(verschenen in Den Haag Centraal van 17-5-18)
De grote vraag na afgelopen weekend luidt: is het Eurovisiesongfestival een sport? Daar valt veel voor te zeggen. Om te beginnen geldt er net als bij sporten als cricket, curling en tennis een zeer afwijkende puntentelling. Douze points! Voorts is er sprake van een internationale competitie en zien de deelnemers er, net zoals de meeste voetballers tegenwoordig, volslagen belachelijk uit.
Hoewel een universeel gegeven als homoseksualiteit in de voetbalwereld alleen voorkomt in Gijps geginnegap over ‘mandekking’, laten veel topspelers hun kapper invliegen en dossen ze zich buiten en soms in het veld uit als een songfestivaldeelnemer. Waarmee ik niet alles over een roze dan wel regenboogkam wil scheren.
De ware metroman verzorgt zich graag goed, ongeacht seksuele voorkeur. Al heb ik ooit wel naar adem moeten happen toen ik hoorde dat Ronald de Boer de dagcrème van zijn vrouw gebruikte. Tijdens zijn voetbalcarrière! Huwelijk en voetballoopbaan zijn inmiddels voorbij en of er überhaupt een kosmetisch middel bestaat dat een De Boer verder helpt, blijft de vraag.
Ernstiger is dat ik dit soort feitjes weet.Maar dat komt weer omdat er voortdurend merken gebouwd worden. Dat gebeurt niet alleen door middel van de geleverde prestaties, maar vooral via het imago. Sporters presenteren kledinglijnen, vloggen, rappen, scharrelen met showbizzmeisjes, allemaal prachtig, maar welke drievoudige WK-finalist ontbreekt in Rusland?
Bij het songfestival kan een gebrek aan kunde nog worden verhuld met een uitgekiende promocampagne, een lijpe act en een belachelijke outfit, want we hebben hier te maken met een jurysport. We weten van het kunstrijden en het huppelen van verwijfde paarden dat zoiets tot onrecht kan leiden.
Onze eigen FC Twente van het festival – Waylon eindigde ook als achttiende – voelde zich zodoende zwaar in de ruige kuif gepikt. Hij verloor van een kip en vond dat onverdiend. Dat hoor je verliezende trainers ook altijd zeggen, maar de vraag blijft of hij het onheil niet over zichzelf heeft afgeroepen.
Hij zong als een der weinigen wel zuiver en had een zeer acceptabele song. Met zijn hoed en zwoele blik had hij Europa al eerder aan zijn voeten gehad. Vorig jaar won een stumper met een mooi liedje, dat viel nog eens op tussen alle kermisattracties. Nu had Waylon als zinloos extra een aantal epileptische donkere jongens uitgenodigd, die in hun bewegingen klaarblijkelijk hun smart over het Nederlandse slavernijverleden betuigden.
We oogstten in ieder geval een typisch Nederlands sportresultaat: geen kampioen.