Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Ik ben een jongen van de stad. Nooit ergens anders gewoond dan daar. Wel eens kortstondig verbleven in een dorp, vaak in het heerlijke Friesland, waar je over het water sneller bij het volgende klompje huizen bent dan over de weg. Ook een tijdlang veel vertoefd in een Goois plaatsje, dat door de inwoners zelf in een merkwaardige mengeling van trots en weerzin ‘het groene graf’ werd genoemd. Het had zeker dorpse trekken, maar de snelweg liep er vlak langs en je was binnen een half uur in de stadse drukte.
Ooit beleefde ik een dag waarop ik ‘s ochtends op het desolate uiterste oostpuntje van Schiermonnikoog was en ‘s middags in de hektiek van de Albert Cuyp-markt. Het was me allebei even lief. Misschien dat ik daarom ook zo van mijn eigen Bomenbuurt ben gaan houden. Die heeft dat allebei.
Een stad, en zeker Den Haag, is een verzameling werelden, waartussen je bliksemsnel heen en weer kan reizen. Maar waar het huis staat dat je met je geliefden deelt, dat is je dorp. Dat vaste baken in een woelige, steeds minder overzichtelijke wereld. Met de routines die je irriteren en geruststellen. Niemand kan zonder. Je hebt steden in Nederland, zoals Eindhoven, die bestaan uit aan elkaar gegroeide dorpen. Den Haag heeft in de loop der tijden behoorlijk wat buren gekoloniseerd, maar onze gemeente is ook driftig in de weer geweest met eigen uitbreidingen. Het duurt altijd even voordat zo’n goedbedoeld kluitje woningen een ziel krijgt, maar geduld betrachten loont.
De Bomenbuurt, om dicht bij huis te blijven, is nu honderd jaar oud en een onvervreembaar element in de Haagse metropool. Hoeveel mensen zullen er ondertussen gewoond hebben? Hoeveel kinderen zijn er geboren? Hoeveel verwekkingen hebben er plaatsgevonden? En hoeveel pogingen daartoe zijn er inmiddels ondernomen? Hoeveel tranen zijn er geplengd? Zoveel, dat de dijken niet hoeven te breken (zoals elke zaterdag op NPO 1) om de boel onder water te zetten. Hoeveel decibel lachgeluid is er geproduceerd? Genoeg om de legendarische knal van de Krakatau (tot in Europa te horen) tot een plopje te reduceren. Zoveel leven is er geleefd, ook al zie je het er aan de buitenkant niet altijd aan af, en zo is de ziel van mijn dorpje ontstaan. Veel van die mooie verhalen zijn te lezen in ‘Een eeuw Bomenbuurt’, samengesteld door Bomenbuurtgenoten.