14-10-05		COLUMN TOP 2000 (Uitgesproken in Tip 2000-programma op 14 oktober 2005) Het gaat bij de Top 2000 natuurlijk niet om de eerste 10 van de lijst. Die zijn al 2000 jaar hetzelfde, dat kan je hier in Nijmegen navragen, soms wisselen ze een plaatsje, maar dat is meer om hun oude billen even te kunnen schudden. En de stank die er dan vanaf komt! Maar goed, de nummer 1 staat al van de geboorte vast en wordt ieder jaar weer gecelebreerd met dezelfde irrationele standvastigheid als hier te lande het Koningshuis wordt gehuldigd: het is dan ook niet toevallig dat we het hier hebben over Queen. Een top 2000 zonder Queen aan het hoofd, dat is bijkans het afschaffen van de monarchie. Ik herinner mij een jaar (misschien voor het ontstaan van de top 2000, maar het was een ieder geval een enorme top) dat godbetere 'Hotel California' van 'The Eagles' op nummer 1 terecht was gekomen. Hoe heeft dit gekund? Corruptie? Was het door geheime bedreigingen van California-propagandist Arnold Schwarzenegger, dat Queen van de troon moest. Deze Terminator is tenslotte een Repubikein. Het zal ook wel een noodlottig jaar geweest zijn, waarbij het een gelukkig toeval was, dat dat jaar na het draaien van de betreffende plaat meteen afgelopen was. Want dat is ook een reden waarom de top 10 niet belangrijk is. De bekende liederen worden in het laatste uur van het jaar gedraaid, wanneer de bevolking dronken is, met oliebollen gooit, of opgehitst door een méér dan ooit treffende oudejaarsconférence van Youp van 't Hek het met elkaar aan het uit maken is. Door dit folkloristisch gekrakeel wordt zelfs het minutenlange gejammer van John Miles, Meatloaf en Deep Purple overstemd. Want dat is ook een top 2000-wet: de populairste nummers zijn meestal enorme popsymfonieën, topzwaar van bombast alsof het populaire genre toch nog even wil haken naar de echte kunst. Maar misschien is het ook wel het misverstand van de ons omringende consumptiemaatschappij: als het maar veel is, dan is het goed. Terwijl ik van een liedje als Help! van de Beatles in 2'18'' weer helemaal vrolijk word. Maar ja, dat lied heet niet voor niets Help! Nee, het gaat bij de top 2000 niet om de bovenste 10 nummers, hoe leuk het ook is om ze af en toe te horen als bevestiging van ons bestaan. Zoals storm, wind, regen, vroege sneeuw, druilerige mist, de geur van gier in de herfst, de stem van Jan Versteegt en zijn onnavolgbare weerpraat, het enthousiasme en de warmte van de stem van Frits Spits en -als we niet uitkijken- straks ook de vertrouwde verschijning van JP Balkenende als Peuter des Vaderlands. Het gaat bij de top 2000 om nummer 347, nummer 1756, nummer 788 of nummer 1123. Dat zijn lieve, niet bijzondere getallen, maar ze kunnen wel opeens jouw hart doen opspringen. De top 2000 is enorm feest met een hoop exen. Liedjes waarop je verliefd werd, die je uren achter elkaar draaide, in mijn geval op een pick-upje met fragiele arm vol plakband van eerdere ongelukken en een draaitafel die je af en toe moest aanslingeren. Give up your guns van de Buoys, nog steeds ben ik er trots op dat dit een van mijn eerste singletjes was. Ben van Michael Jackson, uit de tijd dat hij het nog met ratjes deed, maar dat wist ik niet want ik zong mijn eigen fonetische tekst-versie mee voor de spiegel: bin de toeofuswoetletnomoor wiewer lookvoor defees tego bin de printikalmaaijoung never bie elloon - alone, af en toe een bekend woord en dat Michael Jackson alleen was, dat begreep ik toen al en dat is logisch want kinderen en Michael Jackson, dat is één pot nat. The Talk of all the USA van Middle of the Road met op de andere kant Samsom & Delilah, maar het belangrijkste was dat op beide zijden van de platenhoes de blonde zangeres Sally Carr stond afgebeeld. In hotpants. Het hoesje is te beduimeld om hier te l laten zien. Sally Carr, ze deed het tot mijn verdriet met Brian Connally van The Sweet, die het inmiddels al jaren niet meer doet, omdat hij niet alleen het zoet maar ook de alcohol toegedaan was. Sally Carr. Zou ze nog leven? En zou ze die hotpants nog aankunnen? Of kan ze dat maar beter niet meer doen? Hijst ze zich nog wekelijks in vetverbloemende gewaden op golden oldie avonden vol lomp dansende veertigers en overjarige bakvissen, haar bandleden nog steeds met snorren, bakkebaarden en lang haar vanaf onder de oren, de buikige bassist die nog net bij de fretten van zijn gitaar kan, de drummer die ook buiten de show met een stok loopt en de leadgitarist die al een tijdje dood op het podium ligt, maar niemand die het opvalt, zo lag hij er vroeger ook altijd bij en bovendien is het feest. Sally Carr, een grijze Schotse oma ben je waarschijnlijk, die nog wat schnabbelt als cassière in een Schotse supermarkt en die bij elke ingepakte fles Malt even denkt aan Brian. Want die verliefdheden, waar de top 2000 zo rijk aan is, waren tóen en de liefde die je nu voelt bij het terughoren van zo'n nummer is die van de moorddadige herinnering aan de tijd dat je niet beter wist, aan al het mooie dat nog zou komen, en al het mooie dat nog zal komen, want muziek is eeuwig, de radio is eeuwig en ook al ben je gesetteld, bezadigd en zo je wilt, middle of the road, zoals het meerendeel van het Top 2000-electoraat, toch komen er steeds weer nummers die het hart treffen. Zelf mocht ik een nummer maken met Boudewijn de Groot, 'Hoe moet ik het de stad vertellen' en, nu het hier toch een verkiezingmiddag is, ik hoop dat Boudewijn met dit nummer de top 2000 binnen zal komen, het liefst op nummer 1723, het aantal malen dat Sally Carr van Middle of the Road mij een fijn gevoel bezorgd heeft. (Van het luisteren naar het liedje, bedoel ik!) Marcel Verreck