26-01-06   COLUMN STENDERS VROEG OP

Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen? En op wat voor een omgekeerd tijdstip? Luisteraars, ik zou het echt niet weten. Ik ben zojuist uit een vliegtuig getuimeld, vers van het zuidelijk halfrond waar het hoogzomer was en waar gladheid alleen door zonnebrandcreme veroorzaakt wordt. Ik heb geen flauw idee wat zich hier de afgelopen maand heeft afgespeeld, maar ik heb het idee dat er geen fuck gebeurd is. Als ik die bleke koppen om me heen zie, dan denk ik ook: jongens, ik weet niet wat jullie gedaan hebben, maar volgens mij geen fuck.
Als ik me ongenuanceerd uitdruk, dan komt dat deze keer gewoon door de jetlag. En ik ben natuurlijk nog helemaal in de war door de andere werelden die ik heb leren kennen. Het begon een maand geleden in Peru en Bolivia, letterlijk adembenemende Andeslanden, waar ik heb geprobeerd me van de situatie ter plekke op de hoogte te stellen. Nou die hoogte is er wel, zo'n drie a vier kilometer boven het vertrouwde zeeniveau en de lucht is er dus zo ijl dat je hersenen een schreeuwend gebrek aan zuurstof hebben. Af en toe dacht ik dat ik Kelly was. En op een goede dag Ellemieke Vermolen. Maar meestal toch gewoon Alexander Pechtold. Dit zijn namen die mij nu ter plekke te binnen schieten om mijn onmachtigheid tot denken te illustreren. In de dunne lucht in deze indianenlanden was ik al deze figuren helemaal vergeten en dat was heerlijk!
Ja, het is niet makkelijk om thuis te komen en de kranten weer te moeten lezen. Ik ben met de buurtkrant begonnen: Hondenbeleid Vondelpark. Honden willen inspraak of zoiets, meeblaffen over kwispelgedoogzones en poepverzamelpunten. Nee, dan Zuid-Amerika. Om te beginnen zitten de honden vaak zelf in de regering en ook de rest van het land is een poepverzamelpunt voor mens en dier. Ja, ja, zo kan het ook. En zo gebeurt het ook.
Ik was in de fameuze Inca-stad Machu Picchu, het Leidschenrijn van de Andes, waar ze geen toren van 250 meter hoefden te bouwen, want de omringende bergen zijn 10 maal zo hoog. Er woonde trouwens geen mens meer in die stad, wat logisch was want er stond geen enkel huis met nog een dak er op. Wel veel kijkers de hele dag door, maar kopen? ho maar!
De Inca-beschaving bloeide toen wij in de duistere Middeleeuwen elkaars poepverzamelpunt zaten te zijn. De geschiedenis is een jojo.
Ik kijk in de Nederlandse kranten en ik zie: twee graden vorst, dus meteen een schaatsmarathon op Veenoord, gelul over de elfstedentocht en -warempel -daar lees ik al weer de onvermijdelijke woorden 'Hans Wiegel'. Er verandert hier niets.
'Keurmerk creches kan ouders niets schelen'. Nou, als dat het nieuws hier is, dan weet ik wel weer genoeg. In Amerika is dat trouwens anders, daar begon een jongen van 8 jaar met duidelijk geen speelgoedwapen op een kinderdagverblijf in het rond te schieten. Doelgericht beleid om de wachtlijsten korter te maken? Je weet het niet, maar het is Amerika, het land van het particuliere initiatief.
In Zuid-Amerika is het leven net zo direct. Ik was in Chili toen daar een nieuwe president werd gekozen. Overigens na een campagne die minstens zo lang was als het land zelf. Het werd dit keer een vrouw, Michelle Bachelet geheten, en zij begon haar overwinningstoespraak met 'amigas en amigos' en benadrukte aldus een vrouw te zijn, wat ontwijfeld voor veel macho-Chilenen een trap tegen het zere middelste been betekende. Want al is Chili het welvarendste land van Zuid-Amerika, welvarend, logisch met zo'n lange kust, het blijven Latino's en dat zijn ook door hun geringe lengte 'mannetjes.'
De macht van de vrouwen is dus groeiende en niet alleen hun macht. Het was ernstig zomer, de kleding was navenant en vanaf alle kanten gulpte en bulpte het overtollige vlees je tegemoet. Dit alles onder het motto: Chili con carne. Geweldige taferelen trouwens in Santiago na de winst van de sociaaldemocratische Bachelet, die blijkbaar weinig milieubewuste aanhangers in haar partij heeft, want ze reden allemaal als gekken in hun bevlagde auto's toeterend over de grote Alameda-avenue in het centrum.
Maar goed, laten wij ons in Nederland niet op de borst kloppen over ons milieubeleid, er zijn wereldwijd 26 landen die dat beter doen dan wij. Het enige milieu waar je hier nog weleens wat van hoort is de Amsterdamse onderwereld, overigens een naar Zuidamerikaanse begrippen onbeduidende scene. Wat wil je ook in een land waar ze de uitverkoop al aanduiden met het woord 'liquidación'. In de steden is het vol en levendig, maar er zijn in Chili ook onwaarschijnlijk schitterende maanlandschappen en enorme salares. En met enorme salares bedoel ik niet het gigantisch inkomen van de tegenkandidaat van Bachelet, de stinkendrijke zakenman Pinera, jaja geld maakt niet altijd gelukkig, want hij verloor, maar salares zijn gigantische zoutvlaktes.
Ik volg al jaren de Nederlandse politiek en de Nederlandse televisiewereld en ik dacht dat ik op het gebied van inhoudsloosheid veel gewend was, maar de leegte in deze woestijn sloeg alles. Ander verschil met genoemde Nederlandse rampgebieden: wel een vergelijkbare leegte, maar duidelijk veel minder zouteloos.
Maar laat ik niet weer zoals gebruikelijk ons eigen land verketteren en de verre oorden waar je weinig vanaf weet prijzen. Want in Nederland gebeuren ook goede dingen. Zo is maar zeven procent van de Amsterdamse hoeren met HIV besmet. Had veel hoger kunnen zijn, maar ik denk dat het goede werk van controlerend geneesheer Rob Oudkerk ook hier zijn vruchten afwerpt.
Politici zouden fractiegeld misbruikt hebben voor mediatraining, maar ze hebben dat zo goed gedaan dat niemand er ooit iets van heeft gemerkt. Van die mediatraining. Nee, Nederland heeft best goede kanten, hier hoeven de treinreizigers niet zoals in het overvolle China met een luier om per trein te reizen. Hier hebben ze alle tijd om rustig de sleutel van het toilet bij de stationschef te vragen, hun boodschap te doen, de sleutel weer terug te brengen, dit alles ruim voordat de trein arriveert.
In Italië heeft een pater een non verkracht, gebeurt in Nederland niet, pater zowel als non zijn, indien nog voorradig te oud. Maar wel een bewijs dat de nieuwe encycliek van de paus werkt. Hij schrijft dat liefde is een zaak tussen man en vrouw, dus de vele misdienaartjes kunnen opgelucht ademhalen. Nee, Nederland is een fijn land, zelfs walvissen zijn gek op ons en bezoeken onze stranden. En het is een fatsoenlijk land. Het zal hier niet snel gebeuren dat je terugkomt van vakantie en dat je bedrijf opeens aan een ander bedrijf is verkocht.
Daarover tenslotte, ik was op het fascinerende, mysterieuze Paaseiland en ik zag dat SBS daar al begonnen was met een reclamecampagne rondom Rob Stenders, het hele eiland was bezaaid met enorme beelden van zijn hoofd!

Marcel Verreck