Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Afgelopen zondag wandelde ik met mijn zoon door het park van mijn jeugd, dat we toen nog het Zorgvlietpark noemden. Het is officieel Park Sorghvliet, compleet met 17e eeuwse spelling, want de ommuurde lustwarande behoorde zoals bekend tot de landgoederen van de gefortuneerde dichter Jacob Cats, die weliswaar een straat (met tramhalte!) heeft in de Schilderswijk, maar wiens huis in de bekoorlijke duinvalleien nabij de kust is gesitueerd.
Een week eerder was mij de toegang tot het park ontzegd door de kordate boswachtster, maar nu beschikte ik over een wandelkaart, waardoor ik mijn jongen de plekken kon laten zien waar ik vroeger ronddarde. Dan is zo’n park een tijdmachine, de hoge bomen op het grote veld waar mijn vriendjes en ik tot angst en beven van onze moeders inklommen staan er nog steeds. Er was een vader met zijn zoon aan het voetballen, in dit pre-lenteweer fungeerden hun uitgetrokken jassen prima als doelpalen. We cirkelden tussen het hout, bereikten via het bramenpad het ‘geheime veld’ waar ook na veertig jaar nog steeds molshopen lagen. Een bruggetje over de Haagse Beek voerde ons naar een zodanig hoog gelegen pad dat je een beetje over de muur kon kijken. Dat gaf in deze soms angstaanjagende tijden een veilig gevoel. We passeerden een bultje dat de Parnassus-berg van Vadertje Cats zelf bleek te zijn: ‘s mans favoriete rijmplek.
In dit ontbladerde jaargetijde was het Catshuis goed zichtbaar, in mijn jeugd kon je daar nog veel dichterbij komen. Fijn, want er stonden rijke kastanjebomen, waarvan wij de vruchten graag verzamelden. Soms hielp de aanwezige marechaussee mee. Nu heb je hooguit uitzicht op wat eikels.
Later in de week zag ik op televisie het vervolg op de film ‘Solo, de wet van de favela’. Cineast Jos de Putter volgde daarin de Braziliaanse voetballertjes Anselmo en Leonardo. De laatste kwam, mede door die film, naar Nederland, speelde bij Ajax en Feyenoord en werd (vooralsnog, je weet nooit hoe dat afloopt) een rijk man. Nu twintig jaar later bezoekt hij zijn oude makker, die geen DVD-recorder kan betalen en de eerste film nog nooit heeft gezien. De oude opnamen van de jongetjes ontroeren, zoals de beroemde Engelse serie 7UP ontroert: de tijd is genadeloos.
Zo liep ik in het Zorgvlietpark als enig overgeblevene van ons gezin. Maar godzijdank met mijn zoon.