17-11-05		COLUMN STENDERS VROEG OP Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een verwarrend tijdstip? Over een tijdje ga ik weer eens op reis naar een ander werelddeel. Welk? Nou, het is een werelddeel waar ze momenteel niet heel erg blij zijn met Guus Hiddink. En ik maak me nu al zorgen hoe ik daar ons land moet gaan uitleggen. Een politieke moord in Nijmegen, dat zullen ze daar wel begrijpen, hoewel één, dat is op zich een beetje weinig, maar goed, te begrijpen, behalve dan misschien dat ze vinden dat politieke moorden eigenlijk gewoon in de hoofdstad horen te worden gepleegd. Dan kan ik ze geruststellen dat men in Amsterdam ook gewoon doorgaat met omleggen. Met het graven van die NZ-lijn lijkt het wel of de hele onderwereld boven komt drijven. Want de frekwentie van liquidaties blijft hoog. Het is een wonder dat er op die begrafenis van Mierenmet nog zo'n 200 gasten aanwezig waren. Elke dag later begraven, betekent minder aanloop. Logisch ook dat het aantal criminaliteitsprogramma's op de tv enorm toeneemt. Peter R, John van de H. En natuurlijk Opsporing V. En ongetwijfeld binnenkort een nieuw programma van het ongeneeslijke testbeeld Rob Oudkerk over de onderlaag van de samenleving waar hij zoals bekend graag zijn neus in onfrisse zaakjes steekt. Om zijn reukorgaan na afloop dan natuurlijk wel weer door de Vim te halen, want echte cocaine heeft de sympathieke huisarts zichzelf volgens eigen zeggen nog nooit voorgeschreven. Hoe leg je dit land uit in den vreemde? De onvolprezen Freek de Jonge heeft ooit naar aanleiding van de zeehondencrêche te Pieterburen vertwijfeld uitgeroepen: het is toch niet te hopen dat deze beschaving ooit wordt opgegraven. Het lijkt een gejatte grap, maar ja, als Madonna het flikt dan doe ik het ook: even een sampletje van een succesnummer van een ander in mijn werk mixen. En met Freek kan je nou eenmaal meer lachen dan met Abba, alhoewel ik als ik Björn en Bennie zie met hun retrojarenzeventigpornosterrenuiterlijk toch altijd weer blij word. Sterker nog, Björn en Bennie zijn permanent in mijn huis aanwezig, in hen bewaar ik mijn boeken. Boeken, die hebben we ook in Nederland, maar dat is dan weer moeilijk uit te leggen aan Italianen, want volgens onderzoek blijkt dat tweederde van de Italianen moeite heeft met lezen en schrijven. Ik ben enige malen in Rome geweest en ik weet: rekenen kunnen ze wel. Daar kwam Clarence Seedorf ook achter. Hij werd beroofd in zijn huis van 110.000 euro, dus dat is een week droog brood eten voor de Seedorfjes. Volgens kenners was het wel de eerste keer dat Clarence goed afgaf. Ja, de Italianen kunnen dan niet goed lezen en schrijven, doelpunten maken kunnen ze wel. Zoals de arme Ron Vlaar in de Arena mocht ervlaren. De jonge Azetter stond erbij en keek ernaar, de uitdrukking op zijn jonge voetbalhoofd was niet erg geletterd, maar toch waren de fouten die hij maakte rechtstreeks uit het boekje. Maar wij vinden dat niet erg, het is een leerproces zegt dan onze JC, en Ron wordt niets kwalijk genomen. Ja dat is in de landen die ik ga bezoeken ook weer niet uit te leggen. In deze latijnse contreien is al eens een Colombiaanse voetballer die in eigen doel had geschoten omgelegd door de schutter die zijn beoogde doel dus wel wist te raken. Als ik nu Uruguayaans international zou zijn, zou ik ook even niet naar huis gaan. Maar ik ben geen Uruguayaans international, al zou ik er wel een kunnen zijn, want de Urugyanen nemen penalties alsof zij Nederlanders zijn. Nee lekker, dan moet ik dus daar het Nederlands temperament gaan uitleggen. Dat wij twee Domino D day's kennen, eentje in Leeuwarden met dominosteentjes en eentje in Amsterdam met onderwereldtypes. En dat er in Leeuwarden een mus is geliquideerd die 23.000 steentjes had omgegooid en dat degene die ons blij heeft gemaakt met deze dooie mus nu zelf bedreigd wordt. En dat die bedreigers ook weer achterna worden gezeten. En dat daar de pers over schrijft, waarop de columnisten reageren en de cabaretiers en dan de Tweede Kamerleden en dan de achterban en dan, na nog vele stadia waarschijnlijk zelfs ook nog, diep vanuit de 19e eeuw, minister Donner Dat is onze guerilla, vrienden van de Andes, zal ik moeten zeggen. La teoria del domino. Onze asocialen in de Kop van Overijsel wonen in containers en niet onder golfplaten, aan de rand van de stad, maar de stad rukt op, en de burgers hebben last van de asocialen. En men roept: de asocialen moeten in kampen. Maar daar wonen ze al, in Kampen. Maar moet je dat allemaal wel hardop zeggen? Is het niet verstandiger om dingen in het midden te laten en niet te benoemen. De populairste band van Nederland heet niet voor niets Band Zonder Naam. Dan houd je het hier wel 40 jaar vol. Nederlanders, zal ik moeten uitleggen, zijn ongeduldig en consumptief, ze willen meteen geholpen worden maar houden niet van in de rij staan, ook al zijn ze gek op dominosteentjes. Probeer het maar uit te leggen. Want ze storten zich wel iedere ochtend massaal in de file, zodat er zoveel fijnstof in de lucht komt dat overtrekkende besmette griepvogels ons land bij voorbaat al niet overleven. Amigos de la pampa, zal ik uitroepen, er zijn hier kijkfiles, langs de weg worden glimmende bolides tentoongesteld en Jan in zijn Subaru remt af. We hebben een landje van 200 bij 300 kilometer en toch slagen we erin soms 1000 kilometer file te creëren. Want in Nederland is alles maakbaar. Als dominosteentjes staan de auto's door het land, komt er een musje, pats, een kijkfile. En dat is tenslotte natuurlijk helemaal niet uit te leggen, een kijkfile van 2 kilometer, want als je 2 kilometer verderop staat, dan zie je niet eens wat! Marcel Verreck