, die het begrip ‘lijfwacht’ weer eens van een nieuwe betekenis voorzagen. Die paraderen niet alleen met de pluim op hun hóed. Ze rijden veel paard en vandaar is het nog maar een kleine stap naar het hebben van sex met een Engelse vrouw. Van de global village terug naar dit lieve onschuldige dorpje, waar ze trouwens ook wel weten hoe het moet. Het barst hier van de prachtige, goedlachse, sportieve en zingende kinderen. Michael Jackson zou er zijn grijpgrage vingers bij aflikken. Ik begreep dat Wacko Jacko tijdens zijn proces uiterst ziek naar het hospitaal is vervoerd, waar hij werd behandeld, maar vooral bewaakt, zodat hij niet de kinderafdeling op kon glippen. Gisteravond mocht ik in een nabij dorpje deelnemen aan de kava-ceremonie. Kava is het lokale genotmiddel, je drinkt het lijm-achtige goedje met veel ceremonieel handgeklap uit een kommetje. De werking ervan is, dat zal niemand verbazen, dat je er slaperig van wordt. Het hele dorp, jong en oud, zit op de vloer van de grote gemeenschappelijk hut (ze bevinden zich dus allemaal op de dezelfde hoogte: er is geen generatiekloof) en zingt feestelijke meerstemmige liederen, die naar mate de avond vordert en de kava-consumptie toeneemt steeds rustiger worden. Het dorp heeft electriciteit maar taalt niet naar monsters van de vooruitgang als televisie en computers. Die zijn er wel, maar worden door dit niet-materialistisch volk gebruikt als werktuig, niet als vermaak op zich. Men leeft in deze vruchtvolle natuur het leven van honderden jaren her, met aangepast dieet weliswaar: de McZendeling staat niet meer op het menu. Het stadje Levuka beschikt over één openbare internet-aansluiting. Ik checkte de situatie in het vaderland en werd gelijk moedeloos van de discussie (het nieuws komt hier wat later) over Balkenende die zijn dochtertje tijdens schooltijd mee had genomen naar de Antillen. Ik denk dat het juist heel informatief is voor onze rijksgenoten dat ze zien dat ook een Balkenende zich blijkt te kunnen voortplanten. (En dat die verplichte pil voor verstandelijk gehandicapten helemaal niet nodig is.) Verder een triest bericht van het commerciële voetbalfront. Er gaan wedstrijden zonder bal worden uitgezonden. Die kan je voor vijf euro erbij kopen. Een uitkomst voor clubs als de Graafschap of FC Den Bosch die altijd tevergeefs achter het leder aan hollen, nu kunnen ze voor een lullig bedrag ook eens in balbezit komen. Ach Nederland, wat ben je ver weg. Ik ging snorkelen op het rif en dacht Rita Verdonk te zien, maar het was een white tip reef shark. Deze haai zag mij gelukkig niet voor een zendeling aan, maar groot was-ie wel toen hij een meter onder mij voorbij kuierde. Ik had toch het gevoel dat ik even aan de verkeerde kant van het aquariumglas terecht was gekomen. Maar uw correspondent maakt het goed, groet het vaderland, logeert volgende week nog een paar dagen bij Brad en Jen in hun lege huis te L.A., maar keert nu weer terug in de tijd in dit Fijiaanse paradijs. Zo dat was het. Ik denk dat ik nu eerst maar eens even een tukje ga doen. Marcel Verreck