Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Wat een succesverhaal, die eclatante Grand Prix-overwinning van ‘onze Max.’ Ja, ‘onze Max’, want zijn succes wordt onmiddellijk, geheel in DWDD-stijl, geannexeerd. Ook hier geldt: wé hebben gewonnen, hij heeft verloren.
Maar dat laatste heeft de jonge Verstappen niet, hij scheurde nog vaker en harder dan de protestantse kerk ooit deed en belandde boven op het podium. Daar waar zijn snelle vader Jos meestal in de grindbak terechtkwam.
Een mooi contrastrijk weekend, Douwe Bob poogde te scoren met ‘Slow Down’, Max Verstappen deed precies het omgekeerde. ‘Onze Douwe’, zeer populair bij de wufte songfestivalgangers die in zijn naam wellicht een seksueel commando herkenden, was uiteindelijk niet zo tevreden met zijn elfde plaats.
Had hij de roze trui van ‘onze Tom’ Dumoulin moeten aantrekken? Gedragen door opgewonden voorspellingen achtte hij zich succesvoller. Het was even slikken voor onze held en hij was in de feestende menigte niet de enige.
Tja, succesverhalen, niemand kan meer zonder. Het vermoeit me soms, die eeuwig vastgebeitelde glimlach, dat overvloedig aangebrachte parfum der permanente voorspoed. Noem het een Facebook-attitude, naar het sociale medium vol hoera-verhalen, waarin je zo vaak het onderliggende leed kunt lezen.
Ook ik heb heel wat succesverhalen verteld. Sterker, nog steeds hoor ik mijzelf mijn heldendaden opkloppen, want in mijn werk als ‘cultureel ondernemer’ wordt onbeteugelde zelfpromotie zelfs door de regering aangewakkerd.
(Kom aanstaande zondagmiddag naar Theater Dakota, Cesar Zuiderwijk is er ook, het wordt weer geweldig!).
Alsof de wereld een voortdurende schoolreünie is, waarbij iedereen zo gunstig mogelijk uit de verf wil komen.
Natuurlijk, er zijn ook genoeg types die zonder terughouding hun tegenspoed lopen te verkondigen, maar die zijn vaak buitengewoon succesvol in het dramatiseren van hun leed. Want ook dat geeft status.
En daar gaat het natuurlijk om, we willen er zijn, gehoord en gezien worden. Dat kan door op te scheppen, door tranen te trekken, of zelfs door onbenullige dingen als epifanieën te presenteren.
Zo las ik de belangwekkende uitspraak dat ‘Loretta Schrijver geen moeite heeft met oud worden’. Ik zou daar aan willen toevoegen: dat oud worden lukt haar dan ook prima!
Succes als levensbehoefte. Ik snap het wel. Nu we onszelf van een leven na de dood hebben beroofd, moeten we hier en nu slagen. Een zware taak, dus een beetje succes lenen van stoere knapen als Max, Douwe en Tom verschaft veel troost.