Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Ons eerste touwtje uit de brievenbus kan ik mij nog goed herinneren. Niet precies hoe het eruit zag (leer, touw, stevige stof?), maar wel dat het geïnstalleerd werd. Een belangrijke statie in mijn kruistocht naar volwassenheid. Daar hing het, achteloos tegen het bruine hout van Van Weede van Dijkveldstraat nummer 50. Bij mijn eerste ruk gebeurde er niets, terwijl mijn ouders met een eenvoudig handgebaar de deur openden. Had ik dan toch nog te weinig kracht? Was het touwtje vooralsnog te hoog gegrepen?
‘Je moet hem een beetje naar de zijkant trekken,’ zei mijn moeder, als timmermansdochter in handigheid verre de meerdere van mijn enthousiaste maar lompige vader.
Een klik, langzaam viel de deur open. Deur dicht en nog een keer proberen. Jawel, het bleef werken. ‘Wel goed de deur sluiten,’ zei mijn moeder, ‘we stoken niet voor het heelal.’
Ook daarin verwees zij alvast naar de profetische woorden van Jan Terlouw, zoals die deze week de natie opschrikten. Bij de familie Terlouw in Utrecht – zijn kinderen zijn van mijn leeftijd – hing in de jaren zestig en zeventig ook het touwtje uit de brievenbus. Zelfs de latere seriemoordenaar Hans van Z. liep daar in en uit, Terlouw en zijn dochter hebben daar een boek over geschreven, maar dat doet niets af aan de kernachtige boodschap van de oud-politicus en verhalenverteller.
Ik snap wel waarom zijn verhaal even flonkerde in de nacht van ellende en somberheid waarin velen zich wanen. Cynisme, bevestiging van het eigen gelijk, permanente teleurstelling, het is op den duur niet vol te houden. Moet je weer ’s avonds na je werk met je pantoffels aan achter je computer kruipen om onder een schuilnaam honende commentaren, scheldwoorden en doodsbedreigingen te versturen.
Er valt een vliegtuig met voetballers uit de lucht en overal ter wereld manifesteert zich de behoefte om te rouwen en te delen. Lichtjes in de stadions, rouwbanden, de ander de cup gunnen, haast religieuze demonstraties die alle cynische marketingwetten overstijgen. De brompot zal zeggen dat er gezwolgen wordt in leed en ziet het verdienmodel al weer aan de horizon zien opdoemen. Rene Cuperus (PvdA) die met Tommy van der Lee (GL) bij Binnenhof hopeloos zat te bakkeleien over ‘linkse samenwerking’ noemde Terlouws toespraak ‘sentimenteel’. Tja, het touwtje uit de brievenbus van de PvdA-ruïne. Wie wil daar ondertussen nog aan trekken?