13-10-05   COLUMN STENDERS VROEG OP

Waar ben ik in godsnaam terechtgekomen? En op wat voor een filosofisch tijdstip? Ja, zelfs vroeg in de morgen overvallen mij diepe gedachten. Althans, ik verkondig ze op dit tijdstip. Ik heb ze natuurlijk dagen eerder en dan ook ver in de namiddag bedacht, maar bij de HSL-lijn zouden ze jaloers zijn op zo'n beperkte vertraging. Nu ligt er dadelijk wel een spoor, maar zijn er nog geen rijdende treinen. Het gaat toch potverdriedubbeltjes-nou-ja- zeg-maar -8-miljoen veel op de normale gang van zaken bij de NS lijken.
Ik zat van de week in de schitterende najaarszon op de Scheveningse boulevard. De avond daarvoor was ik naar de film Leef! geweest, van mijn overleden vriend Willem van de Sande Bakhuijzen. Een film met veel mooie scenes, maar als geheel niet helemaal gelukt. De haast én de doem van zijn naderende dood hebben de regisseur parten gespeeld. Het resultaat: een topzwaar drama, daar waar in zijn andere werk altijd de broodnodige komedie het leed tegenspel geeft.
Alleen maar ellende slaat dood. De beelden van jammerende aziaten bij vreselijke puinhopen stompen af. Niet dat ik ervoor pleit dat er cliniclowns over de brokstukken huppelen. Nou ja, misschien cliniclowns onder de brokstukken, maar feit is dat er af en toe even gelachen moet worden. Ook over de gruwelen die zich permanent op deze planeet voltrekken. Daarom moeten we ook blij zijn met zo'n minister Pechtold, hij zorgt altijd voor een glimlach.
Daar dacht ik aan, daar in Scheveningen. Op het strand liepen halfnaakte mensen rond, het was immers midden oktober en de temperatuurmeter bij de Eerste Binnenhaven gaf 25 graden aan. En dan hebben we het niet over het frituurvet van de kibbeling. En terwijl ik mij laafde aan ons nationale aardappelgerecht mompelde ik opeens voor mij uit: het leven is een zak patat! Zo. Wat een enorme vondst, nietwaar? Het leven is een zak patat. Als je hem net in handen krijgt is-ie heet en verleidelijk en vol heerlijkheden. Je weet niet waar je moet beginnen, de saus druipt van je handen, de dikke frieten liggen hoog opgetast en je denkt: krijg ik dit ooit op? En gulzig val je aan, de friet dient genoten te worden, zoals het leven, bij al te grote haast brand je je mond, maar dat weerhoudt jou niet, je moet door, de patat mag niet koud worden, en je grabbelt in die zak, met steeds meer diepgang, dat wel, maar op een zeker moment komt de bodem in zicht. Er liggen een paar laatste korstjes, die je nog optuigt met wat bij elkaar geschraapte saus, dan is het Man laat Boer en alles is voorbij.
En zo gaat het, en niet alleen bij Talpa, al zitten daar nu wel een aantal lieden echt Thuis. Zij kregen de zak, maar zonder de friet. Zo wreed is het verloop van zaken, jij doodt de tijd en de tijd doodt jou. Vroeger kon je dan de zanger Tony Bass inhuren die dan heel toepasselijk zong: 'Dit is het einde, dat doet de deur dicht'. Ben benieuwd of ze deze hymne ook op zíjn afscheidsplechtigheid zullen draaien. Dirk van den Broek ziet de toekomst een stuk zonniger in. Je kan bij deze supermarkt binnenkort reizen boeken: voor € 29 naar Berlijn. Of zoals Anja Joos, niet zo lang geleden, voor niets naar de hemel.
En Marco van Basten mag naar Duitsland, waar Angela Merkel de scepter gaat zwaaien. Nederland en Duitsland gaan echt steeds meer op elkaar lijken, want nu hebben ze allebei een buitengewoon fysiek onaantrekkelijk regeringsleider. Er zijn onverlaten opgepakt die een ei naar de koningin hebben gegooid, maar hadden zij naar JP of Angie een ei gegooid en raak, dan zou je het verschil waarschijnlijk niet eens zien.
Maar goed, Marco plaatste zich met Oranje voor het WK en bewees en passant dat je tegen Tsjechië bij een voorsprong Arjan Robben best kunt wisselen.
China gaat voor de tweede maal met mensen de ruimte in. Waarschijnlijk om daarna de ruimte na te maken, want als ze in China iets nodig hebben dan is het wel ruimte.
In Groningen komt nu een kabelbaan door de stad, hebben ze toch een beetje een zweeftrein. Over zweven gesproken, het is een rare trend, nota bene begonnen in Leidschendam, maar nu werd er in Brussel een kindje van een hoog gebouw gegooid. Maar gelukkig komt dan de VVD in aktie, die wil die potverterende bijstandsmoeders verplichten tot kinderopvang. Wilt u nog een patatje? Ik moest vorige week optreden bij de bloedbank in Nijmegen. Onderweg dreigde ik in een file van 21 kilometer richting Utrecht terecht te komen. Ik dacht: een ongeluk, veroorzaakt door een sollicitante die al rijdende haar burqa probeerde uit te trekken. Onder het motto: Vrouw zoekt burqa. Maar de ware oorzaak was: bezoekers aan de Jaarbeurs. Het bleek, zo begreep ik uit de krant, de kampeerbeurs te zijn, dus waarschijnlijk hadden al die bezoekers hun caravan meegenomen. Het gevolg: Pakistaanse taferelen. Want daar is de behoefte aan kamperen ook in een klap enorm toegenomen. Als je daar woont is je zak patat opeens erg snel leeg.
Maar ik moest door naar de bloedbank in Nijmegen. Na het optreden vroeg men of ik donor was en zo nee, of ik dat wilde worden. Ik weigerde met een laf excuus, want ik woon midden in Amsterdam dus ik zie in mijn buurt al naalden genoeg. Ik zei: stel je voor dat ik tijdens het aderlaten een hartaanval krijg, dan moet ik wel naar dat Radboudziekenhuis hier verderop.
De Unicef bedoelt het ook goed. Om het kinderleed onder de aandacht te brengen, maakten ze een strip waarin het smurfendorp gebombardeerd werd. Men was geschokt. Bij mij werkt dat toch anders. Sorry hoor, ik denk: eindelijk die kutsmurfen naar de maan.
Zo, dit waren mijn grappen bij het leed van deze week, of om het in patattermen te zeggen, en dan bedoel ik het echt heel anders dan het stoere BNN-programma 'Slikken & spuiten': mijn zak is leeg! (Voor deze week)

Marcel Verreck