Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Het is een paar jaar geleden, maar het zou zo weer kunnen gebeuren. Ik kwam uit het zadel om een stukje vals plat in de duinen te trotseren toen er naast mijn voorwiel een hond-achtig wezen opdook. Ik schrok me rot, het beest verscheen als uit het niets, even hadden wij een gelijke snelheid, toen zette het dier aan, kruiste voor mij langs en schoot aan de andere kant van de weg het struikgewas in. Ik had hem lang genoeg kunnen bekijken om te zien dat het inderdaad geen hond was, maar een vos.
Ik moest er even van bijkomen, zo vaak sta je in onze urbane gebieden niet oog in oog met een wild roofdier. Ik realiseerde me dat de prachtige rijwielpaden waarover ik koers, omringd zijn door een wondere natuurwereld waarvan ik slechts een mespuntje ervaar.
Zappend naar nog wat sliertjes WK- of Tour-nieuws, kwam ik deze week terecht in weer zo’n prachtige documentaire van Erik Kooyman op TV West. Hij was een zomer lang op pad geweest met boswachters en andere beroepsstruiners in onze duinen. Er was gefilmd in het mysterieuze duingebied Solleveld, achter Ockenburgh, waar ik bijna dagelijks langs scheer en natuurlijk ook in Meijendel, waar ik eveneens zeer regelmatig doorheen stamp.
Soms doe ik het weleens, even afstappen, of met mijn fiets het intrigerende zijweggetje waar ik al jaren langs rij verkennen. De documentaire maakte duidelijk dat er – vlak om de hoek – nog zoveel meer te ontdekken valt.
Liefdevol werd ingezoomd op een uniek plantje, waarvan de dichtstbijzijnde andere groeiplekken in Alpen en Pyreneeën lagen. Zo bijzonder zijn onze duinen, het plantje is waarschijnlijk op zijn Bataviers de Rijn komen afzakken. Ik ken genoeg mensen die bij het zien van de extatische Dunea-botanicus die als gids fungeerde, de schouders ophalen en uiteraard de bij hen passende vraag stellen: wat kost die ongein wel niet? En natuurlijk kan je je afvragen waarom er zoveel inspanningen verricht worden om een minuscuul ‘stukje biodiversiteit’ in stand te houden, maar ik ben blij dat die moeite wordt genomen. Het beschermen van het bijzondere en het bedreigde behoort tot de kerntaken van onze beschaving.
Behalve een schuchtere ree in een duinmeertje, zag ik in de documentaire een zich onbespied wanende vos.
Misschien was híj het wel, mijn razendsnelle onbekende buurman.