Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
‘Nu is onze jeugd definitief voorbij,’ zei ik tegen Paul, toen we vernamen dat Johan Cruijff overleden was. Ik zag hem voor het eerst op Houtrust, aan de hand van mijn vader. Holland Sport-Ajax 0-3.
Cruijff verloor twee vaders op jonge leeftijd, ik één. Met die van mij ben ik nog wel, toen De Verlosser weer in Nederland kwam spelen, regelmatig naar de Meer gegaan om ons aan hem te vergapen.
Ajax-NEC op een zaterdagavond. De voorpret in de auto en daarna op de tribune. De opwinding, ook om ons heen: ‘Kijk daar loopt-ie.’ Niemand liep zoals hij. Een jongen in een mannenlijf. En wijzen en roepen. En dan de bal heel even hebben en hem met de buitenkant van de voet (de blik was alweer naar gindse verten gericht) een medespeler bedienen die tot zijn schrik vrij voor de keeper stond. Het was alsof Cruijff sluipweggetjes wist, zwarte gaten op het veld waar hij de bal naar believen in kon laten verdwijnen en weer uit kon laten opduiken.
Als een zwerm vogels, die zich gereedmaakt voor de trek, waaierden de spelers om hem heen, de tegenstanders in blijvende paniek, de Ajacieden in berustende afwachting. Het publiek, genietend van de patronen, dan weer verbijsterd door de gevonden opening. Mannen die zichzelf op de knieën sloegen, rare hoge geluidjes maakten, een enkele verstilde dromer die een ongehoorde grom van genot liet onsnappen. En wij, die elkaar stompten: ‘Zag je dat?’ ‘Nou, ternauwernood.’
Tegen NEC speelde hij maar een helft mee, maar die sloot hij dan ook af met een weergaloze solo plus achteloze goal. Ook zagen we hoe hij drie arme doch ongetwijfeld genietende NEC-verdedigers passeerde en vervolgens hoog over schoot. Hoe hij toen meer verbaasd dan kwaad naar zijn schoen keek.
Na de pauze verscheen er een jong debuterend kereltje met donker ponyhaar in zijn plaats. Binnen de kortste keren had hij er eentje in liggen. Kopgoal. Zijn naam: Marco van Basten. Cruijffies voetbalzoon.
En dan zijn echte zoon, ook een voetballer. Zelden heeft een vader zo gestraald als bij dat doelpunt van Jordi voor Oranje tegen Zwitserland. Liefde is alles. Voor mij was het bestaan van Johan Cruijff een permanente troost en balsem voor de ziel. Nu we al zijn gelukzaaiende acties terugzien, voel ik mijn hand in die van mijn vader. Toen, op Houtrust.