Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Leegstaande gebouwen waar je vaak bent geweest. Ontmanteld, rijp voor sloop of herbestemming. Ik heb door dit soort gebouwen heengelopen. Je eigen huizen natuurlijk, nadat het stof van de verhuizing naar een nieuw onderkomen is opgetrokken en er van jouw bewoning niet meer is overgebleven dan een sleutel, die je zodadelijk gaat inleveren. De verpletterende leegte en de onvoorstelbare ruimte met wat onmiskenbare sporen van het voormalige huishouden. Pluggen, verkleuringen waar schilderijen en prenten hebben gehangen, historische vlekken op het tapijt, voor zover dat van de nieuwe bewoner mag blijven liggen.
Mijn ouderlijk huis aan de Fred is na het overlijden van mijn moeder ingrijpend verbouwd. Elke kamer had na 33 jaar zijn eigen signatuur gekregen, ik heb er uitgebreid afscheid van genomen. Inmiddels is het alweer jaren een gestyleerd doorgangshuis voor expats. Niet lang geleden stond het te huur, ik heb de brochure gedownload. Met moeite, dankzij het uitzicht door de ramen en door een enkele intakt gelaten schoorsteenmantel, kon ik de vertrouwde vertrekken herkennen.
Hoe zal dat gaan met het Juliana Kinderziekenhuis, dat deze week z’n nieuwe behuizing nabij het Leyenburg betrekt? In dit ronde, warme gebouw aan de Sportlaan ben ik vaker geweest dan me lief is. Dat we er niet zo ver vandaan woonden, was een schrale troost. Het staat er ook nog niet zo lang, de bovenste verdieping is er zelfs na mijn rentree in de stad, in 2007, opgezet. Leeg is het nog allerminst, de verhuizing is in volle gang. Een logistieke prestatie die veel media-aandacht krijgt. Zo weet ik nu dat een verhuisritje zestien minuten duurt. Er zijn een hoop van die ritjes nodig. Omroep West bericht erover, de verhuismanager klinkt heel relaxed. Hij heeft eerder al twee ziekenhuizen verplaatst.
Het gebouw zal snel leger worden, de echo’s van de kinderstemmen zullen verstommen. De vissen in het aquarium zwemmen nog hun geruststellende rondjes, ook zij zullen verderop gaan. Dan klinken de voetstappen hol. Alles wat hier gezegd is, de blije en verschrikkelijke mededelingen, het huilen en het lachen, verhuist dat mee? Die hele machinerie waarin alles naast elkaar bestaat, de levensreddende operatie naast de nietjestang van de administratie, het akelige infuus en de heerlijke limonade, zal elders weer op gang komen. Graag wil ik hierbij het trouwe gebouw bedanken en een mooi nieuw leven toewensen.