(uitgesproken tijdens de politieke talkshow ‘De Slag om het IJspaleis’ op 8-5-2018)
Je kan het soft-focus noemen, dat heeft iets rozebrillerigs.
Je kan ook spreken van vertroebeld.
Er moest hoe dan ook iets aan gebeuren.
Vorige week woensdag werd ik geopereerd aan staar.
Ben jij daar niet nog een beetje jong voor, werd mij gevraagd. Toen ik die vraag doorspeelde naar de behandelend oogarts, zei zij dat ieder staar-geval na het veertigste levensjaar min of meer normaal was. Leeftijd, daar moest je je sowieso niet op blindstaren.
Ik kon mij de patiënt-Willem van Hanegem herinneren. De man met de vlijmscherpe blik aangaande voetbalzaken en menselijk gedrag liep op het laatst van zijn carrière als een meer dan halve blinde over het veld. Hij beschikte echter over zoveel voetbalinstinct dat hij zelfs in die mist de juiste weg wist te vinden. Het waren nog steeds de tegenstanders die zich op zijn kromme ballen verkeken.
Hij was de uitzondering die de regel bevestigt. Want u snapt dat ik met dit staarverhaal het gebied van de politieke analogie betreed. Ons beeld van de democratie is vertroebeld en een nieuwe visie is gewenst.
Is democratie inmiddels nog iets meer dan georganiseerde belangenbehartiging? Hoe kijken we aan tegen het stadsbestuur en de uitverkorenen die dat bestuur controleren? Is er ruimte voor een doordachte kijk op de manier waarop wij in dit land en in deze stad de macht en het geld herverdelen. Zijn er nog politici die een ideaal koesteren dat het politieke eigenbelang overstijgt?
Of laten we alles lopen via de uitgesleten bedding van het marktdenken, waarbij spannende en noodzakelijke zijstroompjes uitdrogen en worden afgedamd.
Of denken politici dat ze na het blowverbod in de stad alles vanzelf helderder gaan zien?
Terug naar de staaroperatie.
Het principe daarvan is dat je niet langer doorgaat met pappen en nathouden met een brilletje hier en een druppeltje daar. Nee, de hele lens gaat eruit.
Mes in het oog, lens verpulverd en uitgezogen en dan een frisse nieuwe kunstlens erin.
Het eerste gedeelte van dit vooruitzicht boezemt angst in. Zo’n mes, dat verpulveren, de broodnodige verdoving, wat kan er niet allemaal mis gaan?
Vrij weinig, zo blijkt uit de statistieken.
En ook bij mij liep het gesmeerd.
In de wachtkamer zag ik dat ik ondanks de geruststellende woorden van de oogarts de gemiddelde leeftijd van de patiënten aardig naar beneden aan het halen was. Er schuifelde een zojuist geholpen mannetje met plastic oogkapje naar buiten. ‘Het is een en al druppelen,’ vertelde hij, en hij had zo te zien een leeftijd bereikt waarop het fenomeen druppelen hem niet onbekend was.
Daar ging ook ik in de voordruppelruimte, een gezellige druipsteengrot vol spannende anekdotes over de komende ingreep, want de andere bedruppelden waren al met hun tweede oog aan de beurt.
Toen mocht ik naar binnen, werd kundig afgedekt en uitgerust met een ooglidspanner, een bijna erotisch woord. Terwijl de oogarts mijn linkeroog in 18 minuten revitaliseerde en daarbij als een doorknede verslaggever commentaar gaf, beleefde ik de prachtigste visuele sensaties. Na een nacht slapen mocht de beschermkap eraf en was de wereld als nieuw.
Alleen mijn eigen kop, die bleek toch een stuk ouder te zijn geworden.
Dit was deel 2 van het renovatieplan-Marcel Verreck. Een week eerder was een wankelende stifttand na lang gezwabber opgevolgd door een bruusk implantaat. Met andere woorden: geen halve maatregelen.
Soms moet er vernieuwd worden en ja, dat kost ook geld, en het kan pijn doen, maar het is de basis onder een nieuwe toekomst.
Ik weet, het grootste deel van het leven bestaat uit gemodder en gesjacher, maar soms is het tijd voor een structurele aanpak.
Wat dat betekent voor de politiek in onze stad, daar heb ik wel ideeën bij, maar laat ik mij, ook gezien het hemeltergende memo-debat in de Tweede Kamer onlangs, beperken tot één hartenkreet aan degenen die ons vertegenwoordigen.
Politiek is niet alleen maar een spelletje.
Goed, je wint een debat, je hoeft niet af te treden, maar wat schieten we er werkelijk mee op? Dat degenen die jou het mandaat hebben gegeven jou steeds minder vertrouwen.
Deze gedachten lijken minder radicaal dan ze zijn.
Dus: Verwijderd de vertroebelde lens, vervang de wankelende stifttand, maak een solide fundament.
Niet het spel, niet alleen de knikkers, wel de mensen, wel de stad, wel het land.
Filosofischer kan ik het niet maken.
Rest nu alleen nog maar even twintig kilo afvallen.