Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
‘s Ochtends is het meer een ansichtkaart. Een glazen plaat waardoor de bergen naar elkaars spiegelbeeld kijken. ‘s Middags komt er een briesje om de zeilers en surfers van dienst te zijn, zeker degenen die het nog moeten leren. De zon is van weldadige Italiaanse makelij. Aan het eind van de dag kropt de warmte zich soms op, dan volgt een ontlading met donder, bliksem en een verkwikkende hoosbui. Nog lang kan de echo van de donder tussen de bergen blijven klinken, begeleid door een kosmische lichtshow. De volgende ochtend ligt het water er weer gladgestreken bij. Oh zoete monotonie der vakantie.
Een meertje verderop heeft de inpakkingskunstenaar Christo zijn bijna-naamgenoot willen evenaren door oranje wandelpaden over het water te creëren. Meer dan een miljoen mensen hebben die wandeling gemaakt, is het door dit ‘waterbed-effect’ dat het hier zo rustig is? Waarschijnlijk niet, de omvang van dit meer maakt, anders dan op de nabijgelegen Garda-kermis, massatoerisme vrijwel onmogelijk.
Ik heb Christo trouwens niet nodig, want ik zwem het meer over. En terug uiteraard. Een pittig tochtje van een krap uur, maar verfrissend en noodzakelijk, want Italië is het land van de culinaire verlokkingen. Wat gaat er trouwens gebeuren als de oude Christo, die Rijksdag en Pont Neuf wist in te pakken, komt te overlijden? Crematie? Vriesdroging? Waarschijnlijk wordt hij ingepakt en tentoongesteld.
Houtrust is een geliefde plek niet ver van mijn huis, maar nu een niet geheel correct grammaticaal gebod. Het lukt me aardig het op te volgen. Hier is geen televisie, geen dooremmerende sportzomerradio en spaarzaam internet. Italië-Spanje kijk ik in een bar met opgewonden landslieden, verder komen met enige vertraging de wonderlijkste uitslagen door: Wales! IJsland! De Belgen die dachten dat ze kampioen zouden worden zijn stilletjes vertrokken. Ze begonnen te veel op Nederland te lijken, in hoogmoed, zelfverheerlijking en persgekrakeel. Hoewel zij zichzelf dan wel zonder gemiste penalty’s wisten uit te schakelen.
Het speelt allemaal in de marge van mijn dolce far niente, ik heb mij begraven in de bijna 800 pagina’s van de nieuwe biografie van Paul McCartney. Een leven en een carrière waaraan moeiteloos een tien keer dikker boek te wijden zou zijn. Mijn hemel, wat heeft die man veel bijzonders gepresteerd in zijn leven. Was ik nog niet tot rust gekomen, dan zou dit boek mij alsnog gestrekt doen gaan.