10-03-05		COLUMN STENDERS VROEG OP Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een paradoxaal tijdstip? Paradoxaal, het is boekenweek, dus een woord met meer dan twee lettergrepen mag, dacht ik, paradoxaal, omdat ik in de ban ben van tegenstellingen. Ik ben in de war. Is het omdat ik een tijdje uit Nederland ben weggeweest, is het omdat de Dutch Divas ruzie hebben en de carriere van deze overrijpe zangeressen nu even in een menopauze is beland, ik weet het niet, maar ik ben de kluts kwijt. Ik heb namelijk gisteren een auto gekocht van een merk, waarvan ik dacht dat ik nooit maar dan ook nooit een auto zou kopen. Wat heb ik gedaan? Ik. Uw fijne, geëngageerde, betrokken, progressieve, zo je wilt linkse kerkganger. Ik, die een tv-presentator was en met de trein naar de opnames kwam, terwijl de hele redactie in grote pooierbakken rondreed, maar ja, het was ook de aso-show. Deze man, die voor alle belangengroepen in nederland weleens heeft opgetreden voor een reiskostenvergoeding van hooguit een paar duizend piek, want ja, zo'n fietsttaxi op zonenergie kost dat nou eenmaal. Deze man, deze verrader van de groene gedachte, deze onwaardige schoft, deze stiekeme knecht van het grootkapitaal, deze gekozen burgemeester van een mentaal Sodom en Gomorra, deze drager van een waardeloos domorcodicil want wie wil er zo'n hart, deze onbetrouwbare hansworst heeft nu een automobiel gekocht van een merk dat hij in het bijzijn van zijn linksgedraaide vegetarische vrienden niet eens durft te noemen. Maar het komt uit Duitsland en het heeft drie letters. En ik zal jullie eens wat zeggen: ik vind het heerlijk. Ik vind het geweldig. Wat een lekkere wagen. Ik word er zelfs geil van. Ha! Diep van binnen voel ik dat het niet mag, maar ik vind het lekker. Ik kick erop. Ik ga bijna praten als Jan Wolkers, die paar prachtige grote blote billen ziet...daar kan je als worstkoerier niet tegenop! Laat ik mij beheersen, zoals onze grote Driek des vaderlands Dichter van Wissen altijd sprak, toen wij nog samen bij de TROS werkten, bij Ivo Niehe, dus je snapt ik heb in mijn leven best dingen gedaan waar je van kan zeggen: oei oei, maar dat is in mijn kringen nog niets vergeleken bij het kopen van...van...van...zo'n auto. Laat ik het maar gewoon gezeggen: een BMW. Laten ik het maar gewoon open bloot tegen de wereld zeggen: ja ik ben een BMW-rijder. Ik rijd in een zwarte BMW 318i. En ik vind het geweldig! En ik ben thuis nu al driftig aan het oefenen om een echte BMW-rijder te worden. Mijn middelvinger kan ik feilloos heffen naar de boekenkast en de staafmixer. En op mijn fiets heb ik de hele middag vlak achter andere fietsers gereden en ik heb waar dat kon ze rechts ingehaald. Ik kan ook al heel goed een toeter imiteren. Ja, mensen, het is een tegenstelling, maar misschien is het ook wel een verandering. Misschien ga ik wel meer rare dingen doen. Een huis kopen in Rotterdam op de Kop van Zuid, met een bewegend balkon, ongetwijfeld vervaardigd door een aannemer uit Maastricht. Want ik ben de kluts kwijt, luisteraars. Het is heel goed mogelijk dat ik nu ook straks bijvoorbeeld ook op Hans Wiegel ga stemmen, die zich bij wijze van rouwverwerking opwerpt als nieuwe premier. Hij heeft Balkenende gezien en gedacht: nou ik ben momenteel minstens even triest. Ik begreep dat Wiegel tijdens mijn reis om de wereld ook zijn tweede vrouw op tragische wijze bij een auto-ongeluk heeft verloren. 't Is naar om te concluderen, maar dan blijkt zo'n Wiegel dus de enige goede bestuurder in de familie te zijn. Het is een nare opmerking, zou dat ook door die nieuwe auto komen. Welnee, want Rob heeft er ook een en die maakt nooit nare opmerkingen. Sorry als ik wat verward klinkt, maar dat komt door al die interne tegenstellingen. Gisteren was het Boekenbal, maar ook het Bal der Geweigerden. En dat laatste was natuurlijk veel leuker. Want het officiële Boekenbal heette een Historisch Boekenbal, wat klopte aangezien de aanwezigen allemaal zwaar bejaard waren. Vergeelde schimmen doolden door de Stadsschouwburg, Toetanchamon-achtige figuren en voor de aanwezige literaire groupies (want meisjes houden van boeken) kon je beter naar het Bal van de Geweigerden, want bij het officiele bal verschenen slechts oude vellen, in potsierlijke jurken met weerzinwekkende decolleté's die alleen nog maar meer aangaven dat zij zwaar over de gebruiksdatum heen waren. Ik zag op het Bal der Geweigerden de beginnende lente opvlammen in diverse avances, hier en daar liep een jongeling een blauwtje, maar ja het was dan ook het Bal der Geweigerden. Meer aandacht voor slachtoffers op de Universiteit van Amsterdam. Want daar wordt binnenkort een opleiding gestart voor Crime Scene Investigation oftewel forensisch onderzoek. Onmiddellijk werd de oude farao Toetanchamon onder het rontgenapparaat gelegd, hij bleek niet te zijn vermoord. Tig duizend jaar geleden. Dat was nog eens een cold case. En in Haarlem heeft een moordenaar het hoofd van zijn slachtoffer uitgekookt. Om sporen uit te wissen. Slim, of laten we zeggen: uitgekookt. Daar hielp geen donorcodicil aan. En nu we het toch over kansarme organen hebben. Prins Charles wordt bij zijn bezoek aan Australië en Nieuw-Zeeland voortdurend vergast op blote borsten. Dat vond hij niet leuk en dat snap ik niet, want hij zou toch ondertussen niet meer moeten schrikken van een paar hangtieten. U hoort het luisteraar, het gaat goed met deze BMW-bezitter, hij wordt platter en platter, hopelijk alleen figuurlijk, want ik moet straks nog onder een paar viadukten door en daar staat de jeugd tegenwoordig te bombarderen. En niet overal heeft 3VO hekken geplaatst. En bovendien heet hier ook nog eens het Gooi! Marcel Verreck