01-09-05		COLUMN STENDERS VROEG OP Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een herfstig tijdstip? Hoezo herfstig, de zon schijnt de pannen van het dak. Jawel, maar 1 september is het begin van de meteorologische herfst. En in de herfst, dan moeten de bladen worden opgeruimd. En daar is het Algemeen Dagblad vandaag mee begonnen. Een hele reeks lokale en regionale bladen wordt vanaf heden opgeveegd in één groot AD. Hoewel groot? We hebben het over een zogeheten tabloid. Want zo luidt de stelregel: de wereld wordt kleiner en dus de kranten ook. Zelf ben ik abonnee van het Amsterdamse Parool, dus ik ben er al aangewend. Om te beginnen heb ik de krant nu veel eerder uit, alleen al omdat het omslaan van de bladzijden bijvoorbeeld op een winderig terras of in een overvolle treincoupé veel sneller gaat. En je krijgt toch je broodnodige hoeveelheid informatie, kijk naar de Engelse tabloids, die kunnen toch op bijvoorbeeld pagina 3 minstens twee belangrijke p...artikelen kwijt. En veel kleine leuke berichtjes zoals deze die ik in De Telegraaf las: Veel vrouwen krijgen de motorkap van hun auto niet open. En dan kunnen de lezers de bijbehorende grap insturen. Op tabloid-formaat zijn zeikstukken eerder afgelopen en bij een leuk artikel denk je: jammer, dat ik het alweer uit heb. Maar toch, maar toch, het oude formaat heeft ook zijn voordelen. Lekker de krant uitspreiden over de tafel. Of in een minder volle treincoupé ongestoord gesprekken afluisteren. Meneer de adjunct, heeft het AD eigenlijk al schadeclaims van privé-detectives gekregen? En er verdwijnen oude eerbiedwaardige titels, ze blijven wel, maar er komt AD voor te staan. Nog een geluk dat het Haarlems Dagblad niet bij deze operatie betrokken is, dan was er een krant ontstaan die ADHD heette. Zelf heb ik jarenlang de Haagsche Courant gelezen. Sterker nog, ik heb hem gelopen. Dat was vroeger geen geringe opgave, want minstens de helft van de Hagenezen las die krant. Mijn fietstas was zo vol dat ik alleen nog maar kon lopen en dan schuin leunend tegen mijn rijwiel. Ik ben zo ooit in de tramrails blijven steken en toen heeft lijn 10 me naar de remise moeten duwen. Later had ik een krantenwijkje Trouw en dat was vooral veel fietsen. Zo is het ook met de Haagsche Courant vergaan begrijp ik. En veel fietsen blijkt nu uit onderzoek ten koste te gaan van je seksleven en dat klopte, want ik deed het nooit. Als twaalfjarige. En dat ligt tegenwoordig toch anders. Als twaalfjarige. Maar de fusie met het AD moet zorgen voor nieuw elan. Hoe gaan we dat aanpakken? Om te beginnen natuurlijk de ludieke introduktie. Jammer dat dit niet America is, deze zin heb ik overgenomen van Charles Groenhuijsen, want hadden we in America geleefd, dan had je bijvoorbeeld de AD New Orleans per boot kunnen bezorgen. Of per lucht, je laat de kranten boven Cuba uit een vliegtuig vallen, er zijn vast nog wel een paar oude Argentijnse piloten die daar ervaring mee hebben, en de couranten worden vanzelf de geteisterde stad binnengeblazen. Enige nadeel: er zijn daar op dit moment nog maar weinig lezers en die hebben het te druk met plunderen. Want New Orleans beleeft, om het in songfestivaltermen te zeggen, de allergrootste hit van Katrina and The Waves. In eigen land zou het leuk zijn om de krant per trein te verspreiden. Het is al eens eerder gedaan, maar niet zonder succes. En dankzij de NS hebben de lezers alle tijd om het dagblad goed te lezen. De NS krijgt nu van de minister ook de schuld van een mogelijk latere oplevering van de HSL. Daaruit blijkt dat we de NS niet moeten onderschatten, ze kunnen zelfs treinen doen vertragen die er nog niet eens zijn. En dan de inhoud van de krant. Wat absoluut moet blijven zijn de fameuze AD-testen. Hoe houden de broodjes filet americain zich bij 33 graden Celsius. Stuur uw redacteuren op pad en dat heeft alvast als voordeel dat het aantal gedwongen ontslagen zal verminderen. Ook bevorderlijk voor een versneld natuurlijk verloop is de zogenaamde goedkope chartertest: Onur Air, Helios en dergelijke vliegende kisten. Druk uw reporters wel op het hart dat ze hun verslag op tijd vanuit het charterbarrel naar de krant sms'en. Ander fris idee: De bleekwatertest in Friesland, alleen dit keer niet uit te proberen op asielzoekers. En dan natuurlijk de grote hondenhoktest, onder leiding van Hilbrand Nawijn, die zo ontevreden is over zijn behuizing in de Tweede Kamer dat hij zichzelf wil uitzetten. Eindelijk een initiatief van hem dat ik helemaal kan steunen. Verder in het katern psychologie een artikel over minister Veerman over het onbewuste, over slaapwandelend bij de notaris zitten en over de besmettelijkheid van politieke vergeetachtigheid. (Premier Balkenende, citaat: er is niets mis met Veerman, is ook met dit virus aangestoken, maar ja, die zit ook opgehokt met de besmette Veerman). Met het overlijden van Hendrikje van Andel-Schipper is de strijd om 's werelds oudste weer helemaal open. Het AD, traditioneel sterk in grafische statistieken moet de stand bijhouden en de kandidaten voortdurend monitoren. Als een soort Big Old Brother, alleen is de kans klein dat er in deze leeftijdcategorie een zwangere vrouw bij zit. Andere factoren zijn van belang, zoals Welke honderdplusser heeft op de tocht gezeten? Welk oudje heeft Gordon gezien op Talpa (slecht voor het hart), hoewel er op zich een kleine kans is dat de jolige volkszanger gezien is. Welke senior woont bij een woningcorporatie (en heeft minder te eten omdat-ie geld moet inleveren voor het salaris van de directeur), het zijn allemaal zaken die een rol spelen. Mevrouw van Andel, die zo oud was dat zij zich de tijd nog kon heugen dat Ajax goed speelde en ook een enorme fan van de Amsterdamse club was, overleed niet voor niets kort nadat Feyenoord voor het eerst in lange tijd van Ajax in de Arena won. Aan die uitslag moet het nieuwe AD, als oorspronkelijk Rotterdamse krant zich maar vasthouden: ook in deze tijd van algehele ontlezing zijn de raarste dingen mogelijk. Zelfs een succesvolle nieuwe krant. Marcel Verreck