Zuiderpark
Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Het blijft onwezenlijk dat we in het post-Johan Cruijff-tijdperk leven. Al ben ook ik romantisch genoeg om te geloven dat deze held nooit zal verdwijnen. De afgelopen week leefde hij om te beginnen als nooit te voren. Dat bracht veel goeds in dit krakélende land, waar opgewonden burgers zich nogal eens ontpoppen tot toetsenbordterroristen of varkensmuts dragende stenengooiers. Veel overtollig testosteron werd gekanaliseerd tijdens de massale herdenkingen van de Verlosser. De gracieuze engel die ons de tekortkomingen van de zwaartekracht toonde. Die ons gelukkig maakte. Wiens naam een welkome way-out was bij moeizame grenscontroles. Holland? Kroeff!! Rijdt u maar door.
Het waren natuurlijk niet alleen opgewonden jongeren, maar ook veel vergrijsde welvaartskinderen die met tranen in de ogen dachten aan de man die de kers op hun smeuïge naoorlogse taart was.
Kortom, het land leek weer even één. Op alle velden en in elke 14e minuut klonk ovationeel applaus, de spandoekenmakers hadden uren in hun schuurtjes gezeten en tijdens de minuut stilte was het ook echt stil.
De wereldwaanzin woekerde ondertussen door, zo gaat dat nou eenmaal, en er sijpelde weleens wat cynische berichten over vluchtelingenellende of referendumrampspoed doorheen, maar het afscheid van de Bekendste Nederlander Ooit vormde tien dagen lang het hoofdgerecht.
In ieder geval voor mij, ik heb er in gezwolgen. Het is ook niet niks, je jeugd begraven. Inmiddels troost ik me met fantasieën hoe Johan in de hemel orde op zaken aan het stellen is. Zal Onze Lieve Heer de Fluwelen Revolutie overleven? Zijn er al positiewisselingen bij de hemelpoort?
Waarschijnlijk is Cruijff samen met David Bowie de boel aan het verknallen voor de zelfmoordterroristen: ‘Sorry jongens, bespaar je de moeite van het opblazen, hier in de hemel zijn momenteel geen maagden meer te vinden! (knipoog) Maar ja, da’s logisch, dat zijn dingen wie je weet’.
We kunnen zijn originele en altijd onverhoedse theorieën en taalongelukken eigenlijk niet missen. Zijn overlijden was een passend kunststuk: het doorgaans polariserende orakel verenigde het land. Dat moet toch iets met liefde te maken hebben, dat dappere medicijn tegen de onverstoorbare dood. Laten we die eensgezindheid vasthouden, ruzie maken mag, elkaar naar het leven staan niet. En is dat even moeilijk, laten we dan denken aan ‘de boog over Ton Thie’ in het Zuiderpark. Cruijffs mooiste goal, die – dat natuurlijk wel – op Haagse bodem werd gemaakt.