Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Nederland krijgt een ‘correspondentendiner’. Bij deze gelegenheid zal premier Mark Rutte grappig gaan doen. Ook Youp van ’t Hek zal een toespraak houden. Is hij er nu al onwel van geworden?
De afgelopen eeuw zijn ons een hoop zegeningen uit de V.S. ten deel gevallen. De man achter de Nederlandse introductie van het correspondentendiner is de voormalige Amerika-correspondent Twan Huys. Zijn ‘College Tour’ werd met succes uit de Verenigde Staten geïmporteerd. Een mooi programma, waarin mensen van een zekere statuur en met een bepaalde intelligentie door studenten worden ondervraagd. Gemikt wordt op een breed kijkerspubliek, vandaar dat ook de levenswijsheden en maatschappelijke inzichten van uiteenlopende types als Willem Holleeder, Guus Meeuwis en Rod Stewart aan de orde kwamen.
De milde kolonisering van ons land (en de rest van de wereld) door de Amerikanen voltrekt zich onverstoorbaar en onstuitbaar. In de jaren zestig en zeventig was het, ondanks het langzaam ineenstorten van de zuilen, onvoorstelbaar dat wij in zo’n rigide consumptiemaatschappij als de Amerikaanse terecht zouden komen.
Zo zie je maar. Vrijheid, openheid, welvaart, de NSA, obesitas bij jong en oud, mediagestuurde hysterie, de oneliner-cultuur (ik zeg: weg met de oneliner!), het managers-virus, politieke correctheid, schermverslaving, selectieve overheidsbemoeienis (als het nodig is via de achterdeurtjes van de democratie), mede dankzij onze hechte banden met de V.S. hebben wij ons kunnen opstoten in de vaart der volkeren.
Het correspondentendiner, een nieuw hoogtepunt in deze collaboratie, is de oudejaarsconférence voorbij: slachtoffer wordt dader. Een soort politiek carnavalsmoment, waarbij het gezag even de zotskap opzet en de lolbroek aandoet. We zagen president Obama al schitteren in zijn door de beste grappenmakers van Amerika geschreven optredens. Harde maar geestige hoon en vooral veel zelfspot, wat zo mogelijk nog een groter teken van macht is.
De man met het gevilde knaagdier op de schedel, Donald Trump, was één van Obama’s slachtoffers en zat er dan ook chagrijnig bij. Hij zon op wraak en trakteert ons nu voortdurend op de meest hilarische uitspraken, al is er van zelfspot geen sprake. Inmiddels wordt hij door velen zorgwekkend serieus genomen. Is de groeiende belangstelling voor vreemdsoortige racistische populisten alhier dus ook een Amerikaans importantartikel? Toch niet, wij hebben op dit gebied in Europa een veel langere en duisterdere geschiedenis.
Afijn, Mark Rutte gaat moppen tappen. Je houdt je hart vast. Gelukkig kan hij zelf uitstekend lachen.